Ik probeerde elke avond op te schrijven waar ik dankbaar voor ben.

Na een paar dagen begonnen al die dankbetuigingen op elkaar te lijken en voelde ik me een clown die elke avond hetzelfde grapje vertelde.

Ook bleef het knagen: naar wie toon ik dankbaarheid? Het ‘universum’ en ‘God’ tellen niet als antwoord.

Daarnaast praatte Arnon Grunberg (1971) met me mee in mijn hoofd. Hij noemde ooit het opschrijven van dankbaarheid een fopspeen voor volwassenen. Om te ontsnappen uit de cel waar hij zelf in zit. En wat is er mis met ontevredenheid, vroeg hij zich af?

Goed punt.

Ik denk dat in ontevredenheid veel meer lichtheid zit.

Dus draaide ik het om.

Elke avond gaf ik mezelf toestemming om een klaaglijst te maken.

In bullets al mijn irritaties, stomme gevoelens, idiote opmerkingen en rare voorvallen noteren van die dag.

Het lucht niet alleen op, het relativeert enorm. Vooral het teruglezen ervan is best wel hilarisch.

Knappe jongen die nog steeds serieus blijft doen over de lange rij in de supermarkt, met die man achter je die rook naar oud zweet en erop los gorgelde.

Ja, in het moment irritant. Maar als het op papier staat, denk je: ach.

Een dagboekje bijhouden is best lastig.

• Moet je het als een verslag noteren? Dat is best saai.
• Over gevoelens? Kan, maar dat elke dag? Meh.

Maar klagen is het fijnste wat er is. Ja, je hoort niet een zeur te zijn. Je mag niet negatief doen. Maar juist bij onze beste vrienden zeuren we erop los, omdat die niet oordelen.

Het papier oordeelt niet.

Klaag vaker.

Haal de frustratie van het leven uit je systeem.

Grote klachten. Kleine klachten.

Noteer ze elke dag en lees het over een paar weken terug en lach om jezelf.

Liefs,

tomson

Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko