Wat als je innerlijke criticus gelijk heeft?
Je innerlijke criticus heeft gelijk. Zeg het daarom gewoon. Dan is de spanning er meteen af.
Lieve vreemdeling,
De enige reden dat ik nauwelijks zelfhulpboeken lees, is omdat ze altijd op hetzelfde neerkomen:
- vind je levensdoel
- volg je levensdoel
- kies altijd langetermijngeluk en nooit kortetermijngeluk
En het is ook allemaal ZO SERIEUS opgetekend. Alsof ze zelf de berg op zijn gegaan en de stenen der wijsheid overhandigd hebben gekregen van een god.
De enige reden dat ik soms toch zo’n boek oppak, is voor de anekdotes.
Zoals het boek Nu of nooit van Dai Carter (1987) (van Kamp van Koningsbrugge). Ja, mooie anekdotes. De rest van zijn boek bestaat uit bekende managementtheorieën.
De Ierse komiek Jimmy Carr (1972) blies me weg in een interview in de podcast The Diary of a CEO.
Zoals zijn observatie over waarom veel jonge mannen zich volledig storten op gamen.
Waarom? Omdat het een vervanging is voor een carrière die ze niet hebben. De levels, de uitdagingen – het bootst de structuur en het gevoel van vooruitgang in een baan na. Net zoals ze massaal naar online porno grijpen als alternatief voor echte seksuele ervaringen.
Het echte gevaar is niet dat een autoritaire heerser onze vrijheid afpakt, zoals George Orwell (1903–1950) voorspelde. We geven die zelf weg, in ruil voor goedkope dopamine. Van games, porno en een online bestaan dat ons weghoudt van het echte leven.
Interessant punt, toch?
Ik heb zijn boek Before & Laughter gelezen.
Het is een zelfhulpboek, gemixt met zijn verhaal over hoe hij zijn baan bij Shell opgaf en probeerde door te breken als comedian.
Inmiddels is hij een van de bekendste comedians in Groot-Brittannië en presentator van vele tv-programma’s.
In zijn boek staat niets nieuws. Hij behandelt alle zelfhulpclichés die er zijn. Al is het wel een verademing dat hij elke keer zegt dat het een cliché is.
En hij maakt er veel (pis-, poep- en seks-)grapjes bij.
“Comics want laughs and the funniest jokes are the ones that say something true about the world and the people in it. People like your slutty mum.” – Jimmy Carr, Before & Laughter
Ja, ik moest hardop lachen.
En soms raakte hij me.
Zoals over de relatie die hij had met zijn moeder.
Hij was een mama’s kindje.
En zijn moeder had een bepaalde uitstraling, waardoor mensen graag om haar heen waren.
Maar achter die magnetische uitstraling ging een diepe depressie schuil, die Jimmy pas later, na haar dood, begreep.
Blijkbaar is de hele tijd in een badjas rondlopen en heel moe zijn niet normaal.
“When Mum died, I was lost. We were close. I suppose a therapist would tell you I was ‘enmeshed’, a surrogate partner for my mother. Maybe. Maybe we were too close, but I don’t see it negatively. She gave me self-confidence and a sense of humour – what’s not to love? You’re either going to be too close to your child or too distant. I’d say fucking up on the side of too much love is the way to go.”
Jimmy is eerlijk als hij zegt dat waarschijnlijk de enige reden dat hij comedian is geworden, is om zijn inmiddels overleden moeder aan het lachen te maken.
Dat is waar hij het voor doet.
En dat raakt.
Als er één punt is dat ik meeneem uit dit boek, is het dat je innerlijke criticus gelijk heeft.
Je moet in de spiegel kunnen kijken en weten wat andere mensen bij je zien. En dat punt, waar je je misschien juist voor schaamt, is eigenlijk precies het punt dat je kan inzetten in je voordeel.
Comedians weten beter dan wie dan ook wat er mis is met henzelf.
Accepteer juist dat wat iedereen al bij je ziet.
“It’s you that must accept yourself; the rest of the world already knows. You might be in denial about your big nose, but no one else is. In the history of the world no one has ever been in denial about someone else’s big nose.” – Jimmy Carr, Before & Laughter
Goed. Nu ga ik zelf in cliché praten. Maar comedians omarmen hun imperfecties.
“Comics are honest about and embrace their imperfections. Hollywood is all about perfect. Over there, it’s all beautiful, well-lit people succeeding, whereas comedy is a little rough around the edges. You can see by which comics succeed that comedy is as close to a meritocracy as the performing arts get. No executive in their right mind would decide to make these misfits stars.” – Jimmy Carr, Before & Laughter
Dus.
Je innerlijke criticus heeft gelijk. Zeg het daarom gewoon. Dan is de spanning er meteen af.
Ja, ik ben een melancholisch, soms wat zwaar op de hand persoon. Wat wou je eraan doen dan? Precies.
Liefs,
Tomson
Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko