Mededogen en gevoeligheid. Daar word ik week van.

De tv-serie Sugar met Colin Farrell begint als een detectiveverhaal en eindigt als sciencefiction.

Met een plottwist in het rijtje The Sixth Sense. (echt te absurd voor woorden).

Maar daar wil ik het niet over hebben.

Wat deze tv-serie heel goed doet, is mededogen en gevoeligheid laten zien voor de mens.

Privédetective John Sugar parkeert zijn klassieke 1966 Chevrolet Stingray Corvette Convertible bij een bar, stapt uit en ziet een zwerver met zijn hond op de stoep zitten.

Hij geeft hem een hand en vraagt hoe hij heet. Daarna aait hij de hond.

‘Wil je wat voor me doen?’ vraagt Sugar. Hij geeft hem 100 dollar en vraagt of hij op de auto wil passen. Als iemand er wat mee wil doen, moet de zwerver hem bellen.

Sugar geeft hem zijn kaartje en een wegwerptelefoon. De zwerver knikt enthousiast.

Vervolgens duikt de privédetective de bar in om een aanwijzing op te volgen. Als hij uren later met zijn aanwijzing, een dronken rockartieste, naar buiten komt om haar thuis af te zetten, loopt hij naar de zwerver toe.

Hij geeft hem het resterende geld. ‘Verwen jezelf,’ zegt Sugar. ‘Zorg dat je op een fijne plek slaapt vanavond.’

Daarna vraagt hij of hij nog familie heeft en of het familielid wel weet hoe het met hem gaat. De zwerver vertelt over zijn zus.

‘Bel haar vanavond op,’ zegt Sugar. ‘Ik betaal gerust je vliegticket om haar op te zoeken. En ook voor je hond. Bel me morgen, oké?’

Dan vertrekt Sugar.

Ja. Ik weet het.

Dit kun je als mierzoet (PUN INTENDED) zien.

En je kunt er ook je vraagtekens bij zetten. Of het wel ethisch verantwoord is om je zo op te dringen in andermans leven.

Maar het gaat niet zozeer om wat John Sugar aanbiedt, maar dat hij zijn best doet om die beste man te zien als mens.

Nou, drie keer raden hoe het met die zwerver afloopt.

Wat hij, laten we maar zeggen, met al dat geld doet.

Drugs halen natuurlijk!

En luguber overlijden aan een overdosis.

Zoals het hoort in een tv-serie.

Maar toch.

Is een obsessie gezond?

Sugar heeft een obsessie om de verdwijning van een vermiste jonge vrouw op te lossen. Alleen al om het feit dat die jonge vrouw hem aan zijn verdwenen zusje doet denken.

Is die obsessie ongezond? De collega’s van het bedrijf waar hij voor werkt, vinden van wel.

Hij vraagt het in de laatste aflevering aan zijn beste vriend Henry. Of hij te ver is gegaan.

‘Wat je gebreken ook zijn, je wilskracht om het goed te doen, is indrukwekkend,’ zegt Henry.

Ja.

Ik weet het.

MIERZOET.

Maar die Colin Farrell en Jason Butler Harner stoppen zoveel warmte en gevoel in hun stem.

Tijdens ieder gesprek waarin ze met elkaar praten, voel ik de BROMANCE.

Ze praten rustig, met warmte, vol liefde voor elkaar.

Daar gaan mijn eierstokken gewoon van bewegen. Ook al heb ik ze niet.

Maar toch!

Zoveel series en films gaan over conflicten tussen mensen. Er is zo weinig ruimte voor oprechte interesse, aardige woorden en elkaar zien om wie je bent.

Ik ging er goed op.

Je bekijkt Sugar op Apple TV.

Het is een bijzondere kijkervaring, los van de plottwist (al blijft die echt te absurd).

Liefs,

Tomson