Jarig zijn
Over het ongemak van taart kopen en touch screens
Lieve vreemdeling,
Ik haat taart.
Sorry.
Klaag me aan.
De eerste paar happen zijn nog wel te doen. Daarna smaakt het me niet meer.
Ik ben gewoon niet zo’n zoetig persoon.
Het spijt me.
Al drink ik wel mijn koffie met een zoetje (want ik blijf meer gevoelig dan zwartgallig).
Maar goed.
Ik ging taart halen, om het leven te vieren.
Zelfscankassa’s met hun touchscreens maken me zenuwachtig.
Alleen al om het feit dat al die vettige vingers over een scherm moeten glijden en drukken om iets voor elkaar te krijgen wat niet te begrijpen valt.
Zoals dat de appelflap bij de ‘R’ van roomboterbroodjes staat.
De enige reden dat ik bij dit apparaat ben gaan staan, is zodat ik de zin ‘ik ben jarig’ niet hoefde uit te spreken tegen de kassamedewerkster, het ongemak van felicitaties niet hoef aan te horen, en niet terug hoef te knikken en dankjewel hoef te zeggen.
Maar nu heb ik het ongemak van de machine.
Die van de Lidl is overigens erger. Die weegt ook nog eens mijn boodschappentas en raakt altijd verward van het gewicht. Met gepiep en een rood draaiend licht tot gevolg.
Dan komt een knaap naast me staan, doet iets met een zwart schijfje in zijn hand, en tikt heel snel wat codes in op het scherm. En ik mag weer verder met scannen.
Om vervolgens wéér door de machine erop gewezen te worden dat het gewicht niet klopt.
Ja, kan ik het helpen dat ik twaalf pakken houdbare melk tegelijk mee wil nemen en weiger ze alle twaalf een voor een te scannen? Maar uiteindelijk doe ik het toch, en alsnog begint het apparaat weer te loeien en te zingen dat het gewicht niet klopt.
Volgens de knaap doe ik het fout.
In mijn beleving is dit geen examen, maar een machine die me moet helpen.
Maar prima.
Ik doe het fout.
Bij de Jumbo krijg je 20 procent korting als je jarig bent.
Maar ik kan de optie niet vinden. Wel staat er in de hoek een klein ‘?’-symbool. Mijn vinger veegt eroverheen. De machine begint te loeien.
Een medewerkster komt eraan gesprint. Ze zegt dat ze hier pas net werkt. Ze wordt duidelijk zenuwachtig van mijn aanwezigheid. Ze drukt en duwt op het glasplaatje en komt in menu’s die eruitzien als programmeertaal. Twintig procent van de taart gaat eraf.
Ze zegt “alsjeblieft” en loopt weg.
Maar de machine zegt dat er iets niet klopt en heeft het scherm geblokkeerd met de mededeling: ‘haal een medewerker’ erbij.
Ze komt weer naast me staan, zucht ‘wat nu weer’, en begint weer te tikken en te duwen en te mopperen tegen het apparaat.
De enige reden dat ik bij dit apparaat ben gaan staan, is zodat ik de zin ‘ik ben jarig’ niet hoefde uit te spreken tegen de kassamedewerkster, het ongemak van felicitaties niet hoef aan te horen, en niet terug hoef te knikken en dankjewel hoef te zeggen.
Nu hoeven we niet met elkaar te praten. Nu kunnen we naast elkaar naar de machine kijken en daarop mopperen.
Het heeft iets poëtisch, vind je niet?
Buiten de supermarkt kom ik twee kennissen tegen.
Ze zien de grote taartdoos in mijn hand en maken gezichtsuitdrukkingen over wat er te vieren valt.
Ik fluister: jarig.
Zij joelen: gefeliciteerd.
De gehele parkeerplaats kijkt naar me.
Ze knuffelen me beiden stevig.
Ze vragen naar mijn leeftijd.
Ze geloven me niet.
Thuis maak ik een selfie en vraag aan ChatGPT waarom ik er jonger uitzie dan ik ben.
De machine zegt:
- Je huid oogt egaal
- Je gezicht heeft zachte, ronde lijnen
- Je ogen staan ‘open’ en alert
- Je bril en uitstraling zijn modern maar niet overdreven volwassen of formeel. Een neuspiercing draagt ook bij aan een jeugdigere vibe.
- Je haar is nog volledig in natuurlijke kleur zonder grijs.
Bedankt.
Liefs,
tomson
Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko