#053 Ik besta slechts als de ander me ziet

Ik heb een leegte in me die opgevuld moet worden. Met aandacht. Applaus. Complimenten. Als ik een diepgaand stukje heb geschreven onder mijn fantastische foto met zonnebril op Sunny Beach, weet ik dat ik de nieuwe Harry Mulisch ben.

Als ik een vrouw met een knipoog heb verleid tot een tongzoen, voel ik me een Don Juan. Maar ik besta slechts als de ander me ziet. Ik haal complimenten op zoals een vissersboot de Noordzee leeg trekt met zijn net.

Mijn charme en grote mond laat mensen naar me kijken. Ik stel ze op hun gemak door gewoon tegen te kletsen. Een grapje. Een wijsheid. Om vervolgens op subtiele wijze te bedelen naar bevestiging.

Ik weet dat mijn hang naar aandacht niet gezond is. Ik ben net een klein kind. Maar ik weet dit van mezelf, dat staat toch voor iets? Zelfkennis heb ik wel. Daar mag je me gerust om bewonderen. Mijn contacten zijn oppervlakkig.

Ik verklaar je binnen een halve dag tot beste vriend. Ik laat je anderhalve maand later gerust vallen als een baksteen. Ik kom, ik vertrek. Waar ik ben, is het feestje. Waar ik niet ben, is de stilte.

Ik weet ook wel dat applaus en complimenten inwisselbaar zijn. Dat het kan stoppen. Dat het me dan wellicht een niemand maakt. Maar tot nu toe gaat het me goed af. En als het even uitblijft, probeer ik mezelf op te peppen door met mezelf te praten in de spiegel.

Harder te werken aan wie ik wil zijn. Een fit lichaam. Een juiste mindset. The law of attraction.

Dit is mijn geheim in het leven. Dat gebrek wat ik in mij voel, maakt me niet onzeker. Of althans, ik laat het nooit zien.

Ik bluf. Ik bedel. Ik lach. Zodat ik terugkrijg wat ik wil: De bevestiging dat ik een heel bijzonder iemand ben.

Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu

Foto: Sara Montali