Ja, ik mis je. Nee, ik wil je niet terug. Ja, ik denk nog regelmatig aan onze avonturen en onze gesprekken. Nee, ik wil niet met je bellen.

Ja, ik herbeleef onze avonturen in bed regelmatig als ik aan mezelf zit. Nee, ik wil niet fwb worden.

Ja, je hebt me gevormd wie ik ben. Maar ik heb wel spijt dat we nog zo lang iets hebben geprobeerd te zijn wat we beiden niet waren.

Ik denk niet dat het juist was om mee te gaan met je verhaal. Ook al begrijp ik wel waarom je het deed.

Ik denk ook niet dat het mijn zelfbeeld heeft verbeterd. Laat staan mijn kijk op dat wat we hadden. Ik twijfel zelfs nu of je me al die tijd wel echt hebt gewild.

Ik weet dat je me mist. Maar wat dan precies? De vanzelfsprekendheid? Mijn vergevingsgezindheid? Dat ik nauwelijks vragen stelde over dingen waar ik achteraf gezien best wel wat vragen over had mogen stellen? Dat ik maar op alles ja-is-goed zei zonder dat ik zelf eens met een voorstel kwam wat ik graag zou willen? Of juist jouw gebrek aan nieuwsgierigheid en interesse in wat er in mij omging?

Ik denk niet dat ik je nog een keer wil spreken. Dus misschien is het beter dat ik je ga blokkeren op al die apps. Vat het niet te persoonlijk op. Het is wat het was.

Ik houd nog steeds van je. Nee, ik wil je nooit meer zien.

Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu