Verlangen naar een najaarsdip

Ik appte een vriendin dat de grijze wolken, de rukkende winden en miezerige buien aan me begonnen te trekken.

Het had invloed op mijn mentale gestel.

Weet je wat ze antwoordde?

‘Ik verlang echt naar een najaarsdip.’

Het erge is: ik ook.

Maar waarom verzet ik me er dan zo tegen? Waarom baal ik zo?

Bedoel.

Wandelen alleen door het bos met The Smiths in mijn oren en een natte neus van het snot. Gedachten die betekenisloos door mijn ziel wapperen. Van die gedachten over mijn vroegere huisgenoten die ik nooit meer ga zien. Over bomen die blad verliezen. Over onbegrepen zijn en daar rust in vinden.

Dat is toch best lekker?

Waar komt het verzet vandaan?

—

Ik kwam bij de supermarkt een kennis tegen. Hij hoestte zo heftig dat hij zichzelf dubbel moest vouwen daar bij het fietsenrek.

‘Gaat het?’ vroeg ik.

‘Best,’ zei hij en slikte een slijmprop weg. ‘Met jou?’

Ik probeer al een tijdje te delen wat op mij drukt in plaats van ‘best’ te zeggen. Dus vertelde ik over de najaarsdip die zich elk jaar weer laat zien.

Hij antwoordde: ‘Je kunt je afvragen of je denkt: het is najaar, nu heb ik een dip. Of je hebt eerst de dip en denkt: oh ja, najaar.’

Het kip-en-ei-verhaal.

Ik heb er nog een tijdje over nagedacht en kwam tot de conclusie: je kunt het niet tegenhouden. Het is er, of het is er niet.

Het is toch alsof je een UV-lamp installeert boven de boom op de parkeerplaats en zo hoopt dat de bladeren groen blijven?

Waarom zo verzetten tegen de natuurlijke processen?

Ons lijf werkt als de natuur, omdat het onderdeel van hetzelfde universum is. Het volgt een cyclus. Mijn ziel volgt een cyclus.

Mensen hebben ook een oktober in zich.

De ondragelijke lichtheid van de zomer wordt verzwaard in de herfst. Als een balansoefening.

Het is geen probleem om op te lossen. Daarom heeft een negatief oordeel over je mentale klachten totaal geen zin.

Het enige wat je kunt, is jezelf erdoorheen begeleiden.

En dat is precies mijn probleem.

Er is een angst in mij dat de najaarsdip omslaat in een depressie. Dat ik niet de capaciteiten heb om het tot een goed einde te brengen.

Ik vind het moeilijk uit te leggen aan je wat het verschil is tussen gewoon somber zijn en een klinische depressie, maar ik voel in alles heel duidelijk het verschil.

• Somberheid = teruggetrokken zijn. Nadenken over leven en dood. Over zin en onzin. Over de vergankelijkheid van tijd en lijf. Over de ontwikkeling van relaties en of je die nog bij kan sturen.
• Depressie = betekenisloos en leeg en zwart.

Somberheid is een straatlantaarn zien branden in de grijze mist en denken: wat heerlijk, dit treurige, sombere beeld.

Depressie is: bestaat er iets betekenislozers en legers dan dit brandend ding in de mist?

Daar heb ik geen zin in, in die depressie.

Maar dat wekt de suggestie dat ik erover ga.

Het ding is gewoon meer dat ik controle wil over iets waar ik geen controle op heb.

In de middeleeuwen zagen ze melancholie als iets goeds.

Het was geen probleem, maar een geneesmiddel.

Je hebt de donkere gedachten nodig om volwassener en realistischer in het leven te staan. Om het leven volledig aan te kunnen. Om beter om te gaan met tegenslag. Om kwetsbaarheid te begrijpen.

Donkere periodes zijn een verrijking van de ziel.

Het wordt tijd dat ik die krampachtige reflex van controle over mijn gemoed loslaat in de herfst.

Wellicht had de kennis bij de supermarkt gelijk. Dat je denkt: najaar, kut, zet alle zeilen bij om de dip te voorkomen.

Aantekening naar mezelf:

Als het komt, dan komt het. Begeleid jezelf erdoorheen zonder negatief oordeel.

liefs,

tomson 🪐

PS

De mussen die mijn tuin bezoeken, vreten zich de laatste weken dik. Ze weten dat de winter komt. Ze kunnen de kou niet tegenhouden. Alleen zichzelf erdoorheen begeleiden. Door nu alvast een vetlaag te ontwikkelen om warmte vast te houden.

Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko