Vervolg van 1.11 Niet voldoen aan de verwachtingen van anderen

Ik lag naakt op bed met mijn hoofd op haar bovenbenen. Yara streelde me door mijn haar.

‘Ik heb me nog nooit zo moe gevoeld’, zei ik. ‘Never.’

‘Dan ga je toch slapen?’

‘Het is nog niet eens 8 uur’, zei ik.

‘Ah joh. Wees eens wat liever voor jezelf.’

‘Ik trek dit niet. Haal me daar weg. Al die mensen. De tijd gaat zo traag. Het heeft twee dagen geduurd voor ik eens kon inloggen. Drie dagen voor ik überhaupt een printje kon maken. Fuck. Fuck! Ik krijg er een bore out van. Het enige wat mensen doen is klagen, klagen, klagen. Over de koffie. Over Frits. Over de kantine. Over de temperatuur. Over de droogte van de lucht. Over flexplekken. Over het geluid. Ze doen echt alles om niet te werken. Help Yara. Help me. Help me!’

‘Je neemt het allemaal weer veel te serieus’, zei ze.

‘En dan Frits. Die gast is zo’n control freak. Alles wat ik doe bekijkt hij met arendsogen. Tegelijkertijd snapt hij niets van technologie. En dat weet hij. Hij is bang voor me. Dat kan niet anders. Hij wil controle over me houden. Ongelooflijk. Waarom ben ik in godsnaam aan hem gekoppeld?’

‘Dankzij zijn incompetentie heb je deze baan toch?’

‘Ja. Nee. Dat is wel weer waar.’

‘Wees hem dankbaar’, suste ze.

‘Dankbaar? Dankbaar? Hij zeikt alleen maar. Ik doe in zijn ogen niets goed. Dit is toch niet te doen?’

‘Maak eens wat plezier joh. Neem het niet zo nauw met de regels.’

‘Ik moet in Paint tabellen opmaken. Paint. Dat doet toch pijn aan je ogen? Dat is beneden elk peil. Dat is beneden elk niveau. Ik schaam me kapot dat ik in Paint loop te kloten. Fucking Paint!’

‘Ah joh. Je krijgt in ieder geval ervoor betaald.’

‘Ik meld me ziek. Ik meld me ziek. Voor eeuwig.’

‘Oh ja? Wat voor ziekte heb je dan?’

‘Ziekte genaamd het werkleven.’ Ik verstopte mijn hoofd onder het kussen en begon erin te schreeuwen en te trappelen met mijn benen. Toen hief ik mijn hoofd: ‘Als dit het leven is waar ze me voor opgeleid hebben, fuck hun dan.’ En ik begroef mijn gezicht weer.

‘Wat had je dan verwacht? Een groot hoekkantoor? Een koffiebeker met je naam erop? Een persoonlijke secretaresse in een te kort rokje?’

‘Om te beginnen: ja. Dat had ik eerlijk gezegd wel verwacht.’

‘Je werkt er pas vier dagen. Zie het gewoon aan. Wacht het eerste salaris af.’

‘Ja. Nee Dan begint het. Dan word ik een slaaf van het salaris. Dan word ik een Roel. Dan ga ik verplichtingen afsluiten. Hypotheekje. Vrouwtje. Kinderen. Hond. Dan zit ik zo vast aan dat salaris dat ik nergens meer heen kan. Wat een horror!’

‘Wat wil je dan?’

‘Leven.’

‘Charlie. Dit is het leven. Je geeft 8 uur van de dag aan de maatschappij. Dan blijft er 8 uur over voor jezelf. En 8 uur om te rusten in bed.’

‘Ja en van die 8 uur voor mezelf moet ik heen en weer reizen naar kantoor. Moet ik boodschappen doen. Eten koken. Me douchen. Hoeveel tijd blijft er nou daadwerkelijk over voor mij? Nou? Hoeveel tijd voor ons? Voor plezier? Voor drank? Voor mijn vrienden?’

‘Je hoeft geen 40 uur te werken. Je hoeft niet bij deze baan met pensioen te gaan. Het hoeft niet. Jij bent in controle.’

‘De wekker heeft me in controle. De wekker heeft me in controle! Niet ik. De wekker.’

‘Zoek een baan met de voorwaarde dat je niet op tijd hoeft te komen. Ja toch?’

‘Ja toch? Ja toch? Met mijn cv? Wie wil er nou een onervaren gast die veel te lang over zijn studie heeft gedaan en als hobby illegale feesten organiseren heeft? Leg me dat eens uit dan.’

Yara zweeg. Zij begreep het ook niet. Toen zei ze uiteindelijk: ‘Wat een zelfmedelijden.’ Ik schreeuwde weer in het kussen.

‘Charlie. Je bent wel een aansteller hoor.’ Ze stopte met het strelen van mijn lichaam. ‘Je wilt je gewoon nergens aan verbinden. Niet aan mij. Niet aan je baan. Niet aan je huis. Ik zie een patroon.’

‘Heus wel.’

‘Charlie.’

‘Wat.’

‘Je kan niet hier de hele tijd blijven hè?’

De toon van haar stem verraadde niet veel goeds.

‘Ik heb nog geen salaris gekregen om mijn huurachterstand terug te betalen’, zei ik.

Als ze me maar niet het huis uit ging gooien. Niet vandaag.

‘Mijn kut is geen hotel’, zei ze.

‘Ervaar je het wel zo dan?’

‘Je weet wat ik voel. Jij hebt onze relatie beëindigd. En nu je even zonder huis zit, kom je hier binnengewandeld en ga je verder waar we gebleven waren. Met zeuren over jouw leven. Ik heb ook het antwoord niet.’

‘Ik wil het hier niet over hebben’, zei ik. ‘Niet nu.’

‘Jij wil het niet vaak over serieuze dingen hebben, is het wel?’

‘Respecteer me.’

‘Respecteer me? Je speelt met mijn gevoelens. Dat is toch ook geen respect? Of wel dan? Heb je zelf wel in de gaten hoeveel wisselende signalen je afgeeft? Je bent alleen maar met jezelf bezig in dat hoofd van je. Wat doe je hier? Nou?’

Ik had geen zin meer om met Yara te praten. Ik voelde me benauwd worden van dit gesprek. Al die vragen. Nul antwoorden die ik had.

Ik stond op, trok mijn onderbroek aan en toen mijn kleren.

‘Oh ja. Weggaan is nu je antwoord?’

‘Ik heb even ruimte nodig’, zei ik.

‘Ja. Jij hebt ruimte nodig. Jij hebt een bed nodig. Jij hebt een kut nodig. Jij. Jij. Jij. En ik dan? Mag ik ook iets willen?’

‘Jij valt op mij hè. Duizenden andere mannen en jij kiest mij uit hè.’

‘Rot alsjeblieft op.’ Ze gooide een kussen naar mijn hoofd.

Ik trok mijn schoenen aan en had nog nooit zo bewust mijn veters gestrikt als nu. Toen stond ik op. Ik durfde haar niet aan te kijken. De blik van tranen en pijn kon ik vanavond niet aan.

‘Ik mis je nu al’, zei ik voor ik er erg in had. En toen: ‘En ik houd van je. Ook al geloof je het niet.’

‘Rot alsjeblieft op Charlie.’

Toen trok ik de deur dicht en liep het huis uit. Me af te vragen waar ik de rest van de avond kon slapen. Kut Yara. Ik was haar nu al vergeten. Ik hoefde niets meer met haar te maken te hebben.

Ik had een vers contact. Gea. Ze woonde niet ver van Yara vandaan. Een lief klein blond meisje. Zij zou me wel toelaten. Ook al was het voor één avondje. Ik rook aan mijn overhemd. Die kon nog wel een dagje mee.

Gea woonde bij het Griftpark. Een prima plek om tijdelijk te vertoeven.

Een kwartier later stond ik voor Gea’s huis. ‘Hé jij. Wat een verassing’, zei ze.

‘Ja. Ik weet het. Het werkleven hè? Soms heb ik een verzetje nodig’, zei ik.

‘Oh ja? Een verzetje? Nou, kom binnen dan. Dan zal ik je eens laten zien hoeveel verzet ik je ga geven.’

Zie? Gea snapte mij echt.

Nul verzet gaf ze me. Tien minuten later zat ze naakt voor me, op haar knietjes, mijn broek te ontknopen. Daarna trok ze mijn onderbroek naar beneden en moest ze bijna duiken voor een stijf geval. Ik had haar bijna een blauw oog mee geslagen. Eerlijk waar.

‘Charlie’, zei ze streng.

‘Wat?’

‘Je lul stinkt naar condoom.’

‘Latex? Kan me niet voorstellen.’

Ze rook eraan. Met van die grote sniffen. ‘En naar kut.’

‘Echt?’

‘Heb je net iemand anders geneukt?’

‘Nee?’ En ik wist dat ik geen opties meer over had voor vannacht.

Ze trok mijn onderbroek weer naar boven en stond op met een teleurstelling in haar ogen.

‘Ik dacht dat je voor mij kwam. Maar je komt hier voor jezelf.’

‘Mezelf’, mompelde ik en ik trok mijn broek omhoog. Mezelf echode door mijn hoofd.

Voor wie anders had ik moeten komen dan? Alsof Yara en Gea het niet voor zichzelf deden.

Lees verder 1.13 Me kwetsbaar opstellen om indruk te maken op de ander

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie op kantoor. Begin bij verhaal 1.1 De enige manier...
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten. Die kan je prima lezen zonder voorkennis van de andere blogverhalen.
📷 Foto via @maudchalard

Bezoek mijn store voor > boeken en merchandise