Voor een habbekrats Hollywood inrollen

Kevin Smith (1970) maakte met zijn vrienden in de nachturen een film op de plek waar hij werkte: een mini-supermarkt.

Er was wel een probleem: de fluorescerende lampen van de supermarkt zorgden ervoor dat de gezichten van de acteurs op film er groen uit zouden zien.

Dit kun je uiteraard oplossen met goede belichting. Maar het geld om al die apparaten te huren hadden ze niet. Ze waren slechts amateurs, met nul budget.

De oplossing was simpel, maar effectief: in zwart-wit filmen.

Smith baseerde alle rollen in de film Clerks (1994) op zijn echte vrienden. De cynische Randal Graves (Jeff Anderson, 1970), die echt schijt had aan elke klant die binnenkwam. Dante Hicks (Brian O’Halloran, 1969), die zijn ex-geliefde romantiseerde en niet inzag hoe lief zijn huidige vriendin voor hem was.

Als je naar deze film kijkt, zie je meteen dat het geen echte acteurs zijn. Maar op een of andere manier is de energie en het plezier in de film zo goed, dat het er niet toe doet.

Elke scène is een soort sketch.

• Een man (Scott Mosier, 1971) die andere klanten in de winkel probeert te overtuigen van hoe slecht roken is en dit zo goed doet dat Dante wordt aangevallen als een symbool van het kwaad.
• Of de beroemde scène over het feit dat Dante met 12 mensen naar bed is gegaan, terwijl zijn vriendin Veronica Loughran (Marilyn Ghigliotti, 1961) slechts met drie mannen seks heeft gehad. Tot ze op het punt van orale seks komen en hij schrikt dat zij dit met 36 mannen heeft gedaan.

Van zwart-wit naar cultstatus

Waar Clerks echt over gaat, en dat maakt het universeel, is dat (bijna) iedereen in zijn leven start met saaie, geestdodende baantjes om te kunnen overleven.

Zoals de hele dag in een mini-supermarkt werken.

Het enige wat je kan doen, is praten met je collega’s over strips, films, seks, vrouwen en stomme klanten.

Elke dag weer.

We zijn allemaal Randall en Dante geweest.

De film is voor 28.000 dollar gemaakt.

In filmstandaarden minder dan een schijntje. Maar in de levens van jou en mij natuurlijk gigantisch veel. Kevin Smith heeft het grotendeels betaald met leningen van vrienden, familie en creditcardschulden.

De eerste keer dat hij zijn eigen film op een showcasefestival op het grote scherm zag, schaamde hij zich.

Wat een verschrikkelijke scènes. Wat een nare dialogen. Het zag er niet uit.

Maar hij merkte ook dat de andere mensen in de zaal lachten om de grappen en zich vermaakten.

In zijn hoofd boog hij de negatieve praat om tot: wow, kijk mij nou. Ik had ook naar de filmacademie kunnen gaan en 40.000 dollar collegegeld moeten betalen. Nu heb ik in drie weken voor 28.000 dollar hetzelfde geleerd. En het is mijn eigen film.

Mijn eigen film!

De film veroorzaakte een ‘buzz’, zoals dat heet. Mensen waren laaiend enthousiast en het ging al snel als een wild vuurtje rond bij de filmbazen.

Het beroemde onafhankelijke filmfestival Sundance selecteerde de film zelfs in het filmprogramma van dat jaar. En dat betekent dat belangrijke mensen in Hollywood ook mee konden kijken.

Onder anderen de invloedrijke producent Harvey Weinstein (1952), van Miramax, zag de film. (Ja, de inmiddels veroordeelde viespeuk.)

Hij vond Clerks fantastisch en bood Kevin Smith 200.000 dollar aan om de film te kopen. Met dat geld kon Smith de schulden afbetalen, de filmrollen overzetten naar 35mm-film, een muziekscore eronder componeren en nog een klein beetje monteren.

Smith zei meteen ja.

Hij was binnen.

Niet qua geld, maar hij had voet aan de grond gekregen in Hollywood.

Terwijl Smith met zijn film de hele wereld overreisde om festivals te bezoeken, werkte hij meteen aan zijn volgende film.

Nu was er momentum. Nu moest hij doorpakken.

Van supermarkt naar winkelcentrum

Daarmee maakte hij eigenlijk een nieuwe soort Clerks, maar dan in een winkelcentrum.

Mallrats (1995).

Deze film was wel even andere koek.

Bij Clerks maakten ze de film met de acteurs en drie andere mensen als crew. Nu liepen er opeens 50 mensen rond die aan hem vroegen: wat gaan we doen?

5 miljoen is natuurlijk een hoop geld, maar in filmtermen nog steeds een schijntje.

Ze moesten wederom creatief zijn. Ze filmden bijvoorbeeld de gehele film in een echt winkelcentrum. Groot, maar ook redelijk uitgestorven. De mensen gingen liever naar een nog groter winkelcentrum in de buurt.

Ze filmden gewoon overdag in de ‘mall’, terwijl het publiek aan het shoppen was.

Ook trok deze film twee aanstormende talenten aan.

Shannen Doherty (1971–2024) van de hitserie Beverly Hills, 90210.

En Ben Affleck (1972).

Dat verbaasde Smith wel enigszins. Affleck had net voor 800.000 dollar samen met Matt Damon een filmscript verkocht genaamd Good Will Hunting.

Affleck deed het ook niet voor het geld. Hij wilde graag acteur worden en zag deze film als een goede ervaring.

Mallrats gaat over twee gasten:

• Brodie (Jason Lee, 1970) en T.S. Quint (Jeremy London, 1972).
• Ze hangen in het winkelcentrum en proberen hun exen terug te winnen.

Het is eigenlijk minder geslaagd dan Clerks. Maar er zit nog steeds een goede energie in. De grappen zijn goed. De personages net zo vreemd als in Clerks. Met een terugkeer van Jay (Jason Mewes, 1974) en Silent Bob (Kevin Smith zelf).

Helaas flopte Mallrats. De filmcritici vonden hem helemaal niets.

Het heeft nog een aantal jaar geduurd voordat deze Kevin Smith-film ook een cultstatus kreeg.

Volgens Smith zelf presteerde deze film zó teleurstellend, dat het nu al het einde van zijn filmcarrière moest betekenen.

Maar het geluk was dat hij vlak voordat Mallrats uitkwam al een deal had gemaakt met Miramax. De studio die zijn eerste film had overgekocht.

Hij mocht voor hen een film maken. Voor slechts 200.000 dollar.

Die heette Chasing Amy (1997). Ditmaal weer met Ben Affleck. Hij wordt verliefd op een lesbische vrouw.

De film werd zeer goed ontvangen bij het grote publiek. Maar de lesbische gemeenschap voelde zich vernederd.

Daar de volgende keer meer over.

Liefs,

Tomson

PS Dit is mijn een-na-laatste mail. Dan even een zomerstop voor paar weekjes. Mijn podcast loopt door met een zomerreeks 'zomerse hitsigheid'.

PPS

Deze scène in Mallrats vat goed de energie samen van de film.

PPS

Dit is de openingsscène van Jay and Silent Bob strike back.

Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko