Kies: je geliefde of de baby? 🐉

Ooit kwam ik op het fantastische idee om Game of Thrones te kijken op dinsdagavond.

Die serie was al jaren the talk of the town. En hoewel fantasy niet helemaal mijn ding is, zou 1 aflevering kijken geen kwaad kunnen, toch?

Toch?

TOCH?

Een sidenote om te vermelden: mijn wekker zou woensdagochtend om 6 uur gaan om naar Leeuwarden te reizen voor een afspraak op kantoor daar.

DRIEMAAL RADEN WIE ER OM 2 UUR ’S NACHTS OVERWOOG OM NOG ÉÉN AFLEVERING OP TE ZETTEN?

Volgens mij ben ik om 3 uur uiteindelijk toch maar even mijn bed ingedoken…

Het moment dat me verliefd maakte: Als kind Brandon in een toren klimt en via het raam ziet dat Jaime zijn tweelingzus Cersei zit te batsen. Een groot geheim, aangezien Cersei de vrouw is van de koning.

Dit is waarom Game of Thrones vooral de eerste seizoenen zo goed werkt qua verhaalopbouw en zo verslavend is.

Personages komen elke keer weer voor onoplosbare dilemma’s te staan.

• Als Jaime Brandon laat ontsnappen, zal iedereen weten dat hij zijn tweelingzus neukt, met alle gevolgen van dien.
• Als hij Brandon bedreigt of hem tot rede brengt, zal dit geheim dan veilig blijven?
• Of hij vermoordt het kind… Maar zou hij dat echt doen?

Veel films en tv-series zijn moralistisch. Personages kiezen bij dilemma’s altijd het brave pad. Maar niet in Game of Thrones.

Hoofdpersonages kunnen zomaar sterven of een kind (proberen te) vermoorden. Dit maakt het enorm onvoorspelbaar en daardoor ook enorm schokkend.

Als je goed oplet bij het herbekijken, bouwt elke verhaallijn in de serie naar een dilemma toe en vervolgens zien we de gevolgen van die oplossing.

Het verbaast me daarom niks dat de laatste seizoenen van Game of Thrones niet om aan te gluren waren.

Ze hadden het bronmateriaal van de boeken verlaten en lieten ook dat spel van dilemma’s volledig los.

Het werd qua verhaallijn een onbevredigende chaos.

House of the dragon 🐉

Dit jaar is er een spin-off gestart: House of the Dragon. Het speelt zich een paar honderd jaar voor Game of Thrones af.

Het is qua opzet niet zo groot als GoT. We volgen één familie, in een periode van tientallen jaren. (I like that very much. Ik heb dat ook geprobeerd met mijn boek Ze gingen samen het toilethokje in.mp4.)

De serie is wederom gebaseerd op de boeken en dat zie je terug in de dilemma’s die er weer zijn.

De koning heeft een obsessie met een zoon krijgen als troonopvolger. Hij heeft al een dochter…

Hoewel zijn vrouw hem zo graag een zoon wil schenken, heeft het alleen maar geresulteerd in afgebroken zwangerschappen en kindjes die jong stierven.

Ze is opnieuw zwanger en zegt tegen hem dat ze niet nog een zwangerschap aankan.

Het verdriet… De pijn…

De koning is ervan overtuigd dat dit een zoon wordt en dat dan al hun problemen zijn opgelost.

Tijdens de bevalling gaat het mis.

De baby ligt in een stuitligging.

De koning moet kiezen: Of zijn vrouw redden of de baby.

• Ja, wat nou als de baby een zoon is? Daar gaat de troonopvolging.
• Maar als zijn vrouw het overleeft, wil ze niet meer zwanger worden.

Dilemma!

Hij kiest voor de baby.

Zijn vrouw sterft. De baby is een zoon. Maar kort na de geboorte sterft die ook.

Het is het begin van het verhaallijn van dit seizoen. Met schuld en schaamte kiest hij voor zijn dochter als troonopvolger, ook al krijgt hij later een zoon bij een nieuwe vrouw.

En ook het rijk accepteert geen vrouw op de troon.

Spanning en sensatie!

Op de schaal van melancholie: 🪐. Maar dat komt vooral door die begintune.

Het is wel weer meeslepend.

Je bekijkt de series op HBO max.

Als je dit een fijne tekst vindt om te lezen, wellicht is mijn dagelijkse mail wat voor jou. Vijf dagen in de week elke ochtend om 6 uur een tekstje in je mailbox over gevoelens waar niemand over praat. Ga naar petje.af/tomsondarko.

PS

Ik hoor altijd geiten in die begintune.