Ze appen alleen na 22 uur met je als ze geil zijn

Verrast het je, als ik zeg dat Zachary weer voor mijn deur stond met een plastic Albert Heijn-tas?

De mannen komen altijd terug als je hun ego niet breekt.

Verrast het je, als ik zeg dat ik de deur gewoon open deed voor hem?

Natuurlijk niet.

Wat kon ik anders doen?

Hij was niet de oplossing, maar hij was ook niet per se het probleem. Denk ik?
Bovendien zei therapeute Marloes dat we vooruitgang hadden gemaakt, dus daar hield ik me maar aan vast.

Ik ben veranderd.

Nu ga ik het anders doen.

Echt waar.

Kijk mama, zonder zijwieltjes.

En oké, oké.

Hij zei ook, nadat ik hem binnen had gelaten: ‘Je kleine billen zijn zo lekker.’

Niet dat mijn onzekerheid erdoor verdween. Het maakte mijn gedachten zachter. En hitsiger. Dat ook.

Trek altijd een grens

We liepen de trap op naar boven.

De deur van Sintia stond op een kier, met een oog van haar zichtbaar. Het deed me goed dat ze nu ook Zach weer kon zien. Geen idee waarom. Het deed me gewoon goed. Mijn hand duwde mijn kamerdeur open en Zachary ging naar binnen. Daarna gingen mijn ogen naar de deur van Beer. Die stond nu ook op een kier. Hij keek ook met één oog naar me.

En dat deed me weer goed.

Ik sloot de deur zachtjes.

Ik wist wat ze dachten. Daar gaan we weer. Bedoel, we waren hier al eerder geweest met Hans. Zelfde scenario, andere hoofdrolspelers. Maar zij wisten niet dat ik was veranderd. Echt.

Nu ging het anders lopen. Nu was ik in controle.

In mijn kamer stonden we tegenover elkaar. Ik duwde met mijn vinger tig keer op de borstkas van Zachary tegen een bot aan.

‘De volgende keer dat je zonder afscheid uit deze kamer vertrekt en niets meer van je laat horen, zoek ik je persoonlijk op en doe ik mijn haarelastiek om je twee ballen heen. Dan pak ik een aansteker en brand alle schaamharen eraf. Ja?’

Zijn donkere haren zaten rommelig op zijn hoofd. Hij droeg een te wijd zittende trui waar geen rek meer in zat. Op zijn wangen witte donsvlekjes.

‘Je doet maar,’ zei hij.

Nou ja.

Misschien was hij niet onder de indruk, maar ik was onder de indruk van mezelf.

Dat ik hem toch even een speech gaf. Een grens stelde. Hier niet verder vriend. Dit. Hier. Als je over deze lijn in het zand stapt, ram ik je in elkaar.

‘Ik ben serieus, Zachary,’ zei ik. ‘We zijn volwassen mensen. We nemen als volwassen mensen afscheid van elkaar.’

‘Begrepen,’ zei hij. Toen haalde hij uit zijn plastic Albert Heijn-tas een blu-ray dvd-box en gaf die aan me. Verrassend zwaar.

‘Game of Thrones?’ las ik verbaasd hardop voor.

‘Misschien kunnen we die samen kijken,’ zei hij en knikte naar mijn dvd-speler, gekoppeld aan mijn televisie. ‘De beste serie ooit.’

‘Ik ben niet zo van de tv-series,’ zei ik.

‘Dan wordt dit de serie die je van gedachten laat veranderen,’ zei hij wijzend met zijn vinger naar de tv.

Ik was een nerd als het op films aankwam. Ik wilde ze graag aanraken met mijn vingers. Zoals sommige mensen een boekenkast hadden als verlengstuk van hun intellectuele ego, zo wilde ik ooit in de toekomst mijn hele woonkamer omtoveren tot een videotheek van de goede filmsmaak. Een tv-serie kijken voelde toch als vreemdgaan. Kijken naar personages in een wereld waar er altijd weer een nieuwe aflevering kwam. Altijd weer een nieuw seizoen om naar uit te kijken. Het verhaal stopte nooit. Als vorm van simpel vermaak. Als vorm van verslaving. Andermans levens zonder climax. Zonder een emotioneel einde. Nee. Geef mij maar de film. De hoogste kunstvorm. Een goede film verandert je in amper twee uur tijd. Dat is wat series niet kunnen.

Ik legde de dvd-box op de dvd-speler en wist niet meer wat te zeggen.

Bedoel, het was fijn om hem te zien, want dat moest betekenen dat ik toch iets voor hem betekende. Toch? Maar wat nu? Mijn hart weer openen? Hem vergeven? Wachten tot de volgende teleurstelling? Hoe werkte dit? Waar was Marloes als je haar nodig had?

In therapie

‘Hoe gaat het?’ vroeg hij. Zachary plofte neer op mijn Klippan. Alsof hij hier al jaren kwam.

‘Ik ben in therapie,’ zei ik.

‘Therapie? Hoezo dat?’ vroeg hij.

‘Omdat toen je vertrok ik brak. Gewoon volledig brak,’ zei ik.

‘Door mij?’ vroeg hij.

‘Door alles,’ zei ik.

‘Maar ook door mij,’ zei hij.

‘Voel je je al schuldig?’ vroeg ik.

‘Het was echt wat wij hadden die avond,’ zei Zachary. ‘Het was te perfect.’

Al die woorden, die ik zo graag zou willen geloven. Oude Nora had ze waarschijnlijk geloofd. Maar ik deed het niet meer. Ik was veranderd. Ik hield een gevoelsdagboekje bij. Ik had nieuwe inzichten.

‘Als het zo perfect was, Zachary. En je zo graag dat moment voor eeuwig wilde onthouden. Waarom ging je dan weg? En wat doe je hier nu dan? Heb je zware ballen ofzo?’

‘Mijn vrouw,’ zei hij en maakte wat betekenisloze bewegingen met zijn handen.

Zijn vrouw.

Tja. Eerlijk was hij wel.

‘Blijf je nu wel dan?’ vroeg ik.

Het idee dat hij mij meer nodig had dan ik hem.

I know.

I know.

Zo naïef. Ik had hem natuurlijk meer nodig dan hij mij. Dat was het hele probleem. Ik wilde gewoon een warm lichaam naast me in bed. Gewoon oren die naar mijn woorden wilden luisteren. Iemand die me wilde neuken, zodat ik me even gezien voelde.

Oh, Zach. Je hoefde het maar te vragen en ik was weer de oude Nora voor je.

‘Kan ik hier misschien tijdelijk blijven slapen?’ vroeg hij.

‘Ja,’ zei ik met tranen in mijn ogen. ‘Ja, dat mag jij.’

Vervolgens neukte hij me zo hard tegen de deur aan, mijn benen om zijn middel geslagen, dat er een deuk in de deur verscheen op de plek waar mijn stuitje het houtwerk raakte.

Geen grap.

Het geluid van het gebonk van de deur. Ons zacht gekreun. Het idee dat Sintia en Beer het ook hoorden en de deur zagen bewegen alsof er een raam open stond en de wind in het huis kwam.

Het wond me op, oké?

Het wond me gewoon op.

Dat hij voor me koos. Dat mensen ons geluk samen hoorden nu. Het wond me zo op.

’s Avonds, voor het slapen gaan, schreef ik zittend op de wc in mijn schriftje met de Parker-pen: ‘Hij is weer terug. I know. I know. Maar, hij is weer terug!’

Daarna een witregel.

Daarna: ‘Ondankbaar voor: dat ik vind dat ik meer waard ben, maar me zo niet gedraag, want alleen zijn is erger.’

Zielig wel.

Dit is een voorpublicatie van mijn boek sombere hitsigheid ontgoocheld. Het boek komt 14 november 2025 uit.

Ik weet dat ‘pre-order’ wat afstandelijk klinkt. Maar voor mij betekent het iets heel eenvoudigs: vertrouwen. Als onafhankelijke schrijver betaal ik alles zelf. Van druk tot verzending. Elke vroege bestelling helpt me om dit boek de wereld in te krijgen.

Je bestelt dus niet alleen een boek. Je maakt het letterlijk mogelijk dat het er komt.

In ruil voor je geduld, beloon ik je met een dikke envelop. Hoe eerder je bestelt, hoe meer ik in je envelop stop. ​Pre-order nu.