Je leven is waardeloos. En dat van mij ook
Waarom dingen sturen naar mensen die daar eigenlijk helemaal niet op zitten te wachten? Waarom wil ik zo graag goedkeuring van iets waar ik zelf nauwelijks in geloof? En wat verandert er echt als iemand zegt: ‘Leuk werk. We gaan het uitgeven.’
Hey vriend,
Ik dacht dat ik pas wat waard was als een uitgever mijn verhaal zou accepteren. Ik voelde me elke keer weer zo klote door een afwijzing… Alsof ik vanbinnen stierf. Dagenlang down, teleurgesteld, een prutser, een sukkel.
Maar wat was het nou precies waardoor ik me zo klote voelde? Mijn ego? Dat ik nog steeds net zo weinig voorstelde als de dag voordat ik dat verhaal had opgestuurd? Of was het de teleurstelling dat ik mijn kunst nog steeds niet kon verspreiden aan de massa?
Ik zou willen zeggen dat tweede, maar het is natuurlijk het eerste.
De wens om een groots en meeslepend leven te hebben. Maak jij je daar ook weleens schuldig aan?
Nou. Laat ik je dit zeggen: volwassen worden is beseffen dat een groots en meeslepend leven niet bestaat. We zijn allemaal middelmatige prutsers. En dat is oké. Het doet er eigenlijk totaal niet toe.
Even terug naar die afwijzingen.
Schrijver Stephen King had een spijker aan de muur geslagen in zijn werkkamer. Elke keer weer als hij een afwijzingsbrief kreeg dat zijn verhaal niet werd doorgeplaatst in een tijdschrift of krant, prikte hij die brief aan de spijker. Hij kreeg zoveel afwijzingen, dat hij een grotere spijker nodig had. Het was een extra motivatie voor hem om door te gaan.
Het is hem gelukt. Uiteindelijk. Stephen King is een ontzettende inspirerende man. Elk woord wat hij zegt over creativiteit en schrijven, is zo motiverend. Eerst zal ik dit zeggen: Ik ben geen fan van zijn werk. Het is gewoon niet mijn genre… Maar die man zelf. Man, man, man.
Het boek ‘On writing’ – over schrijven, is het beste dat ik ooit heb gelezen over creativiteit. Je merkt het al. Ik kom superlatieven tekort vandaag. Hij mengt in dit boekje zijn eigen persoonlijke geschiedenis met zijn drijfveren om te schrijven, hoe creativiteit werkt en wat wel en niet slim is om te doen als schrijver. Amazing!
“Amateurs sit and wait for inspiration, the rest of us just get up and go to work.”
Zo ontnuchterend. Ik houd ervan.
Check meer van zijn quotes uit zijn boek op deze goodreads:
Ik had eerlijk gezegd niet zoveel zin om als Stephen King gewoon door te gaan met werk opsturen en maar afwijzingen blijven ontvangen.
Tijden zijn ook veranderd. Thanks internet.
Waarom dingen sturen naar mensen die daar eigenlijk helemaal niet op zitten te wachten? Waarom wil ik zo graag goedkeuring van iets waar ik zelf nauwelijks in geloof? En wat verandert er echt als iemand zegt: ‘Leuk werk. We gaan het uitgeven.’ En dan na jaren zweten, schrijven en herschrijven, wordt het samen met 25.000 andere boektitels in een jaar tijd uitgegeven. En dan zullen er waarschijnlijk een paar honderd exemplaren van verkocht worden. Waar ik nog niet eens 10 procent van de winkelprijs voor terugkrijg.
En dan…
Illusie armer. Ervaring rijker.
Het traditioneel verspreiden van content is voorbij. We hebben de massamedia al lang niet meer nodig om het publiek te vinden. Elke muzikant, elke fotograaf, elke schrijver, kan zelf zijn eigen platform beginnen en publiek vinden.
Niches zijn fantastisch eigenlijk. Voor elk onderwerp of smaak is er een tijdschrift, een Youtubekanaal of website te vinden. Er is ook totaal geen massa aan mensen nodig om het “rendabel” te maken.
Dat scheelt. Psychokiller is er niet voor de massa. Als ik me zou aanpassen aan de massa met lieve verantwoordelijke aardige teksten, zou het bovendien geen psychokiller meer zijn. Dan zou het geen tekst van mijzelf zijn. Dan kan ik net zo goed een baan als copywriter nemen en reclamefolders vullen met inspirerende teksten over scheerapparaten en ladyshaves.
Er is zo’n bekend essay. Ken je ‘m? Hij komt uit 2008. Het is geschreven door Kevin Kelly. Het heet 1.000 true fans. Zijn theorie is dat je als artiest/maker slechts 1.000 hele enthousiaste dedicated fans nodig hebt. Zijn rekensom is: Je hebt 100.000 dollar per jaar nodig om te kunnen leven. Je hebt daarvoor maar 1.000 ravings fans nodig die bereid zijn om 100 dollar per jaar voor je werk te betalen en je bent binnen.
Nou ja. Ik heb geen 100.000 dollar per jaar nodig. Ook niet de helft. Maar met zijn theorie valt te spelen. Gewoon je eigen goals invullen en het sommetje opnieuw maken.
Hoeveel boeken moet ik in een jaar minstens verkopen om mijn baan op te zeggen en elke minuut van de dag te besteden aan het zijn van Tomson Darko?
Ik heb het over een minimumbedrag. Ik zou er geen pensioen mee kunnen opbouwen. Maar gewoon, een minimaal acceptabel getal.
3.000 boeken (in eigen beheer). Per jaar. There. I said it.
Van Vrouwen die Charlie haten verkocht ik er in iets meer dan een jaar tijd, 1.000 exemplaren.
Ik ben er nog niet. Maar. Het is haalbaar. Het is te overbruggen dat getal.
3.000 is te halen.
Ik ben niet van plan om er een obsessie van te maken. Dat gefocus op getallen is echt een mood killer voor creativiteit. Maar je snapt denk ik wel wat ik bedoel.
Het is zo’n stip op zo’n horizon.
Dat scheelt ook met andere keuzes. Ik hoef me niet te focussen op het vinden van een uitgever, of het vinden van een infuencer-bureau. Ik probeer mijn eigen pad te creëren.
Gewoon schrijven, schrijven, schrijven en hopelijke one day…
Later,
T.D.
Lees meer diary >
Koop m'n boek Vrouwen die Charlie haten >
Koop m'n blogbundel Digital love >
Koop poster Nooit genoeg tijd >
Laten we appen >
Like me op Facebook
Achtervolg me op Instagram