✖ Waarom discipline niet is wat je denkt dat het is

Discipline is best wel een verwarrend begrip.

Als iets ‘als vanzelf’ gaat, moet je het dan nog discipline noemen?

Zoals die ene persoon die we allemaal kennen die drie of vier keer per week sport.

Week in, week uit. Zonder excuses. Zonder twijfel.

Is dat discipline?

De tennisser Richard Krajicek (1971) zei eens dat sporten helemaal niet moeilijk was. Het is het moment na het sporten. Heb je het in je om niet een suikerrijk drankje te drinken of een biertje te pakken in de kantine? Of een pizza te bestellen?

Laat maar zeggen: al die dingen die het gezondheidseffect van sporten meteen tenietdoen.

Ik kan er een beetje over meepraten.

Voor paal (hard)lopen met een rugzak

Ik heb dit voorjaar een intensieve rugzaktraining gevolgd. Drie keer per week, onder begeleiding van personal trainers.

Elke week op hetzelfde tijdstip in de avond begonnen we aan een tocht van tien kilometer.

Met een verzwaarde rugzak rennen ziet er best opmerkelijk uit voor de ander. De solistische hardlopers die we tegenkwamen, deden heel erg hun best om niet naar ons te kijken. Wellicht waren we te imponerend. Maar de groepjes hardlopers die we zagen, begonnen te klappen of complimenten te geven of ons aan te moedigen. Dat was ook raar.

Maar op de dagen dat het regende, kwamen we niemand buiten tegen.

Is dat het verschil tussen gedisciplineerd zijn en niet?

Of neem afvallen.

Het is relatief simpel.

Eet minder, beweeg meer.

Dat kan iedereen.

Maar kun je ook bij een traktatie op werk de taart laten liggen?

Afvallen was een hot topic op het kantoor waar ik werkte.

Het beeld van de vrouw van de administratie die maar klaagde dat ze nauwelijks afviel, terwijl ze met haar bureaustoel naar zo’n grote glazen pot van een meter hoog vol spekjes rolde en haar hand erin stak, zal ik nooit meer vergeten.

Discipline laat zich zien als het er echt om gaat. Als je je het zwakst voelt en de verleiding het sterkst is.

Lukt het dan om je vast te houden aan de afspraak die je met jezelf hebt gemaakt?

dwangmatig

Ik weet zelf eigenlijk niet of ik echt gedisciplineerd ben.

Ik ben vooral dwangmatig. Als ik iets afspreek met mezelf, moet ik dat elke keer doen. Falen is geen optie. Eén keer niet doen is het begin van het verval. Dus doe ik het koste wat kost.

Dat klinkt net zo vermoeiend als het is.

DIEPE ZUCHT.

Je moet niet tegen me praten over niet zo streng zijn voor mezelf, of dat ik mezelf ontspanning moet gunnen en dat soort dingen.

De dwangmatigheid wint altijd.

Iedereen wil succesvol zijn. Niemand wil succesvol worden.

Die wijsheid kun je op veel dingen plakken.

Iedereen wil slank zijn. Niemand wil de taart afstaan bij een traktatie.

Iedereen wil fit zijn. Niemand wil in de regen gaan rennen.

Ik kwam deze zin in mijn aantekeningen tegen uit het boek ​The One Thing ​(2013) van Gary Keller (1957):

“Don’t be a disciplined person. Be a person of powerful habits and use selected discipline to develop them.”

Je hoeft geen extreem gedisciplineerd mens te zijn om ‘succesvol’ (vul in wat je wil bereiken) te worden, betoogt hij.

Kies één gewoonte die echt verschil maakt, en gebruik net genoeg discipline om die gewoonte in je leven vast te houden.

Dat is het.

Ik ben het wel met hem eens.

Goede gewoontes zijn als rente op je spaarrekening.

Grapje.

WELKE RENTE?

Goede gewoontes zijn als de inflatie in onze economie.

Het stijgt en het stijgt en het stijgt maar.

Ten goede van jezelf.

Liefs,

tomson