Het verlies van iemand uit je leven (door dood, verhuizing, alzheimer, ghosten) doet juist zo’n pijn, omdat de verbindingen in ons hoofd die ons helpen herinneren je het gevoel geven dat die ander nog steeds bestaat.

🎧 Beluister deze tekst met toelichting op petjeaf.com .

Mijn belangrijkste punt: Het klinkt paradoxaal, maar ons hoofd snapt het concept ‘verdwijnen’ niet. Dat is best gek, want al onze zintuigen stellen ons in staat om de fysieke wereld te ervaren.

We zien blaadjes van bomen vallen. Als je een bruin blaadje opraapt, verkruimelt het in je hand tot stof en het valt op de grond.

Al het materiaal komt en gaat in deze fysieke wereld.

Dat weten we. Dat snappen we. Dat accepteren we.

  • Maar als het om geliefden gaan die overlijden.
  • Om minnaars die van de aardbodem verdwijnen.
  • Familieleden die door mentale ziektes in een ander persoon veranderen.
  • Relaties die eindigen

Dan raakt ons hoofd zo verward dat je rouwgevoelens ervaart om dit verlies.

We leven namelijk in twee werelden tegelijkertijd.

Je kan daardoor niemand echt kwijtraken.

  • De verbindingen in ons hoofd die herinneringen oproepen aan iemand, blijven actief.
  • De rituelen die grip geven op ons leven en doen denken aan anderen, blijven we ook uitvoeren.

De ‘verdwenen’ persoon leeft nog in je en dat voelt echt aan. Of je het wil of niet.

Dat maakt het gevoel van verlies en gemis zo extreem en ook zo verwarrend.

Maar hoe kan dit dan?

Je brein denkt dat iemand fysiek er nog is

Neurowetenschapper Mary-Frances O’Connor heeft ontdekt dat ons brein een ‘kaart’ maakt van je leefwereld met de mensen die je kent.

  • Als je een goede vriendin al een jaar niet meer hebt gesproken, weet je dat zij gewoon ergens in Drenthe met haar gezin leeft. En als je elkaar weer tegenkomt, dat het contact verdergaat waar het was gestopt.

Die aanwezige ‘kaart’ van je vriendin in je hoofd, geeft rust en voorspelbaarheid. Die kaart is gekoppeld aan herinneringen, vertrouwen en het idee van fysieke aanwezigheid.

Als die vriendin plotseling overlijdt, klopt die kaart niet meer.

Je hoofd moet een nieuwe kaart maken en dat kost heel veel moeite en gaat gepaard met heel veel emoties.

Je hoofd hinkt continu op twee gedachten:

  • Fysiek bestaat die persoon niet meer.
  • Maar al die synapsverbindingen gekoppeld aan die persoon zijn nog actief en dat geeft het idee dat die er nog is. Levend en wel.
  • Hoe moet je dan die kaart herontwerpen als die persoon levend en dood tegelijkertijd is?

Volgens O’Connor stoppen rouwgevoelens daarom ook nooit.

Je zult altijd verdrietig blijven over het verlies.

Alleen de relatie tot die gevoelens zal in de loop der jaren veranderen.

Het bekende ‘accepteren’.

En dit gebeurt dus ook bij het fenomeen ghosten.