Optimisme is een stoornis
Optimisme is een keuze. Pessimisme de realiteit. Tegelijkertijd denk ik soms wel eens: ‘Was ik maar optimistisch.’ Dan had ik elke dag een nieuwe kans om te groeien. Om een beter mens te worden.
Ik weet het. Optimisme is een levenshouding. Daar kan je het mee eens zijn of niet. Niets mis mee.
Maar optimisten sterven ook.
Alleen ik betwijfel of ze dit wel voldoende beseffen.
Ik ben een melancholicus. Dat houdt in dat ik de theatervoorstelling van het leven doorzie.
De melancholicus begrijpt dat dalen en tegenslagen ons allemaal overkomen en dat langdurig geluk slechts voor enkelen is weggelegd.
De melancholicus houdt rekening met elk scenario.
Verwar de melancholicus niet met de scepticus die er van tevoren van uitgaat dat alles mislukt.
Zeker niet.
Een melancholicus gaat er net zo goed vanuit dat het allemaal wél lukt.
Het optimisme heeft een gelijkwaardige stem.
Een glas is niet halfleeg bij een melancholicus.
Het is niet eens halfvol.
Een melancholicus vindt het sowieso al fascinerend dat het water in een doorzichtig glas zit, dat je het aan je lippen kan zetten en zo zonder bijsmaak naar binnen kan gieten.
Daarom kunnen optimisten zo fijn uithuilen bij de melancholicus. Want de melancholische mens is een fijne gesprekspartner en luisteraar. Die begrijpt wat anderen niet begrijpen. Die oordeelt niet. Die beschouwt.
Maar bij wie kan de melancholicus terecht voor pech en tegenslag?
Erop voorbereid zijn betekent niet dat we het dan niet voelen.
Het is meer de bevestiging van wat we al wisten en dat doet nog steeds pijn.
Maar optimistische opstekers als troost zijn een pijn voor onze ziel. Ik weet dat optimisten het goed bedoelen, maar eigenlijk beledig je ons intellect.
Een ‘Pluk de dag’-uitspraak zou je niet snel horen uit mijn mond.
Eerder een: ‘Morgen kan het voorbij zijn.’
Beide uitspraken geven energie om wat van de dag te maken. De intenties lijken hetzelfde.
Alleen de eerste gaat ervanuit dat je moet genieten, de tweede dat je echt moet doen wat nodig is.
Wat jijzelf belangrijk vindt. Want morgen kan het voorbij zijn.
Als dat genieten is: geniet.
Maar ik geloof niet dat genieten de belangrijkste taak van de mens is op een dag.
Genieten is het resultaat van iets wat je hebt gedaan.
Net zoals poep het resultaat is van wat je gegeten en gedronken hebt.
Niemand eet toch om te poepen?
We eten om energie te hebben om dingen te doen. Dat is een belangrijk verschil.
Ik vind optimisten opmerkelijk. Maar opportunisten vind ik knettergek.
Een opportunist is een optimist op steroïden.
Een opportunist steekt gewoon een peuk aan op het balkon, terwijl het huis achter hem in brand staat. Dat is hoe ik naar opportunisten kijk.
De opportunist begint een online winkeltje met Chinese producten, koopt die voor twee dollar in, verkoopt ze via bol.com voor 80 euro aan een medelandgenoot en denkt zo makkelijk rijk te worden.
De opportunist steekt de BBQ aan, gooit nog eens wat extra saus over het stukje vlees en kijkt tevreden naar al het verwijderde onkruid van eerder op de dag, zonder te beseffen dat die zelf de oorzaak is van het broeikaseffect en het uitsterven van insecten.
De opportunist brengt de vorige week gekochte artikelen terug als die vandaag in de aanbieding blijken te zijn, want ja, je moet al je tijd besteden in het najagen van besparingen van een paar euro.
De opportunist stopt al zijn spaargeld in bitcoins, in de hoop er eerder uit te stappen dan de rest, met een hoop winst. Alsof rijkdom zo makkelijk verdiend kan worden in de wereld...
Alsof meer geld echt het antwoord is op al je problemen in je leven.
Optimisten zijn liever dan een opportunist.
Die bedoelen het goed. Tot het naïeve af.
De optimist zegt tegen je als troost: Geen hand vol, maar een land vol.
De optimist zegt na de dood van je opa: Ah joh, je hebt je oma toch nog.
De optimist gelooft in een hiernamaals waar het allemaal beter is dan waar we nu zijn.
Hoop en verlossing houden je op de been, of zoiets.
De optimist zou een pil moet slikken voor dit gebral.
1 op de 2 Nederlanders heeft een psychische stoornis uitgaand van de DSM V-criteria.
Dat betekent dat de helft van de maatschappij niet functioneert in hoe we de samenleving nu hebben vormgegeven.
Je laten helpen kan zeker, maar het mag niet te veel tijd kosten.
Want de zorg betalen we allemaal en dat moet wel binnen de perken blijven.
Dus als je langer dan een uur per dag last hebt van je klachten, mag je therapie volgen. Maar minder dan een uur per dag, nou, dan is het ongemak.
Dat hoort bij het leven. Of zoiets. Ik kan je een pil voorschrijven, maar dat wordt dan niet vergoed.
Maar even serieus. Wie heeft hier nu echt een stoornis?
Ik denk toch echt de optimist. Die ziet dingen die niet kunnen. Die gelooft in een 'betere wereld' die nooit gaat komen.
Die denkt dat we invloed hebben op ons eigen lot.
Dat je gelukkig voelen altijd een keuze is.
Dat we elk gevoel in eigen hand hebben, want wijzelf zijn de baas in ons hoofd.
De depressieve realist weet in ieder geval in welke wereld we echt leven.
De melancholicus ziet hoe de wereld werkelijk is.
Dat is niet per se altijd hoopvol of leuk.
Dat is soms best treurig. Maar het is niet negatief.
Een melancholicus is geen zwartkijker. Die kijkt voorbij de goedbedoelde beloftes. Die ziet zichzelf niet snel miljonair worden of een politicus.
Die gelooft niet dat Coca-Cola happiness brengt door een slokje ervan te nemen.
Die denkt eerder: ‘Hier gaat mijn buik nog meer van groeien.’
De melancholicus doet niet aan grootheidswaanzin en al zeker niet aan zelfbevlekking.
We zijn slechts 1 op de 6 miljard.
Zo bijzonder is het allemaal niet.
Waarschijnlijk is niemand echt bijzonder en dat is oké.
Zolang ik jou maar bijzonder vind en jij mij, dan is dat toch genoeg?
De melancholicus valt en staat weer op. De optimist schrikt dat die überhaupt kan vallen.
Ik zeg het gewoon nog een keer: optimisme is een stoornis.
Ik kan me best goed voorstellen dat het fijn is om dit gebrek te hebben.
Dat je gelooft in je eigen kunnen, ook al heb je er 0 ervaring in.
Maar ik denk ook dat een optimist minder goed voorbereid is als het niet loopt zoals verwacht.
En helaas loopt bijna alles nooit zoals je het verwacht.
Dat is een nog onontdekte wet van Newton.
De melancholicus is niet verrast.
Die kan zich daarom beter aanpassen. En ook betere toekomstscenario's schetsen.
Zo'n persoon moet je niet op de bank bij de therapeut zetten, maar moet als adviseur ingehuurd worden voor 100 euro per uur.
In het belang van het land en onze toekomst.
Meer zwartgalligheid alsjeblieft.
Deze tekst komt uit mijn dagelijkse e-mail. Ontvang ook dagelijks een tekst van tomson darko over de melancholie van het leven.