Nachtsomberheid

Lieve vreemdeling

Het zijn net geesten die ’s nachts je ziel binnentreden.

Kwelgeesten welteverstaan.

Om je te laten nadenken over alles wat niet klopt in je leven: je verleden, waar je staat en dat morgen niets goeds gaat brengen. Het erge is ook nog hoe echt het voelt.

Je bent een WAARDELOOS mens en geen enkele gedachte gaat dat weerspreken.

Ze zeggen dat als je sterft, je hele leven in een moment voorbijflitst. Dat heb ik ’s nachts. Het flitst allemaal voorbij. De meest stomme dingen.

Nachtsomberheid.

Waarom piekeren ’s nachts erger voelt

Wetenschappers hebben een verklaring voor de nachtelijke plafondsessie.

Wanneer je moe bent, neemt het deel van je brein dat emoties reguleert een pauze. Het resultaat? Je amygdala gaat in overdrive.

’s Avonds daalt ook je energieniveau, wat je extra gevoelig maakt. Je brein verwerkt ook nog eens graag emoties op dat moment, wat leidt tot gepieker.

Een lichtpuntje: het is een overlevingsmechanisme.

Wanneer je vermoeid en minder alert bent, ben je kwetsbaar. De amygdala probeert je te beschermen. Door negatieve emoties en stress te versterken, probeert die je voor te bereiden op risico’s, ook al zijn die er niet.

Dit waarschuwingssysteem was in de prehistorie waarschijnlijk erg handig.

‘Hoor ik nu Aya plassen of is het een wolf?’

Maar nu kan je je afvragen wat je eraan hebt als die opmerking van je manager door je hoofd echoot: ‘Je doet zo druk vandaag.’

Druk? Druk? Druk? Ben ik voor hem ook al te aanwezig? Te veel? Word ik ontslagen? Moet ik mezelf beschermen en ontslag nemen? WAAAH.

Hoe vaak ik wel niet op het punt heb gestaan om ’s avonds te stoppen met schrijven en gewoon een anonieme baan in een of ander magazijn te gaan zoeken, omdat ik een WAARDELOOS mens ben.

Maar goed.

Wetenschappelijk inzicht is een kleine troost, maar verandert niets aan hoe verwoestend deze gedachten ’s nachts kunnen voelen.

Gedachten over wie je gekwetst hebt, over wie jij pijn hebt gedaan. Alsof de kwelgeesten je elke keer opnieuw iets willen vertellen dat je weigert te horen.

Ze zeggen dat een kwelgeest graag naar huis wil naar het geestenrijk. Een manier om dat te doen, is jezelf vergeven. Maar ik weet niet hoe dat moet.

’s Avonds zijn mijn gedachten sowieso te negatief geladen om de kracht te hebben om mezelf te vergeven van het idee dat ik inderdaad een WAARDELOOS mens ben.

Omarmen klinkt mooi, maar ’s nachts voelt dat meer als bezwijken.

Dat moet je overigens je kwelgeesten wel nageven.

Ze hebben een goed gevoel voor drama.

Hoe je de kwelgeesten kunt ontwapenen

Wat mij de laatste tijd helpt, is het besef dat deze gedachten slechts momentopnames zijn. Ze horen bij de nacht, zoals schaduwen horen bij het licht.

Als ik ’s avonds wakker lig, probeer ik mezelf eraan te herinneren dat mijn brein me op een bizarre manier wil beschermen, door me te laten piekeren. Het is niet de waarheid, het is een illusie die door vermoeidheid wordt gevoed.

Het is een beetje als een kind in een driftbui dat je hele huiskamer overhoopgooit en je denkt: die wordt vanzelf wel moe.

Een ander ding is dat ik mezelf niet veroordeel.

Dit klinkt heel gek.

Ik heb veel stomme dingen in mijn leven gedaan en vaak was een sorry op zijn plaats. Maar ik neem het mezelf niet kwalijk. Ik begrijp waarom het gebeurde.

Ik praat het niet goed. Maar ik praat het ook niet slecht. Snap je?

Nee.

Als ik mezelf ook nog eens begin te veroordelen, wordt het leven wel heel zwaar in mijn hoofd.

Geen oordeel.

Ook ik mag om 1 uur ’s nachts denken dat ik een WAARDELOOS mens ben en waarschijnlijk zal de wereld morgenvroeg heel anders aanvoelen, dus laten we hier niet te veel conclusies aan verbinden en zeker nu geen beslissingen nemen over mijn toekomst.

Amen.

Liefs,

Tomson

PS. ik heb hier ook een podcast over opgenomen in januari

​https://tomsondarko.buzzsprout.com/1362550/episodes/16475388-nachtsomberheid