Ergens niet bij willen horen

Je houdt jezelf voor de gek

Lieve vreemdeling,

In de film The Drop schiet Bob (Tom Hardy) iemand neer, omdat die persoon de hond pijn wilde doen.

Goede reden.

Niet alleen dat, hoor.

Die gast wilde ook de bar overvallen, waar Tom Hardy werkt. En hij heeft zijn ex-vriendin pijn gedaan. Nadia. De vrouw waar Bob het goed mee kan vinden.

Kijk dan wat schattig: Tom Hardy.

Geld witwassen

De bar wordt dus gebruikt door de onderwereld om geld wit te wassen. Zo’n constructie wordt ook wel een ‘drop’-locatie genoemd.

De executie vindt na sluitingstijd plaats bij de kluis, die vol zit met illegaal gokgeld.

Bob moest wel. De onderwereld accepteert niet dat het geld zomaar verdwijnt. Dan heeft Bob een probleem.

Nadia staat er dus ook bij als het schot wordt gelost.

Ze is geschokt. Uiteraard.

‘Je hebt hem vermoord!’ zegt ze.

‘Ja, dat heb ik absoluut gedaan,’ zegt Hardy. ‘Hij wilde de hond pijn doen.’

‘Bob?’ vraagt Nadia met een bibberende stem.

‘Wat?’ vraagt Bob, die het dode lichaam checkt.

‘Kan ik gaan?’ vraagt ze.

Je voelt meteen dat wat er tussen Hardy en Nadia was, nu voor altijd vertrokken is. Zo’n moment dat niet meer te overbruggen is.

Bob zegt: ‘Ja, ja, ja. Natuurlijk kun je gaan.’

‘Ja? Je laat me dus gaan?’ vraagt ze nog een keer.

‘Tuurlijk! Waarom niet? En nu kan niemand je meer pijn doen. Oké? Het is nu klaar. Heb je je spullen? Ga maar.’

Nadia loopt richting uit de uitgang en zegt met trillende stem: ‘Nu ga je denken dat ik hierover ga praten. Ik zal er nooit over praten.’

‘Ik weet dat je dat niet doet,’ zegt Bob.

‘Ik beloof het,’ zegt ze, ‘nooit.’

‘Nadia. Dat kan je ook niet. Niet met deze mensen. Ze zullen het niet…’

‘Het zijn jouw mensen, Bob,’ zegt ze.

‘Nee, dat zijn ze niet. Ik ben niet zoals zij. En ik ben niet dit,’ zegt Bob en hij wijst naar het dode lichaam.

Einde scène.


ze willen wel met je praten maar niet je hond aaien.

Je bent erger dan je denkt

Ik heb er nog dagen over nagedacht.

Hoe Bob ervan overtuigd is dat hij niet bij de onderwereld hoort. Dat hij slechts in een bar werkt, waar geld wordt witgewassen.

Maar, hoort hij er echt niet bij?

Hij haalt gewoon de trekker over als het moet. En het was niet eens de eerste keer, leren we in de film.

Het enige verschil is dat Bob aardiger is dan de andere figuren in deze wereld.

  • Bob geeft om een hond.
  • Bob geeft om Nadia.

Maar pleit dat je vrij?

Het doet me toch een beetje denken aan de openingsscène van The Godfather. Waar Al Pacino aan zijn vriendin Diane Keaton uitlegt dat hij niet bij zijn eigen maffiafamilie hoort. Want hij is anders.

Nou, drie uur later zien we dat hij niet alleen hetzelfde is als zijn familie, maar eigenlijk nog bloeddorstiger en meedogenlozer dan de rest.


Het is een universeel gevoel. De buurt waarin we opgroeien. De familie waar we vandaan komen. Dat gaat gepaard met afkeer en schaamte.

Ik wil niet zo zijn. Of nog erger: ik ben niet zo.

Tot je op een later moment in je leven merkt dat de rest van de wereld je nog wel zo ziet.

Of dat je er zelf achter komt: ik ben het altijd al geweest.

De misdaadfilm The drop bereikt juist door het acteerspel van Tom Hardy (links) en James Gandolfini (rip) een hoog niveau. In elke scène voel je een onuitgesproken spanning. Dat is echt lekker wegkijken.

Thugs

In de sport-docserie Last chance U volgen we in een seizoen een college dat afgedankte jongeren met talent voor american football werft.

Jongeren die bij andere scholen in de fout gingen. Denk aan drugs, geweld, mishandeling.

Maar ze kunnen wel heel goed football spelen en dat betekent dat er wellicht succes valt te halen als je er een goede coach op zet.

Wat me doet denken aan War Child:

Je kan het kind uit de oorlog halen. Maar kan je de oorlog uit het kind halen?

De club wordt gerund door een witte man, die vrij agressief zijn spelers toeschreeuwt.

Maar op het moment dat een wedstrijd volledig uit de hand loopt, gebeurt er iets fascinerends.

Ik heb het over het moment dat de twee teams ruzie krijgen tijdens de wedstrijd en met elkaar op de vuist gaan.

Dit is natuurlijk niet alleen onsportief gedrag (van beide partijen overigens). Maar die witte coach valt ook nog eens zijn eigen spelers af.

In plaats van te denken: als ik niet zo agressief loop te praten en te schreeuwen, gaan ze zich misschien ook niet agressief gedragen.

Nee.

De jongeren zijn het probleem.

Het dieptepunt komt als deze witte man al die jongens uit zijn eigen team thugs heeft genoemd.

En dat ligt zeer gevoelig bij deze Afro-Amerikaanse gasten.

Dat ze ondanks alles nog steeds als een stelletje agressieve criminelen uit een achterstandsbuurt worden gezien.

Een diepe belediging.

En zeer pijnlijk ook.

En onterecht.

Au.

The drop staat op Disney Min. The Godfather in je vaders kast. En Last Change U op Netnix.

Liefs,

Tomson