🍿 Aftersun raakt me hard

Ik had de film Aftersun (2023) opgezet.

Die gaat over een dochter, Sophie, die terugdenkt aan haar vakantie met haar vader Calum twintig jaar geleden. Hij was bijna dertig jaar, zij elf.

De film wisselt ‘camshots’ die de vader en dochter zelf hebben gemaakt af met gewone beelden waarin je ziet wat ze doen.

Ze zitten op zo’n Turks vakantieresort in de jaren ‘90 en doen gewoon van die resortdingen.

• Naar de speelhallen gaan.
• Zwemmen.
• Potje poolen.
• ’s Avonds eten in het vakantieparkrestaurant.
• Naar het avondentertainment kijken.
• Hij die haar liefdevol insmeert met zonnebrandcrème.
• Hij die haar ‘s avonds op bed insmeert met een aftersuncrème.
• Hij die haar probeert te leren hoe ze uit de greep van een man kan komen als iemand haar polsen vastpakt.

Er zijn scènes waarin je voelt dat er meer onder het oppervlak speelt.

Zij belt bijvoorbeeld met haar moeder en daarna wil de moeder hem nog spreken. Ze hoort hoe hij het gesprek met ‘I love you’ afsluit en vraagt daar later naar. Waarom zegt hij ‘I love you’ als ze uit elkaar zijn?

Zij verliest tijdens het duiken haar duikbril en biedt daarna haar excuses aan aan haar vader, omdat ze weet dat het een heel duur kado was dat ze van hem gekregen had. Er wordt vaker de suggestie gewekt dat hij heel weinig geld heeft.

Op een boot heeft de vader een gesprek met een duikinstructeur, waarin hij zegt dat hij bijna 30 jaar is en niet kan geloven dat hij überhaupt de dertig heeft gehaald. Daarna zegt hij dat hij zich sowieso niet kan voorstellen dat hij de veertig jaar haalt.

Ik weet niet wat er precies gebeurt in die film, maar het is echt de magie van film. Want al die ‘onschuldige’ vakantietaferelen voelen als kijker opeens niet meer onschuldig aan. Het gaat onder je huid zitten. Je gaat het gedrag van die vader beter bestuderen.

De zelfhulpboeken die je ziet liggen.

De mimiek in zijn gezicht.

Ook zitten er vage beelden in gemonteerd, waarin je die vader op de dansvloer ziet dansen. In stroboscopisch licht. Het is totaal onduidelijk of dat op die vakantie is gebeurd of dat het een ‘fantasie’ is.

Oké.

Nu een kleine spoiler (maar ook niet echt, maar ook weer wel).

​

De film werkt toe naar de laatste dag van de vakantie. Het is echt de beste scène van de film. Ik snap ook niet wat er in me gebeurt, want er gebeurt niks. Maar toch alles.

Ze lopen in dat vakantiepark naar zo’n toko toe waar muziek is en mensen dansen. En die vader begint daar heel raar te dansen. Zij schaamt zich kapot. Maar uiteindelijk doet ze met hem mee.

Ze dansen samen.

Vader en dochter.

En dan mengt de montage de beelden van eerder.

Ik verklap niks. Maar het is een puzzel die steeds duidelijker wordt.

De film eindigt dus niet met een plottwist. Maar als de aftiteling begint, snap je het toch volledig.

Ik was dus dagen van slag.

Gewoon dagen.

Ik moest zo hard huilen bij die dansscène en ik moet bijna weer huilen terwijl ik dit tik.

Terwijl er niks is gezegd in die film over wat er is gebeurd tussen de vakantie en twintig jaar later.

Maar je voelt aan alles wat er is gebeurd.

​

Ik denk echt dat film de hoogste kunstvorm is die we hebben.

Deze film, die zo intiem en ‘random’ lijkt, is helemaal niet willekeurig. Alle scènes dragen bij aan het gevoel over wat er gebeurd is. We snappen het als kijker volledig, zonder dat iemand het zegt.

Wat me nog meer verbaast, is dat deze film gewoon een debuutfilm is van de Schotse Charlotte Wells.

Ze noemt de film niet autobiografisch, maar wel heel persoonlijk. Zij heeft haar vader verloren toen ze zestien jaar was. En was ook ooit op vakantie in Turkije met hem toen ze elf jaar was.

Ik kan niet achterhalen hoe haar vader is gestorven.

Maar ze heeft op de website van A24, dat hippe filmproductiebedrijf van dit moment dat deze film heeft uitgebracht, een klein tekstje geschreven vlak voordat de film uitkwam.

Ze legt kort uit dat de film bijna uitkomt. Waar die over gaat. Dat ze veel hulp heeft gehad. En dan sluit ze af met de mededeling dat het een heel persoonlijk verhaal is. Dat ze niet te veel wil verklappen. Maar dat zij ook op vakantie was met haar pa.

En dan heeft ze twee vakantiekiekjes van haar en haar vader toegevoegd op vakantie in Turkije.

En je ziet gewoon de gelijkenis met de acteurs.

I dunno.

Die film is zo persoonlijk, maar gaat over universele dingen.

De herinnering aan je vakanties met je ouders. Dat je je afvraagt hoe mensen zich echt voelen. Dat je als je zelf 30 bent, gaat terugdenken aan toen je ouders 30 waren. Dat opgroeien als kind en dan al een glimp van de volwassen wereld zien. Vooral op vakantie. Met oudere jongeren die zitten te zoenen in het zwembad.

Deze hele film is een grote melancholische weergave van het leven.

Iedere filmjournalist heeft ‘m op 1 gezet als beste film van afgelopen jaar.

Dat snap ik wel.

Omdat het verhaal via de beelden is verteld. Maar ook de muziek die eronder zit. En het acteerwerk.

Alles klopt. Ik heb de film gehuurd via Pathé. Ik vermoed dat die later dit jaar op Hbo max terecht komt.

Liefs,

Tomson

Dit is een aangepaste versie van mijn oorspronkelijke mail van 9 februari 2024. Exclusief verschenen bij 🪐 Darko's ziel van Saturnus.

Als je graag elke woensdagavond een tekst in je mailbox wil ontvangen 👇🏼

Deze tekst is als e-mail op 31 maart 2021 gedeeld als onderdeel van de woensdage-mail.