Ria zat op een stoel met haar mobiel in de hand. Haar mobiel was verbonden met het enige stopcontact in deze hotelkamer. Het rook hier muf en er was nauwelijks ruimte om je kont te keren. Een tweepersoonsbed, een bureau, een stoel en een tv-kast was te veel van het

Ik had nee moeten zeggen. Dit had ik niet mogen eisen van mijn lichaam en geslacht. Ik was nu al buiten adem. Ik voelde nauwelijks wat. Ik kon me niet meer concentreren. Ik ging nooit klaarkomen. Dit was een afgang. Ik lag bovenop Ria die met haar ogen dicht in

Ria was niet zo van de romantiek. Ze woonde in een zijstraat van de Nobelstraat aan de rand van de binnenstad in een meidenstudentenhuis. Ze stond naast haar tweepersoonsbed toen ze in een moordend tempo haar zwarte shirt, haar blauwe jeans en haar bh uitdeed. Twee stevige perfect ronde borsten

Geen enkele spier in mijn lijf wilde in beweging komen. Mijn vingers weigerden de blokjes van het toetsenbord in te drukken. Ik kon geen zinnig woord verzinnen dat op mijn laptopscherm moest verschijnen. Mijn handen waren als gips. Mijn zenuwsignalen werden ergens in mijn nek geblokkeerd. Anne zat naast me,

‘Iedereen is zo cynisch tegenwoordig’, zei Ria. Ze zat tegenover me aan een tafel in café Het Hart in Utrecht. Ze hees om de vier seconden haar zwarte hemd omhoog, om haar grand canyon-decolleté te verbergen. We waren een van de weinigen op deze doordeweekse dag. Ik had een verzetje

Tijd. Het enige waar ik geen invloed op had in mijn leven. Al die uren die elke dag zinloos wegtikten. Ik had me eens voorgenomen om drie uur lang te staren naar mijn oranje wandklok om me zo nog bewuster te laten maken van de tijd die ik verdeed met