Vriendschap werkt alleen als je elkaar vergeeft

Lieve vreemdeling,

Ervaringen in het leven krijgen meer waarde, omdat je ze op een later moment kunt delen met je vrienden als een goed verhaal.

Denk er maar eens over na.

Hoe waardevol dat is.

Het verzacht ook stomme situaties waar je in belandt. Het idee dat je op een later moment hier verslag van kunt doen aan een ander.

Het is waar ik het meest naar uitkijk als ik met vrienden afspreek. Ik houd niet van opscheppers. Ik houd van mensen die eerlijk zijn.

Zoals toen mijn beste vriend een baan kreeg waar iedere klasgenoot van droomde: werken in het lokale tuincentrum.

Je denkt nu: ha.

Maar dan zeg ik je terug: mensen kwamen uit heel Nederland én Duitsland naar dit tuincentrum toe.

Ik ben zelfs een keer in het huis van die eigenaar geweest, want hun zoon zat bij mij in het voetbalteam.

Nou, ik kan je zeggen: medelijden met degene die de oprit in de winter moet schoonvegen.

Anyhow.

Die vriend mocht bij dit instituut in ons dorp werken.

R.E.S.P.E.C.T.

Alleen hij kwam dus niet door zijn proefperiode heen.

Een andere vriend van mij verloor ook veel baantjes en dat lag altijd aan de ander. Nooit aan hemzelf.

Maar deze vriend zei tegen mij: ‘Ze hadden gedacht dat ik meer kon dan ik liet zien.’

Je kunt je achteraf afvragen wat voor verwachtingen je bij een weekendkracht kunt hebben in een verdomd tuincentrum. Maar goed. Het was tegelijkertijd ook een gewilde werkplek, dus ze hadden keus genoeg.

Maar de manier waarop hij met mij zijn blunders deelde op de werkvloer en met teleurstelling, maar zonder schaamte, vertelde dat hij ontslagen was.

Kwetsbaar, snap je?

Een verademing vergeleken met al mijn andere vrienden en klasgenoten van toen.

Vrienden die de successen in je leven met je willen vieren en vervolgens je hele koelkast plunderen (true story) zijn leuk.

Maar door minimaal één vriend te hebben aan wie je ook al je dieptepunten kunt vertellen, wordt het leven zoveel fijner.

Dit is ook de analyse die David Whyte (1955) in zijn boekje ​Troostwoorden​ maakt over vriendschap.

Dat vriendschap zich juist kenmerkt doordat ze óók al onze mindere kanten en zonden meemaakt.

Hij zegt juist dat ‘vergeving’ de basis is voor vriendschap.

Vriendschap stelt ons niet alleen in staat onszelf door de ogen van een ander te zien, maar kan alleen onderhouden worden met iemand die ons herhaaldelijk vergeeft voor onze misstappen, iets wat wij op onze beurt ook moeten zien op te brengen.

Ja.

De basis voor vriendschap is inderdaad vergeving. Dat al onze mindere kanten geen invloed hebben op de vriendschapsrelatie.

Sterker nog: vriendschap hoort te bloeien in de schaduwkanten van je leven.

En dat is natuurlijk waar het vaak misgaat.

Er zijn niet zoveel vriendschappen bestand tegen tegenslag.

Zoals de wijsheid gaat: ‘Je leert je echte vrienden kennen als het misgaat.’

Daar kan iedereen over meepraten bij tegenslag.

Misschien is dat de reden dat zo weinig mensen hun leed delen.

Ik zit in een levensfase waarin mensen om me heen graag kinderen willen of kinderen krijgen. Een van de tragedies die daarbij hoort, is een miskraam. Helaas wordt dat verdriet nauwelijks gedeeld. Als een soort schaamte?

Bang voor afwijzing? Bang dat de opgebouwde relaties het niet aankunnen? Of te confronterend misschien? Of een inadequate man of vrouw te zijn?

I dunnow.

Anyhow.

Laten we wel wezen: het maakt het leven een stuk zachter als je minimaal één vriend hebt bij wie je geen schaamte hoeft te voelen. Niet voor wat je is overkomen, maar ook niet voor wat je hebt uitgespookt.

Om met deze quote van Austin Kleon af te sluiten:

The point of any real relationship, and any real collaboration, is to go somewhere neither of you could go alone.

Liefs,

Tomson

Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko