Geef mij maar Jaws, geen haai

De reden dat Jaws zo goed werkt als film, is omdat we de haai nauwelijks zien.

Stephen Spielberg kreeg het mechanisme van de robot-haai niet aan de praat. Het zag er te nep uit. Met als gevolg dat hij op een andere manier moest gaan filmen.

Bijvoorbeeld via de ogen van de haai, die dan onder in het water onder een zwemmende vrouw zwom.

Of het shot boven het water, waar je zag dat de zwemmende vrouw naar beneden wordt getrokken.

Je ziet geen haai, maar je voelt in alles dat de haai er is. Dat maakt het zo eng.

Ik merk bij fictieboeken die te veel woorden vuilmaken aan gedachtes, dat ik begin te skimmen. Het wordt zo snel te filosofisch. Te navelstaarderig.

Ik wil beelden zien. Beweging. Opgezogen worden in iemands wereld, niet per se in iemands gedachten. Zien hoe iemand de wereld ziet. Wat die persoon opvalt. Niet al die gedachtekronkels.

Ik heb het bijvoorbeeld nu met Sally Rooney’s ​Intermezzo​. Het gaat over twee broers die beiden op hun manier worstelen met de dood van hun vader. De jongste begint een relatie met een 15 jaar oudere vrouw. De oudste broer hopt van zijn ex-vriendin naar zijn veel te jonge scharrel.

De gedachten van deze personages gaan pagina’s lang door. Ook nog eens erg staccato opgeschreven.

Ik weet niet…

Ik vind de scènes waarin de personages met elkaar praten en een beetje aan elkaar zitten leuker. Daar gaat mijn inbeeldingsvermogen van aan. Via hun daden erachter komen hoe ze zijn. Met af en toe een gedachte om het toe te lichten.

Ik wil eigenlijk een boek zoals Jaws.

2 uur duurt die film en de haai is in totaal maar 4 minuten te zien.

En toch voel je de haai twee uur lang.

Daar kan niets tegenop.

Activeer mijn inbeeldingsvermogen alsjeblieft!

Liefs,

Tomson

Eerder gepubliceerd via petjeaf.com/tomsondarko