Ik had het zo goed uitgedokterd in mijn hoofd. Ik had er de hele wandeling naar Yara’s huis over nagedacht.

Maar toen ik voor haar huis stond kwam de twijfel weer op.

Wilde ik er echt een einde aan maken?

Nu?

Wat moest ik dan elk weekend doen?

Fuck.

En hoe moest ik dat zeggen dan? ‘Ik wil niet meer’ of ‘laten we stoppen dan’ of ‘ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar het komt erop neer dat ik je niet meer wil zien’? Vroeger dumpte ik mijn basisschoolliefjes per briefje.

‘Het is UIT’ met viltstift erop geschreven. Dan kon daar geen misverstand meer over ontstaan.

In de brugklas had ik het zelfs eens een keer via de sms gedaan.

Confrontatie was niet echt mijn ding.

Nu nog steeds niet.

Misschien moesten we het nog even blijven proberen. Misschien zou het uiteindelijk goedkomen. Misschien moest ik veranderen. Of zij.

Maar elke gedachtegang over verandering was de conclusie hetzelfde: het ging niet gebeuren. We waren te verschillend.

We moesten ermee stoppen.

Ik stond al een tijdje voor haar huis, toen de voordeur openging en een huisgenoot van haar, Isabel, me verbaasd aankeek. ‘Moet je naar binnen of wat?’

‘Ja, euh, ja.’

‘Oké?’

Ik nam de open deur van haar over en ging naar binnen.

De stilte in het huis.

De geur van een oude vochtige woning.

Ik keek in de keuken. Niemand.

In de gezamenlijke woonkamer ook niet.

Toiletlamp stond uit.

Ik ging de trap op en zag in het venster boven haar deur lichtflitsen van de televisie.

Ik klopte op de deur.

Mijn ademhaling stokte.

Nu ging het gebeuren. Nu ging ik het zeggen.

Ik opende de langzaam deur.

Yara zat op haar bank in een rode wollen trui en ondergoed haar nagels te lakken.

‘Hé’, zei ze alsof ze me al verwachtte.

‘Hé’, zei ik.

Ik liep naar haar toe voor een knuffel. Ik kon het beter met wat warmte brengen.

‘Wacht even’, zei ze. Ze draaide het dopje van de nagellak erop, wapperde even met haar hand en stond toen op.

In plaats van dat ze me knuffelde, zoende ze me vol op de mond.

Ik pakte haar bij haar kont vast.

Zij greep naar mijn kruis.

Ik trok haar trui van haar hoofd af: bh-loos.

Zij trok mijn spijkerbroek uit: onderbroekloos.

‘Oh Charlie’, zuchtte ze in mijn oor.

Half in elkaar gestrengeld vielen we op de bank. Zij met haar benen wijd. Ik met mijn hoofd in haar hals.

Ik deed haar ondergoed opzij en…

Met mijn ogen gesloten kwam ik ergens anders terecht. Een plek die het dichtst in de buurt kwam van een locatie in een droom: niet logisch, maar wel vertrouwd.

Haar ademhaling. Mijn ademhaling.

Op- en neer. Heen- en weer.

Sneller. Langzamer.

Zij legde haar hand bij haar kut en vingerde zichzelf zuchtend klaar.

Daarna kwam ik.

En ik bleef in haar armen liggen, met mijn lul in haar lichaam.

Ze streelde door mijn haren en over mijn rug.

Ze gaf zoentjes op mijn schouder.

Ik wist niet meer wat ik wilde bespreken.

Ik wist niet meer wat ik echt wilde.

Ik wilde slapen.

Al die spanning afgelopen dagen.

Ik was uitgeput.

Moe.

Uitgedacht.

Uitveranderd.

Het was wel even best zo.

Lees verder #C.12. Wanneer krijg ik je moeder eigenlijk te zien?

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Ik heb in november 2018 een nieuw boek gepubliceerd: > Ze volgt me niet terug
📗 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >
📷 Foto via @alexan_sar

Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.

Doe dit en doe het goed:

  1. Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
  2. Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
  3. Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.

Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.