Je hoeft jezelf niet mooi te vinden. Maar jezelf lelijk noemen is ook weer zo overdreven

Ah. Zelfliefde. De kers op de taart om een ultieme individualist te worden. Kijk in de spiegel en houd van wat je ziet en wat je bent. Bevalt het je niet wat je ziet? Dan staat er een hele industrie voor je klaar om je daarin te helpen.

Je kont kan altijd dikker, je buik strakker, je lippen voller en je huid glanzender.

Je zelfvertrouwen kan altijd beter. Je kan altijd creatiever worden. Hier. Volg een online course en krijg tweehonderd euro korting.

Dat streven naar zelfliefde is overal.

Het is zelfs aanwezig bij het serieuste beroep dat er maar bestaat: de tandarts.

Ja. De tandarts. Die persoon die altijd zijn werk zo verdomd serieus neemt. En in die witte jas voelt het advies dat ‘ie geeft altijd heel bindend aan.

Bijna de helft van de kinderen draagt tegenwoordig een beugel. En steeds meer volwassenen volgen ook.

Allemaal wel leuk en aardig, zelfliefde, maar hoe kan je lachen naar de wereld als je tanden scheef staan?

Niet alleen dat.

Ik weet wat vrouwen echt sexy vinden in de ander.

De handen en het gebit.

Ja. Een mooi gebit.

Een stralende lach.

En de tandarts is een expert in het gebit, want die ziet elke dag tanden. En als je elke dag tanden ziet, wil je perfectie zien.

De ideale beet.

Weet je wat de grap is?

De helft van de kinderen met een beugel heeft ook daadwerkelijk een beugel nodig. Omdat de kiezen boven en onder niet goed op elkaar staan. De rest van de beugels heeft geen medische noodzaak. Puur cosmetisch.

Maar ja.

Schoonheid is ook een argument. Al zegt geen enkele tandarts dat direct, maar ze bedoelen het allemaal wel.

Ik ga je nu iets onaantrekkelijks vertellen.

Maar ik doe het toch.

Ik heb een beugel gehad. Om de boel even recht te zetten.

De beugel was er nog niet uit of mijn voortand begon alweer uit de pas te lopen.

Elk jaar weer schuift ‘ie iets naar voren.

Mooi?

Geen idee.

Behoefte om die weer recht te zetten?

Mwah.
(Ik bedoel dus nee)

Het is niet per se mooi. Maar om mijzelf nou lelijk te noemen?

Ik hoef geen perfect lijf. Geen perfect gebit.

Wat is dat toch, dat zelfliefde gelijk staat aan ‘perfectie’?

Ik houd juist van imperfecties.

Weet je waarom? Omdat die meer opvallen. Omdat die laten zien wat het leven is: kwetsbaar.

Ik speelde als kind Tetris. Op zo’n namaak gameboy-machine die je voor een paar euro bij de Kruidvat of de Zeeman kon kopen.

Weet je wat iemand me op Twitter leerde?

Als het blokje precies past tussen de andere, verdwijnt de rij.

Dat is wat perfectie is. Als we er allemaal hetzelfde uitzien (soort van), wat is er dan nog authentiek of mooi? Het verdwijnt in het grote niets.

Niets!

Als je meer zelfliefde wil voelen, houd dan juist van je imperfecties.
Knijp in je vetjes. Ontbloot je scheve tand. Wrijf over je grote neus. Zuig op je te smalle lipjes.

Het is er. Punt.

Niets is zo veranderlijk als ‘mode’. Kijk naar schilderijen van mensen de afgelopen 1.000 jaar. Het ‘mooie’ verandert elke periode.

Als je mooi wil zijn, voldoe dan juist niet aan ‘de standaard’. Want die verandert.

Er is een model dat na dertig jaar nog steeds top of the bill is. Ze heeft elke trend overleefd. Iedereen kent haar naam.

Ik kan heel lang naar haar foto’s kijken.

Ze is hypnotiserend.

Ze was het stijlicoon in de jaren ’90. En is nog steeds een icoon.

Against all odds.

Weet je over wie ik het heb?

Kate Moss.

En dat is best gek.

Want schoonheid was tientallen jaren een opvallende borstomvang en smalle taille. Opvallende lippen maar niet te. Netjes. Fashionable.

Zeg maar de  Barbiepop.

En daar kwam Kate Moss.

Kate Moss is geen Barbie.

Heel mager. Vreemde knieën. Best klein vergeleken met andere modellen.

Ze had naast haar modellenwerk een interessant privéleven. In ieder geval kregen de paparazzi geen genoeg van haar foute vriendjes (Johnny Depp, Pete Doherty), haar feestjes en hoe ze altijd goed gekleed uit de limousines stapte.

Ze veranderde de industrie.

Nu terugkijkend zou je zeggen: Ja? Was zij nou echt zo’n revolutie in modeland?

Wit. Europees. Heel mager.

Het is allemaal best standaard en veilig nog.

Maar… Het omarmen van imperfecties moet ergens beginnen.

Wat mij betreft hoef je jezelf niet mooi te vinden. Je hoeft niet eens te streven naar zelfliefde. Zolang je jezelf maar niet lelijk noemt.

Dat is echt te overdreven.

Dat is voer voor de industrie die uit is op je geld.

Of de wolf die uit is op je broekje uit krijgen en je bevestigt of juist tegenspreekt waar je zelf in gelooft.

Deze tekst komt uit mijn dagelijkse e-mail. Elke vrijdag schrijf ik over je creatief uiten of een artiest die zijn lijden om heeft gezet in een kunstwerk. Alleen voor abonnees.