Ze vertelde me dat ze in de zomer het meest hield van de geur van net gemaaid gras. De lucht van natuur. Van het leven. Van dat alles goed komt. Ik zei haar dat gras praat.

Dat die geur een noodkreet is.

Dat de dood eraan komt.

Zodat andere grassprietjes hun zaden en wortels kunnen beschermen.

Het is de geur van vernietiging.

Zoals biggen geluid maken voor er een pin door hun hoofd wordt geramd. Ze voelen het. Zoals honden in een ziekenhuis kunnen ruiken welk menselijk lichaam wordt opgevreten door een ziekte.

De dood praat via onze neuzen en gehoor. We zijn het alleen verleerd om het goed te begrijpen. Te zelfzuchtig om het te zien.

Dus...

Er kwam geen vervolg-date.

Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu