🪐 De paradox van iemand aantrekken en dan weer wegduwen

Lieve vreemdeling,

Soms besef je pas wat mensen voor je betekenen als ze uit je leven bewegen.

Dan trek je ze weer naar je toe.

Om vervolgens weer op dezelfde manier verder te gaan.

Psychotherapeut James Hillman zei ooit:

You cannot heal what you cannot separate from.

Hij bedoelde dat we vaak vastzitten aan patronen van verdriet, angst en verlangen. Alsof ze ons vormen.

Maar hoe kom je los van die patronen?

• Niet door ze te negeren.
• Niet door ze op te lossen.

Het gaat erom anders om te gaan met je eigen gevoelens. Zo creëer je afstand, zodat je ervan kunt ‘genezen’.

Je hoeft niet uit die cirkel van aantrekken en afstoten te stappen. Je kunt juist die cirkel van een afstand bekijken. Onderzoeken wat er nou allemaal in je gebeurt. Ga in gesprek met jezelf.

Wat voel je als je mensen weer wil aantrekken?

• Eenzaamheid?
• Verlangen naar bevestiging?
• Hunkering naar veiligheid?

En wat voel je als ze juist te dichtbij komen?

Hillman heeft hier een truc voor: geef je gevoelens een gezicht. Laat ze tot leven komen. Dit creëert een gezonde afstand.

• In mij zit bijvoorbeeld een James Bond. Strak in pak aan de bar, een Martini in de hand. Niemand die op me wacht, geen zorg voor morgen. De wereld redden, een soa oplopen en me bezatten.

Om mezelf nu te quoten:

Wat een leven.

Maar er is ook een andere kant in mij: de vader van Nemo uit de film Finding Nemo. Voorzichtig en bezorgd. De grote wereld is eng. Blijf liever veilig op je plek. Alles voorspelbaar, zonder risico’s.

Die twee kanten, de avonturier en de huisvis, zijn totaal verschillend. Maar dat is juist het punt. We zijn allemaal tegenstrijdig. En die tegenstrijdigheid zorgt ervoor dat we steeds vastlopen in ons eigen hoofd.

Hillman raadt aan afstand te nemen met behulp van metaforen om je gevoelens te omschrijven.

Zoals ik altijd zeg: na zonneschijn komt stortregen.

Dat helpt me om de volgende crisis te accepteren. Het maakt het lichter.

Hillman zegt ook dat we onze schaduwkant moeten verkennen.

Weet wat er in je zit en hoe het je gedrag beïnvloedt. In het beste geval durf je die kant af en toe te laten zien.

Mijn schaduwkant is mijn gierigheid. Nu verbloem ik het niet meer. “Ik ga even naar de wc, zodat ik geen rondje hoef te betalen.”

Dat is misschien niet sociaal, maar ik ben wel eerlijk!!!

Al zou Hillman dit waarschijnlijk het omarmen van de valse schaduw noemen. Je schaduwkant als excuus gebruiken om je als een sukkel te gedragen.

(Het was een grapje, hè, van die gierigheid. Soort van.)

Het gaat eigenlijk om eerlijk zijn over je minder fraaie kanten.

Door toe te geven dat je niet perfect bent, wek je, paradoxaal genoeg, vertrouwen op.

Eerlijk zijn over je donkere kanten maakt je juist betrouwbaar.

Je hoeft niet te kiezen tussen de James Bond en de vader van Nemo.

Ze zijn allebei een deel van je. En die tegenstrijdigheid is wat je compleet maakt. In plaats van die botsende kanten weg te werken, kun je ze juist begrijpen en accepteren.

Uiteindelijk is dat wat Hillman bedoelt met heling.

Dat punt waarop je kunt zeggen: ‘Ik ben allebei. En dát maakt me compleet.’

Liefs,

Tomson