✖ De sms’ende mens
Piep piep. Piep piep
Lieve {{ subscriber.first_name | strip | default: "vreemdeling" }},
Ik heb iemand gekend die geen smartphone had.
Ja, misschien even een paar maandjes. Maar ze schrok er zo van hoeveel tijd ze ermee doorbracht, dat ze haar oude Nokia van jaren eerder weer tevoorschijn haalde.
We hebben het over 2010 hè. Toen de wereld nog optimistisch was over digitale media en hun ceo’s.
Als ik met haar op een terras zat, kreeg ze altijd wel van een persoon een opmerking over haar Nokia.
Zoals het leven gaat, heb je periodes dat je een bepaalde vriend vaak ziet en dan een paar jaar niet.
Het moest 2020 zijn dat we na werk afspraken om wat te gaan eten.
Ze had nog steeds geen smartphone. Net zoals ze geen enkel social media-account had.
Soms keek ze mee op het schermpje van haar vriend en kon ze zo zien wat ik online uitspookte met mijn woorden.
De enige manier om met elkaar te praten was via sms.
Ze was niet de enige.
Piep piep. Piep piep
Mijn beste vriend heeft het tot 2020 zonder smartphone uitgehouden.
We noemen hem nog steeds ‘de sms’ende mens’ en maken graag de Nokia-‘piep piep’-geluiden rondom hem.
Inmiddels heeft hij een baan met verantwoordelijkheden en ook een smartphone. En LinkedIn.
Ik vermoed dat hij daar veel uren per dag doorbrengt.
Als ik aan een social medium een hekel heb, dan is het de LinkedIn-wereld.
Ik heb mijn kantoorbaan opgegeven om fulltime tomson darko te zijn. Dat waar ik als kind al over fantaseerde: schrijver zijn.
Het is de grootste beslissing van mijn leven geweest. Alles wat veilig en vertrouwd voelde achtergelaten. Helemaal voor iemand met een dwangmatigheidsstoornis zoals ik. Al mijn denkkracht gaat op aan catastrofes in de toekomst voorkomen, zoals platzak worden.
Maar ik deed het toch.
Na twee jaar leefde ik nog steeds en was er nog steeds genoeg perspectief om door te gaan.
Het was dat moment dat ik besloot dat een LinkedIn-account levendig houden alleen maar een back-upgevoel was als ik weer naar kantoor terug moest. Je weet wel, vacatures zoeken en mijn netwerk inzetten om weer aan een baan te komen.
Ik dacht altijd dat ik goed was in vriendschappen opbouwen via werk. Maar een blik in mijn LinkedIn-inbox zei genoeg. Het was al twee jaar een dode plek.
Als de context van werk stopt, stopt vaak de relatie die je met iemand hebt ook. Hoe warm die ook was.
Ik heb die dag mijn LinkedIn-account verwijderd. Als dit schrijversschap niet lukt, dan zoek ik liever een bijbaan als postbezorger dan opnieuw een kantoorgebouw binnenstappen.
De beste vriend was de eerste die het zag.
Typisch wel, dat de sms’ende mens zo intens aan LinkedIn is verknocht dat hij meteen zag dat ik er niet meer was.
Ik heb echt geen flauw idee hoe hij dit heeft ontdekt.
Vriendschap nieuw leven inblazen?
Die vriendin zonder smartphone kreeg uiteindelijk een smartphone via haar werk. Daar appten we heel soms met elkaar. Tot het vinkje maar op één bleef staan.
Ik vermoed dat ze van werkgever is gewisseld.
Soms denk ik erover na om haar nog eens een mail te sturen.
Maar ja.
Zij kan dat ook naar mij doen natuurlijk.
Niet dat dit een principiekwestie is bij me. Meer een optelsom van dingen uit het verleden die me wat terughoudend maakt.
Het helpt niet dat zij geen smartphone en social media heeft. Het voelt laagdrempeliger of zo om een berichtje te sturen.
Snap je?
I dunnow.
In mijn boeken sombere hitsigheid onbegrepen en sombere hitsigheid ontgoocheld heeft Nora geen smartphone. Ik heb wel eens het commentaar gekregen dat dit niet realistisch is. Maar ik vertelde dan over mijn twee vrienden.
Ze bestaan echt.
De sms’ende mensen.
Wees er zuinig op. Voor je het weet zijn ze van de radar verdwenen.
liefs,
tomson
PS
fulco (1980) heeft een lekker liedje over de sms’ende mens. Want die is ‘onweerstaanbaar’.