Ik heb ze gevonden: Twee mannen die psychokiller volgen

Ik vertel de percentages maar niet. Maar de mannen die psychokiller volgen zijn duidelijk in de minderheid. Ik heb toch twee mannen gevonden. Thom en Gerd Jan. Ik heb ze gevraagd of ze op Charlie lijken, hoe ze over vrouwelijke gevoelens denken en andere dubieuze vragen.

Leuk dat je me volgt. Dat meen ik oprecht. Want je bent een minderheid qua geslacht laat maar zeggen. Hoe voelt het om een minderheid te zijn?T: Het is voor mij niet meer apart. Ik ben vaak in de minderheid geweest. Zelfs in mijn expertise ben ik een minderheid. Namelijk een man in de zorg  
GJ: Ik denk dat het wel geinig voelt. Speciaal ook wel, of misschien extra gewaardeerd. Eén van mijn hoogleraren in Leiden vertelde ons heel trots dat wij als clubje geschiedenis studenten (met zowel een VWO of een HAVO achtergrond) tot de intellectuele elite van het land behoren. Ik vind mezelf niet heel speciaal, maar zoiets is toch geinig om te horen?

Ben je een Charlie of zou je graag een Charlie willen zijn?
T: In zekere zin ben ik echt een Charlie. Ik stel alles graag uit en bedenk suffe excuses waarom ik iets niet wil doen. Ik denk vaak mijn leven zo goed voor elkaar te hebben, terwijl ik alleen maar bang ben om toch wel de volgende stap te zetten zonder te weten wat er verandert of wat voor gevolgen het met zich meebrengt.
GJ: Nah ik ben geen Charlie en ik wil ook geen Charlie zijn. Hij is een beetje wat ik niet ben. Ik heb m’n shit redelijk op orde, denk ik. Maar iedereen heeft wel een beetje een Charlie in zich vermoed ik. En bij iedereen komt dat op z’n eigen manier tot uiting, wat helemaal prima is. Ik heb Charlies brutaalheid. Het is voor mij niet moeilijk om op iemand af te stappen en een gesprekje te beginnen.

Hoe lang volg je psychokiller al? En dit is raar om te vragen, maar ik ben toch benieuwd. Wat was je instant-“fan”-moment?
T: Ik volg psychokiller nu al een tijdje, De datum van mijn bestelling van Vrouwen die Charlie haten was rond maart 2017. Daarvoor volgde ik je blogposts al.
GJ: Nu iets meer dan drie jaar. In episode 10 had je een passage over Charlies broer, die zonder aankondiging voor zijn deur staat en wat dagen later ongegeneerd met een stel staat te vrijen bij Charlie thuis in zijn eigen badkamer. Dat totale uiterste van het studentenleven, zulke dingen. Ik vond ze zo briljant dat ik gewoon bizar vaak je archief inging om een volgend stuk te lezen. Ik denk dat ik al je episodes in drie maanden tijd heb gelezen.

Toen ik Vrouwen die Charlie haten uitbracht als boek wist ik eigenlijk niet zo heel goed wat ik aan het doen was. Dat besef ik me nu pas, terugkijkend. Het was toch een beetje ‘god zegen de greep’. Wat heb jij over jezelf geleerd toen je Vrouwen die Charlie haten las?
T: Dat ik soms gewoon bang ben voor bepaalde stappen. Ik heb bijvoorbeeld mijn school echt uitgesteld en deed er de moeite niet voor. Niet omdat ik een studie niet belangrijk of leuk vond. Ik ben gewoon bang voor de wat als? Wat als ik niet slim genoeg ben? Wat als ik het toch niks vind? Wat als ik het beeld heb dat dit perfect voor mij is en het achteraf toch niks is? Dit is voor mij wel echt een realisatiepuntje geweest tijdens het lezen van Vrouwen die Charlie haten.
GJ: Alleen dat ik asociaal snel door een boek heenga als ik in het verhaal zit. Ik denk dat ik dat heb geleerd. Ik lees echt te snel. Saai hè? Ik ben best saai en dat is prima. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat ik nooit saai ging worden en toch is saai zijn zo lekker rustig. Lekker anoniem. En als ik wil, kan ik dat zo doorbreken, die saaiheid. Een keer goed naar de getver gaan op een feestje, om de volgende dag doodleuk in de collegezaal te zitten. Of een keer goed gaan met m’n vriendin, om daarna beneden aan tafel te gaan zitten bij het eten en doen alsof niemand ons gehijg heeft gehoord. Dat is zó leuk.

Wat is het coolste woord op aarde?
T: Clavicle vind ik echt het coolste woord op aarde, vertaling van het Engels naar het Nederlands is gewoon “sleutelbeen” maar ik blijf het zo leuk vinden klinken. Als je het zelf zegt denk ik echt aan allesbehalve aan een sleutelbeen.
GJ:  Ken je het Duitse woord voor schaatsen? Schlittschuhlaufen. Betekent letterlijk zoiets als ‘slee schoen lopen’. Briljant toch?

Welke deodorantmerk gebruik je eigenlijk? En is het een roller of een spuitbus?
T: Nu Rexona for Men. Spuitbusje.
GJ: Ik gebruik “Dove, men+care”. Dit is een spuitbus.

Mijn nieuwste boek heet ZE VOLGT ME NIET TERUG. Wie volgt jou al jaren niet terug?
T: Zoals gewoonlijk is het voor mij een verloren liefde. Jaren vrienden geweest en toen door stom toeval een tijdje geen contact meer met elkaar gehad. Ik kreeg een nieuwe vriendin en zij was er nog heilig van overtuigd dat we samen met elkaar zouden eindigen. Ik had haar hart gebroken.
GJ: Mijn verlangen om ‘die ene legendarische avond’ te hebben met vrienden, dat volgt mij niet terug om zo te zeggen. Dat ligt te ver achter me, ik zie mijn vrienden minder vaak en heb nu ook veel andere vrienden op veel andere plekken. Steeds heb ik met andere, wat onbekendere mensen weer een legendarische avond, maar met mijn oude vriendengroep gaat dat gewoon niet meer gebeuren. Als mensen contact met je droppen is het überhaupt klaar en verlang ik er ook niet naar dat iemand mij terug volgt. Uitzondering is een van mijn ooms aan mijn vaders kant, van hem zou ik gewoon wat meer erkenning willen hebben. Ik vraag me soms oprecht af of hij me wel écht als familie ziet, ondanks dat ik een hele goede klik heb met mijn neef en mijn nichtjes, zijn kinderen. Dus van hem zou ik wel een follow-back willen.

Hoeveel boeken heb je in je bezit en wat is de meest waardevolle?
T: Ik heb momenteel 92 boeken (snel 93) in mijn bezit. Hiervan zijn er een paar waardevol voor mij. The Perks of being a Wallflower blijft voor mij het meest waardevol, maar als we het over geld gaan hebben dan denk ik dat mijn speciale editie van Lord of the Rings die ik óh zo nodig moest hebben maar echt maar één keer helemaal uitgelezen heb.
GJ: Ik heb er tegen de 60 op m’n planken staan. Veelal geschiedenis, wat te maken heeft met mijn studie. Verder heb ik er nog een stuk of 20 rondslingeren in mijn slaapkamer die bij mijn vorige studie Communicatie hoorden. Ik denk dat de meest waardevolle boeken degene zijn die ik van mijn opa heb geërfd. Zijn er een stuk of 10, waarvan denk ik John Grishams ‘De Bekentenis’ wel echt de beste is.

Ik ben ervan overtuigd dat als je echt over je ex heen wil komen, dat je die persoon beter volledig kan blokkeren op social media etc. ‘Omarm de herinnering, vermoord het verlangen’, zegt een karakter in mijn boek. Is dit nou een typische rationele mannen-gedachte of kijk jij hier anders naar?
T: Ik denk dat veel mannen het zeggen, maar of ze er nou echt naar leven blijft voor mij een grote vraag. In mijn ogen doen mannen zich nog steeds vaak stoerder voor dan dat ze daadwerkelijk zijn. Omdat gevoeligheid als een vrouwelijke eigenschap wordt gezien. Wel ben ik het eens met je stelling, wil je over iets of iemand heen komen dan moet je ervoor zorgen dat er geen enkele manier meer is om “herinnerd” te worden aan deze persoon.
GJ: Nee. Voor jou is het rationeel misschien. Zelf vind ik het echt veel te stoer klinken. Nu ben ik echt niet zo’n type dat denkt ‘Jaa man, mannen moeten ook altijd hun emoties vooropstellen, doorbreek het stereotype!’, toch is emotie voor mij gewoon belangrijk. Met ‘vermoord het verlangen’ druk je die emotie weg. Als je nou een beetje plaats maakt voor die emotie kom je een heel eind. Ik kwam zelf over m’n ex heen door met mijn ouders en een goede vriend te praten over wat ik dacht en over wat zij dachten. Dat hielp enorm. Kwam m’n ex een paar maanden later nog tegen en nu een tijdje terug in de trein. Had bij beide occasions het idee van ‘klaar zo, goed dat ’t done is’. Dat is voor mij prima.  Noem me een watje, flikker op, voor mij werkte dit.

Welke vraag wil je aan mij stellen? Misschien beantwoord ik ‘m hieronder.
T: Waarom heb je er nou echt voor gekozen om zo veel mogelijk anoniem te blijven terwijl je wel een zekere openheid hebt naar je lezers?
GJ: Fuck it, mag ik aan jou vragen waarom jij deze vraag raar vindt? ‘En dit is raar om te vragen, maar ik ben toch benieuwd. Wat was je instant-“fan”-moment?’

Antwoord op Thom's vraag:
Sowieso een praktisch component. Via m’n werk ontmoet ik regelmatig mensen van andere bedrijven. Ik zit er niet op te wachten dat ze me googlen en op m’n blog terechtkomen. Ik denk dat veel mensen het niet snappen wat ik precies doe en wat ik wil vertellen. Dat is niet erg. In tegendeel. Daarom praat ik er liever niet over met mensen die ik niet zo goed ken. Ik las een stuk over een basisschoollerares die in haar vrije tijd dingen met barbiepoppen in sexy poses doet. Nu weigeren sommige ouders hun kinderen naar school te brengen. Absurd. Niet iedereen kan de verschillende rollen die we als mensen aannemen in ons leven van elkaar scheiden. Mensen die niet zo open minded zijn, zullen het nooit snappen waarom een basisschooljuf in haar vrije tijd een spannende vulgaire hobby of leven kan hebben. Je vertroebelt hun beeldvorming en ze komen nooit meer van dat beeld af als ze je zien of over je praten. Dat wil ik voorkomen. Daarnaast gaat psychokiller niet over mezelf. Ik vind mezelf het minst interessant. Sorry dat sommigen van jullie me wel interessant vinden. Maar ik praat liever over m’n verhalen en interesses dan over wie ik ben en wat ik vandaag gedaan heb en wat ik gekocht heb en wat ik ga eten.

Antwoord op Gerd Jans vraag:
Ik denk dat ik het tegenovergestelde van een narcist ben, als dat bestaat. Dus vragen stellen over ‘waarom vind je me zo goed’ voelt heel raar aan. En alle antwoorden die daarop volgen, voelen nog vreemder aan. Tegelijkertijd vind ik het in deze vorm – een interview met een volger – wel leuk om te horen wanneer je aan boord kwam en wat dat precies was. Het is een soort trip down to memory lane. Toen je in een antwoord vertelde over een scene over Charlies broer in de badkamer, kan ik me gelijk herinneren wanneer ik dat geschreven heb en dat ik zelf heel hard heb gelachen om m’n eigen scène.  

Het nieuwe boek  van Tomson Darko ZE VOLGT ME NIET TERUG verschijnt op 1 november. Pre-sale met beperkte extra's vanaf: 1 oktober. Alleen verkrijgbaar via de psychokiller-shop.

Eerder verschenen als boek:

• Vrouwen die Charlie haten
• Digital love

Ik ben niet zo heel goed in praten over mezelf. Zelfpromotie is ook niet echt een gave die ik heb. Maar ik vind het wel leuk om te praten met m’n volgers. Daarom interview ik een keer per week mijn volgers. Je vindt de andere interviews hier.