Ooit kwam ik op het fantastische idee om Game of Thrones te kijken op dinsdagavond.

Die serie was al jaren the talk of the town. En hoewel fantasy niet helemaal mijn ding is, zou 1 aflevering kijken geen kwaad kunnen, toch?

Toch?

TOCH?

Een sidenote om te vermelden: mijn wekker zou woensdagochtend om 6 uur gaan om naar Leeuwarden te reizen voor een afspraak op kantoor daar.

DRIEMAAL RADEN WIE ER OM 2 UUR ’S NACHTS OVERWOOG OM NOG ÉÉN AFLEVERING OP TE ZETTEN?

Volgens mij ben ik om 3 uur uiteindelijk toch maar even mijn bed ingedoken…

Het moment dat me verliefd maakte: Als kind Brandon in een toren klimt en via het raam ziet dat Jaime zijn tweelingzus Cersei zit te batsen. Een groot geheim, aangezien Cersei de vrouw is van de koning.

Dit is waarom Game of Thrones vooral de eerste seizoenen zo goed werkt qua verhaalopbouw en zo verslavend is.

Personages komen elke keer weer voor onoplosbare dilemma’s te staan.

  • Als Jaime Brandon laat ontsnappen, zal iedereen weten dat hij zijn tweelingzus neukt, met alle gevolgen van dien.
  • Als hij Brandon bedreigt of hem tot rede brengt, zal dit geheim dan veilig blijven?
  • Of hij vermoordt het kind… Maar zou hij dat echt doen?

Veel films en tv-series zijn moralistisch. Personages kiezen bij dilemma’s altijd het brave pad. Maar niet in Game of Thrones.

Hoofdpersonages kunnen zomaar sterven of een kind (proberen te) vermoorden. Dit maakt het enorm onvoorspelbaar en daardoor ook enorm schokkend.

Als je goed oplet bij het herbekijken, bouwt elke verhaallijn in de serie naar een dilemma toe en vervolgens zien we de gevolgen van die oplossing.

Het verbaast me daarom niks dat de laatste seizoenen van Game of Thrones niet om aan te gluren waren.

Ze hadden het bronmateriaal van de boeken verlaten en lieten ook dat spel van dilemma’s volledig los.

Het werd qua verhaallijn een onbevredigende chaos.