Vervolg van 1.11 Niet voldoen aan de verwachtingen van anderen

Ik lag naakt op bed met mijn hoofd op haar bovenbenen. Yara streelde me door mijn haar.

‘Ik heb me nog nooit zo moe gevoeld’, zei ik. ‘Never.’

‘Dan ga je toch slapen?’

‘Het is nog niet eens 8 uur’, zei ik.

‘Ah joh. Wees eens wat liever voor jezelf.’

‘Ik trek dit niet. Haal me daar weg. Al die mensen. De tijd gaat zo traag. Het heeft twee dagen geduurd voor ik eens kon inloggen. Drie dagen voor ik überhaupt een printje kon maken. Fuck. Fuck! Ik krijg er een bore out van. Het enige wat mensen doen is klagen, klagen, klagen. Over de koffie. Over Frits. Over de kantine. Over de temperatuur. Over de droogte van de lucht. Over flexplekken. Over het geluid. Ze doen echt alles om niet te werken. Help Yara. Help me. Help me!’

‘Je neemt het allemaal weer veel te serieus’, zei ze.

‘En dan Frits. Die gast is zo’n control freak. Alles wat ik doe bekijkt hij met arendsogen. Tegelijkertijd snapt hij niets van technologie. En dat weet hij. Hij is bang voor me. Dat kan niet anders. Hij wil controle over me houden. Ongelooflijk. Waarom ben ik in godsnaam aan hem gekoppeld?’

‘Dankzij zijn incompetentie heb je deze baan toch?’

‘Ja. Nee. Dat is wel weer waar.’

‘Wees hem dankbaar’, suste ze.

‘Dankbaar? Dankbaar? Hij zeikt alleen maar. Ik doe in zijn ogen niets goed. Dit is toch niet te doen?’

‘Maak eens wat plezier joh. Neem het niet zo nauw met de regels.’

‘Ik moet in Paint tabellen opmaken. Paint. Dat doet toch pijn aan je ogen? Dat is beneden elk peil. Dat is beneden elk niveau. Ik schaam me kapot dat ik in Paint loop te kloten. Fucking Paint!’

‘Ah joh. Je krijgt in ieder geval ervoor betaald.’

‘Ik meld me ziek. Ik meld me ziek. Voor eeuwig.’

‘Oh ja? Wat voor ziekte heb je dan?’

‘Ziekte genaamd het werkleven.’ Ik verstopte mijn hoofd onder het kussen en begon erin te schreeuwen en te trappelen met mijn benen. Toen hief ik mijn hoofd: ‘Als dit het leven is waar ze me voor opgeleid hebben, fuck hun dan.’ En ik begroef mijn gezicht weer.

‘Wat had je dan verwacht? Een groot hoekkantoor? Een koffiebeker met je naam erop? Een persoonlijke secretaresse in een te kort rokje?’

‘Om te beginnen: ja. Dat had ik eerlijk gezegd wel verwacht.’

‘Je werkt er pas vier dagen. Zie het gewoon aan. Wacht het eerste salaris af.’

‘Ja. Nee Dan begint het. Dan word ik een slaaf van het salaris. Dan word ik een Roel. Dan ga ik verplichtingen afsluiten. Hypotheekje. Vrouwtje. Kinderen. Hond. Dan zit ik zo vast aan dat salaris dat ik nergens meer heen kan. Wat een horror!’

‘Wat wil je dan?’

‘Leven.’

‘Charlie. Dit is het leven. Je geeft 8 uur van de dag aan de maatschappij. Dan blijft er 8 uur over voor jezelf. En 8 uur om te rusten in bed.’

‘Ja en van die 8 uur voor mezelf moet ik heen en weer reizen naar kantoor. Moet ik boodschappen doen. Eten koken. Me douchen. Hoeveel tijd blijft er nou daadwerkelijk over voor mij? Nou? Hoeveel tijd voor ons? Voor plezier? Voor drank? Voor mijn vrienden?’

‘Je hoeft geen 40 uur te werken. Je hoeft niet bij deze baan met pensioen te gaan. Het hoeft niet. Jij bent in controle.’

‘De wekker heeft me in controle. De wekker heeft me in controle! Niet ik. De wekker.’

‘Zoek een baan met de voorwaarde dat je niet op tijd hoeft te komen. Ja toch?’

‘Ja toch? Ja toch? Met mijn cv? Wie wil er nou een onervaren gast die veel te lang over zijn studie heeft gedaan en als hobby illegale feesten organiseren heeft? Leg me dat eens uit dan.’