‘Het blijft maar rondzingen in mijn hoofd. Het is – ik kan het niet loslaten. Ik heb zoveel vragen voor hem. Zoveel. Ik wil gewoon weten wat er is gebeurd. Iedereen zegt dat ik hem moet vergeten. En dat wil ik ook. Maar ik wil het ook snappen. Zeven jaar is niet niks samen. Zoveel tijd samen. Ik weet alles van hem, echt alles. Dingen die niemand zou mogen weten. Gewoon menselijke dingen. Dat is toch ook intiem dat ik de enige ben die weet hoe hij in het weekend het liefst in huis rondloopt, wat voor douche-rituelen hij heeft en hoe hij is op z’n slechtst en hoe hij doet op z’n best? Bedoel, hij vertrekt en komt terug als een ander mens. Het is toch niet raar dat ik antwoorden wil? Dat ik het gewoon wil begrijpen? Gewoon. Begrijpen. Oooh, ik heb nog nooit zo vaak gehuild in mijn leven. Afgelopen nacht kon ik niet slapen. Weer niet. Ik vroeg me af of hij überhaupt wel trouw is geweest. Die gedachte verstikte me zo. Ik moest hyperventileren. Zeven jaar in een leugen geleefd? Ik? En toen ging ik alles na. Al die momenten dat hij met iemand anders kon zijn. En ik weet niet – ik heb een sterke neus. Ik had het geroken moeten hebben. Ik had de ander echt geroken moeten hebben. Parfum, andere shampoo. De geur van seks. Sowieso zagen we elkaar dagelijks. Niet elke minuut van de dag, maar wel bijna elke dag. Ik had het moeten zien toch als hij iemand anders had? Oooh, het is zo erg. Hij is zo anders geworden. Ik heb zoveel vragen. Zoveel klotevragen en hij weigert met me te praten. Zelfs praktische dingen. M’n lenzenvloeistof ligt nog bij hem. Weet je hoe duur die flacons zijn? Misschien heb ik het te lief gevraagd. Misschien moet ik meer dwingend zijn. Hij kan me niet zo negeren. Alsof die zeven jaar niet bestaan hebben. Alsof ik een of ander neukertje was die hij niet meer wil zien. Zeven jaar. Ik ken zijn ouders. Hij kent die van mij. Ik ben zijn leven, hij is die van mij. Dat kan toch niet zomaar opeens over zijn? Het is over. Het is over. Waarom zeg ik elke keer bij wijze van spreken van niet? Hij is zo anders geworden. Min 1000 procent hoop. Het is echt over. Ik besefte dat meteen toen hij dat zei. Ik wist meteen dat dit het einde van alles was. De blik in zijn ogen. Zo hol. Ik was een persoon op zijn lijstje die hij aan het afwerken was. Zo voelde het echt. Een van de vele mensen bij wie hij langs ging om te zeggen dat hij er klaar mee was. Zeven jaar. Totaal uitgezet in zijn hoofd. Misschien heeft Floor wel gelijk. M’n huisgenoot. Ze zegt dat er maar één waarheid in het leven is en dat is de dood. Als we ons dat beseffen, maken we ons niet meer druk om het verleden. Dat is zo koud. Zo hard. Ik weiger dat te geloven. Yort kan zo doen. Floor kan zo over de wereld denken. Maar ik weiger. Ik weiger.’
‘Allemaal leuk en aardig, maar wanneer laat je nou je tieten zien dan?’
> Match opheffen.
Weet je het zeker? Leg uit waarom
> Ongepaste berichten
Nieuw! Volg me via WhatsApp. | Ontvang de maxi-poster Nooit genoeg plus postcard Vertel me dat je naakt bent, bij bestelling van het boek Vrouwen die Charlie haten of het boek Digital love. Geldig tot en met zondag 22 oktober. | Foto via @arthuroscar