Ik geloof niet in de 'ik omarm mijn pijn'-praat. Vertel me meteen waar je nog steeds bang voor bent.

Als je positieve zinnen heel vaak herhaalt, ga je er nog bijna in geloven ook.

• ‘Eens had ik het zwaar, maar nu waardeer ik de kleine dingen en dat is een verademing!’

• ‘Eens trok ik me alles heel persoonlijk aan, maar nu heb ik die negatieve mensen uit mijn leven geknipt en kijk mij hier eens lachend staan!’

• ‘Eens zat ik elk weekend aan de verboden middelen. Nu mediteer ik me elke dag een ongeluk. Ik omarm de pijn!’

Ja, dat zal allemaal wel.

Maar vertel me gewoon liever wanneer je voor het laatst opgekruld in bed lag te huilen en niet meer zeker wist of je nog wel genoeg vocht in je lijf over had om te plassen.

Geef me je kwetsbaarheid. Vertel me waar het misging in je leven. Waar je je nog steeds voor schaamt. Welke gedachte je nog steeds angstig maakt. Je grootste valkuilen. Je zelfvernietigende copingsmechanismen.

Dan vertel ik je daarna mijn verhaal vol dieptepunten en wat mij nog steeds wakker houdt.

In de ellende van de ander, snappen we onszelf beter. We begrijpen elkaar op een veel dieper niveau. Zodat we ons even minder alleen voelen.

Ik snap het echt hoor. Positieve zelfpraat is een manier van ‘wensdenken’. Dat wat ons is overkomen nooit meer mee willen maken. Een schild om ons te beschermen voor morgen.

Want je volgende trauma is altijd dichterbij dan je denkt…

Maar een ‘pluk de dag’-lach gaat je niet uit je volgende dal trekken. De mensen om je heen wel.

Hoe meer we onze ingewikkelde gedachten, gevoelens en valkuilen hebben verteld aan een ander Hoe makkelijker het wordt om troost en comfort te vinden, als het weer even helemaal misgaat.

Want zij weten welk pad je hebt afgelegd. Zij weten dat het leven een lijn is die omhoog gaat en dan weer naar beneden en dan weer iets omhoog. Zij zullen je helpen met je nieuwe obstakels. Je aanmoedigen. Je troosten.

Je hoeft je toekomstige ellende niet meer alleen te beleven.

Als je altijd zegt dat je je eigen pijn hebt omarmd, waarom zou iemand dan nog denken dat je geknuffeld wil worden als je het even niet meer zo goed weet?

Er is ook een ander punt als het hierom gaat. We denken dat onze pijn uniek is. Dat is die niet.

Het beste wat ik gedaan heb voor mijn mentale gezondheid, is het vertellen aan iedereen

Ik hield maandenlang mijn paniekaanvallen verborgen voor iedereen.

In stilte lijden. Pokerface houden. Vanbinnen sterven.

Totdat ik niet meer de straat op durfde.

Ik voelde me zo klein en kwetsbaar.

• Geen energie meer om mijn ellende te verbergen.
• Geen energie meer om me groter te houden dan ik was.
• Geen puf meer om te zeggen ‘Gaat prima hoor.’

Ik begon aan vrienden, collega’s en familie te vertellen waar ik last van had.

Wat er toen gebeurde, verbaast me tot op de dag van vandaag nog steeds.

Zelfs de mensen die ik niet zo goed kende, begonnen hun verhalen te delen. Toen zij het bed niet meer uitkwamen. Halfnaakt op straat liepen te schreeuwen. Jarenlang aan de zware medicatie zaten.

Of nog steeds dagelijks iets slikten om de dag door te komen…

Ik ga niet zeggen dat iedereen zo begripvol was.

Als je het nog nooit gevoeld hebt, kan je het dan wel begrijpen? Dat kan niet iedereen. Maar laat dit je niet tegenhouden.

Want degenen die het begrepen, die geven verbondenheid voor het leven.

Mensen van alle leeftijden die ik sprak, hadden soortgelijke episodes in het leven meegemaakt.

Volgens de statistieken zal bijna 1 op de 2 Nederlanders minimaal één keer in het leven te maken krijgen met een mentale ziekte.

Dat is een hoop.

Het delen laat me minder raar voelen. Zelfs als mensen het niet begrijpen.

Ik schaam me er nog steeds niet voor. Geen ‘pluk de dag’-uitspraken uit mijn mond. Het was erg, nu gaat het goed. Misschien keert het morgen terug.

Wie weet.

Ik dacht dat mijn ellende uniek was, dat is die niet.

Als je meer boeken leest, kom je daar ook achter.

Ik denk omdat boeken een intimiteit geven in iemands gevoelsleven, die een Netflix-serie je nooit kan laten zien.

Hartzeer terwijl je zelf niet beter was in je verleden

Ik las Heartburn (Engels) van Nora Ephron. Een boek over als je partner vreemdgaat en ik verbaasde me over de subtiliteiten in de emoties en gedachten bij zoiets.

“Stop beating up on yourself”, said Julie. “You trusted him. You have to trust someone you’re married to, otherwise you’d spend your entire life going through the phone bills and American Express receipts.”

Ja. Maar de hoofdpersoon Rachel is in het verleden ook wel eens vreemdgegaan in een andere relatie.

Richard and I slept together only a few times. We had one of those affairs that you begin by saying: “We’re making a big mistake”, and what you mean by that is not that you’re getting in over your head but that you’re just killing time. Richard and I killed a little time and then went back to being friends.

Ze analyseert genadeloos waar het misging in haar huidige huwelijk met Mark.

De geboorte van een kind…

After Sam was born, I remember thinking that no one had ever told me how much I would love my child; now, of course, I realized something else no one tells you: that a child is a grenade. When you have a baby, you set off an explosion in your marriage, and when the dust settles, your marriage is different from what it was. Not better, necessarily; not worse, necessarily; but different.

Rachel, hoogzwanger, wil in het boek vooral haar man terug.

En Mark wil terugkomen, maar weigert tegelijkertijd zijn affaire op te geven…

Een vriend van Rachel legt de psyche van de vreemdganger uit.

“You know how old you have to be before you stop wanting to fuck strangers?” said Arthur. “Dead, that’s how old. It doesn’t stop. It doesn’t go away. You put all this energy into suppressing it and telling yourself it’s worth it because of what you get in exchange, and then one day someone brushes up against you and you’re fourteen years old again and all you want to do is go to a drive-in movie and fuck her brains out in the back seat. But you don’t do it because you’re not going to be that kind of person, so you go home, and there’s your wife, and she wears socks to bed.”

Op het eind kiest Rachel toch voor zichzelf. In een prachtig uitgespeeld plot.

Als je deze tekst herkenbaar vond, dan zijn mijn woensdagavondmails ook wat voor jou.