#040 Het duurt niet lang meer...

'Vertel eens wat je echt voelt?' Ik knikte nee. Ze zouden het niet kunnen begrijpen. 'Wel! Vertel gewoon. Ik begrijp alles.' Nee, dat kan je niet. 'Nu beledig je me.'

Dus ik vertelde hoe ik er echt over dacht. Dit hier. Mijn plek in het grote niets. Dat ik een lange tijd onwetend ben geweest en dat er weer een lange tijd aan onwetendheid zou aanbreken, ooit. Daartussendoor zijn we gewoon hier. In al onze tijdelijkheid. In onze kwetsbaarheid.

'Je klinkt nog depressiever dan de mensen zeiden,' was het antwoord en het was alsof ze mijn schedel in drieën kapotsloeg met een steen.

Net zoals vanaf dat moment mensen nog raarder naar me keken in de klas. 'De Apocalyps komt,' zei ik, als jongens doorvroegen. 'Dit is alles wat we hebben en we maken het kapot. Alsof we het eeuwige leven hebben. Dat hebben we sowieso niet. Maar we versnellen wel ons einde. Alles gaat kapot. Jij. Ik. Wij.'

Mijn mentor belde naar huis dat ze zich zorgen maakte. De enige vriend die ik dacht te hebben, wilde niet meer met me in de kantine zitten. Dus ging ik maar op een middag op de tafel staan en schreeuwde naar iedereen: 'dit is alles wat we hebben! Dus wat ga je eraan doen? Onszelf redden of het vernietigen?'

Ik werd geschorst. Ik verwaarloosde mijn huiswerk. Mijn haren. Mijn leven. Mijn ma was wanhopig.

Mijn mentor maakte zich nog steeds zorgen. De leerplichtambtenaar vroeg: 'wat scheelt er?' En ik zei: 'je bent te blind om het te zien. Jullie zijn allemaal te blind om het te zien. Allemaal.'

Zelfs de plek waar ze me opsloten, keken ze me op een rare manier aan. Dus vroeg ik maar elke keer voor de zekerheid: 'ben ik gek?!?' Maar niemand durfde mijn vraag te beantwoorden.

Het maakt niet uit. In mijn dromen heb ik de toekomst gezien. Het duurt niet lang meer...

Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu