Muziek als liefdestaal

Over muziek als liefdestaal, depeche mode, pharrell, romantiek

Muziek als liefdestaal
Photo by SLNC / Unsplash

Lieve vreemdeling,

Er zijn bandjes waarvan de hits me totaal niet raken.

Ik bedoel niet dat ik ze te veel gehoord heb op de radio, in de supermarkt, onder commercials, in films en bij je moeder in de keuken.

Ik noem maar wat.

Happy van Pharrell Williams (1973).

Echt. KAP MET DAT LIEDJE.

Als ik dictator ben, is dat het eerste decreet dat ik uitvaardig: een verbod op ‘Happy’.

(Je komt op een punt dat je je afvraagt wat ‘Clap along if you feel like a room without a roof’ betekent. Ik heb echt geen flauw idee. Wanneer voel je je als een kamer zonder dak, en waarom zou je dan gaan klappen? Ik zou eerder in paniek schreeuwen.)

Ik bedoel dat de liedjes niets lichamelijks met me doen. Dat ik ze nooit vrijwillig zou opzetten. En ik durf gerust te beweren dat ze deze nummers als martelwerktuig op mij kunnen inzetten.

Ik beken alles.

Ik heb dat enorm met de band Depeche Mode (opgericht 1980).

  • Enjoy the Silence
  • Everything Counts
  • Personal Jesus
  • Just Can’t Get Enough

GAAP.

Maar er is een aantal nummers dat ze integraal op repeat mogen draaien als ik in coma in het ziekenhuis lig of zo.

Echt.

Ik kan er geen genoeg van krijgen. Ze zijn GENIAAL.

  1. Strangelove
  2. I Feel You
  3. Precious
  4. Never Let Me Down
  5. In Your Room
  6. People Are People

Ik heb ze een paar jaar geleden in Amsterdam live gezien. Het is zo maf. Sta je in de rij met duizenden anderen, staat er precies achter me een oud-collega, die blijkbaar GROOT fan van Depeche Mode is. Ik was altijd in de veronderstelling dat ze alleen maar van onnavolgbare metal hield.

Iemands muzieksmaak is voor mij een indicatie of die persoon een diepere belevingswereld heeft. En ook of het gaat klikken tussen jou en mij.

Als iemand zegt: ‘Ja, Radiohead, geweldig!’ dan ben ik nog steeds op mijn hoede. Als ze daarna aankomen met ‘Creep’, ontvriend ik ze meteen.

Maar als ze dingen zeggen als ‘Lotus Flower’ en ‘Idioteque’, dan begin ik te kreunen. En als ze zeggen: ‘Het album Amnesiac (2001) is eigenlijk mijn echte favoriet.’

Nou…

Dan is er een zielsverbinding.

Maar kom op.

Bestaat er iets romantischer dan een avond lang elkaar je favoriete muziek laten horen?

Het is een liefdestaal waar een zonsondergang op het strand met een fles wijn niet tegenop kan.

Zet je favoriete liedjes op en vertel me alle herinneringen die je erbij hebt.

Dat is wat diepe gesprekken zijn: dat iemand je uitnodigt in zijn wereld, om die gevoelens opnieuw te beleven via de tonen van de muziek.

Het mooie is ook nog eens dat er een extra laag aan herinneringen wordt aangemaakt.

Namelijk het opnieuw luisteren van die liedjes met elkaar.

Ik vraag het je nog een keer.

Kan het romantischer?

Liefs,

Tomson


PS

Depeche Mode in een Tomson Darko playlist voor je op Spotify: ​https://open.spotify.com/playlist/7dOz44Sjhf9nEMlbyTcHHN?si=36yurr2lTyCp9fRn4eVLtQ​

PPS

Zoals je misschien hebt gemerkt zijn mailtjes persoonlijker geworden. Hoewel ik nu ook voor het eerst hele lange persoonlijke reacties terugkrijg, heb ik ook nog nooit zoveel afmeldingen gehad voor de maillijst. Kortom, verwarring alom bij de schrijver.

Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko