👃🏼 Als je geliefde de deur niet opendoet

Wim was de meest opvallende verschijning in het hostel van Tallinn.

Ik bedoel: wie draagt er nou een leren jack en een strakke spijkerbroek als het elke dag dertig graden is? Sowieso was zijn huid nog witter dan die van een vampier en hij had donkere haren tot aan zijn schouders.

Wim leerde me dat er geen koeien in de Baltische staten waren.

Hij kon het weten. Hij was vanaf Vlaanderen met een FlixBus naar Estland gereisd en was geen enkele koe tegengekomen bij het naar buiten staren.

Wim had meer opvallende observaties.

Zoals dat alle meiden uit Tallinn een wipneus hadden en daar had hij gelijk in. Alle meiden uit Tallinn hadden een opvallend wipneusje.

Wim was er voor de liefde. Een langeafstandsrelatie. Ze kregen ruzie via de chat. Dus hij besloot met de bus naar haar toe te komen om het goed te maken.

Maar ze weigerde de deur open te doen voor hem.

Tja. Wat te doen als je geliefde je niet wil zien in een vreemde stad?

Mijn reisgenoot en ik kwamen Wim op de vreemdste plekken in Tallinn tegen. Dan zat hij daar in zijn leren jack op een terras, in zijn eentje met een kop koffie aan zijn lippen, terwijl hij een hand opstak.

Of we kwamen hem opeens ’s avonds in een cocktailbar tegen, waar hij nee schudde toen drie medewerkers van het hostel zelf (!!!) een levensgevaarlijke cocktail namen.

Zo’n een met zout op je hand en een vlam in het glas.

Wim had wederom gelijk. Ik heb nog nooit mensen binnen zo’n korte tijd vertiefd de kroeg zien verlaten.

• Rood doorlopen ogen
• Wallen als theezakjes
• Om de beurt een been vooruit

Het was op die avond dat Wim tegen mij zei dat hij me mocht.

Het blijft toch apart als iemand dat zo in directe bewoordingen tegen je zegt. Je wordt er warm én ongemakkelijk tegelijkertijd van. Mijn reisgenoot vond hij dan weer helemaal niets. Zo was Wim dan ook wel weer. Om dat te zeggen.

​

Ik vroeg laatst aan die reisgenoot van mij of hij zich die avond nog kon herinneren waarop drie medewerkers zo vertiefd de kroeg verlieten.

Ja.

Ik vroeg of hij zich Wim nog wist te herinneren.

Nee.

Dat gaf me een wat eenzaam gevoel.

Dat hoe langer de gedeelde ervaring geleden is, hoe persoonlijker de herinnering wordt.

Wim leerde me nog een les.

Dat hoe groot je gebaar soms ook is, de deur toch dichtblijft.

Ik bedoel: wie reist er nou in zijn leren jack duizenden kilometers met een fucking bus naar zijn internetliefje met wipneus toe om sorry te zeggen?

De liefde kan zo kil zijn.

Liefs,

Tomson

Dit is een aangepaste versie van mijn oorspronkelijke mail van 12 februari 2024. Exclusief verschenen bij 🪐 Darko's ziel van Saturnus.

Als je graag elke woensdagavond een tekst in je mailbox wil ontvangen 👇🏼

Deze tekst is als e-mail op 31 maart 2021 gedeeld als onderdeel van de woensdage-mail.