#048 De spoken in ons hoofd
Zelfs google weet niet waar je bent. Het is gek dat je vroeger bijna onzichtbaar in onze klas zat. Zelfs de docenten vergaten soms dat je er was. Alsof je het talent van camouflage bezat. De enige keren dat je iedereen liet schrikken met je bestaan, was toen je uit het niets in de lach schoot tijdens een toets. Geen idee wat er zo grappig was, maar ik wil het nu zo graag weten.
In de vier jaar op school heb ik waarschijnlijk meer dan zeventig klasgenoten gehad. Mensen van wie ik nu al de naam niet meer van weet, terwijl ik daar meer woorden mee heb uitgewisseld dan ooit met jou. Maar jouw naam is de enge die nog regelmatig in mijn hoofd opkomt: Anna.
Wat is er van jou geworden? Heb je iemand naast je in bed liggen? Kinderen? Een baan? Verantwoordelijkheden?
Of is het leven nog zwaarder geworden dan het al was? Misschien zagen anderen het niet. Maar ik zag wel wat je verborg onder je lange mouwen shirts. Zelfs als het vijfendertig graden was buiten. Ik zag het.
Het was niet dat ik toen niet met je wilde praten. Alleen ik was nog iets te veel bezig met wat anderen van mij vonden. Tja.
Geen idee waarom dat zo belangrijk voor me was.
Geen idee waarom jij nu zo belangrijk voor me bent geworden in mijn hoofd.
Ik denk niet dat je komt opdagen op een schoolreünie. Ik denk ook niet dat je als LinkedIn-suggestie gaat verschijnen op een scherm.
Je popt slechts af en toe op in mijn hoofd…
Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu