De 8 maanden winter: gevoelens als metafoor

Ik praat al jaren met een vriendin in seizoenen.

Het is niet: hoe gaat het? Maar: in welk seizoen zit je?

• Hoogzomer?
• Kille winter?
• Of juist zo’n koude winterdag met een blauwe lucht?

Het geeft een verdiepende laag aan het begin van het gesprek.

Zonder te vervallen in een simpel antwoord als ‘Prima’ terwijl je eigenlijk bedoelt: ‘Ik voel me al dagen alleen, genegeerd, waardeloos, ongesteld en dik en ik verlang naar mijn urn’.

Maar om zo het gesprek te beginnen, is ook weer zo wat.

Daarom.

De seizoenen.

Ik ben nog geen betere metafoor tegengekomen dan je gevoelens via de seizoenen te omschrijven.

(Al wil ik best wel een lans breken om films als metafoor in te zetten:

• ‘Het gaat zo goed met me, dat ik tegelijkertijd bang ben voor een ijsschots. Zoals in de film Titanic.’
• ‘Mijn emoties zitten vast in een oneindige cyclus. Zoals Bill Murray zijn dag blijft herbeleven in Groundhog Day.’
• ‘Ik ben net Frodo met zijn ring. De last van het schuldgevoel is zo zwaar en eindeloos. Maar ik weet dat ik het op een dag in de vulkaan kan gooien.’

De pech met films is alleen dat niet iedereen dezelfde films heeft gezien of de metafoor erin ziet.)

De seizoenen kennen we allemaal.

Of je moet je hele leven bij de evenaar hebben gewoond. Dan is het altijd zomer, en dat klinkt als een optimistisch persoon en die kan je beter gewoon ontwijken in je leven. Wantrouw de optimist!

Anyhow.

De seizoenen dus.

Iedereen begrijpt wat je bedoelt met herfstige gevoelens. En het is een erkenning dat de gevoelens zullen veranderen. Zelfs de acht maanden winter trekken vanzelf weer weg.

Er zit een holistisch besef van tijdelijkheid in, snap je?

Komiek, schrijver, acteur, presentator, mentale gezondheid-voorvechter, Brit en meer, Stephen Fry gaat hier nog verder op in.

Fry worstelt zelf al zijn hele leven met depressies.

Hij omschrijft zijn gevoelens niet als het seizoen, maar als het weer. En dat heeft verstrekkende gevolgen voor hoe je naar jezelf kijkt.

Het volgende komt uit een interview in de podcast The Diary of a CEO uit december 2022:

“Het weer is echt. Je kunt niet zeggen: ‘Ach, het sneeuwt niet echt, er is geen sneeuwstorm buiten, dus ik trek gewoon een T-shirt aan.’ Je moet accepteren dat het weer echt is.

Maar je moet ook accepteren dat jij het niet hebt veroorzaakt. Ik heb het niet laten sneeuwen. Het is er gewoon.En je hoeft ook niet te denken: ‘Nou, dat is het dan, het gaat voor altijd sneeuwen, het blijft altijd koud.’

Nee, het zal weer overgaan. Het weer heeft niets met jou te maken.Je kunt het niet laten stoppen, en het is niet jouw schuld dat het er is.”

Drie belangrijke inzichten uit deze weer-metafoor van Fry:

1. Je gevoelens zijn echt, ook al denk je van niet.
2. Het is niet jouw schuld dat je je zo voelt.
3. Het gaat vanzelf voorbij.

Ja.

Het gaat vanzelf voorbij.

Daarom. Vraag de volgende keer aan iemand wat voor weer of seizoen het is in zijn of haar hoofd.

Liefs,

Tomson

PS

Ik kwam deze quote nog tegen van Fry:

“If you know someone who’s depressed, please resolve never to ask them why. Depression isn’t a straightforward response to a bad situation; depression just is, like the weather. Try to understand the blackness, lethargy, hopelessness, and loneliness they’re going through. Be there for them when they come through the other side. It’s hard to be a friend to someone who’s depressed, but it is one of the kindest, noblest, and best things you will ever do.”

PPS

Luister naar me vanavond 🌕🌙 ​De laatste reis zonder smartphone

Deze tekst is als e-mail op 25 december 2024 gedeeld als onderdeel van de woensdage-mail.