De ondraaglijke pijn van zelfvernietiging via eten

Lieve vreemdeling,

Het is echt opmerkelijk dat wanneer een personage in films zich kapot zuipt of kapot snuift, er vrijwel niets in mij gebeurt als fysieke reactie.

Ik blijf de op de bank hangende, popcornvretende filmkijker, die nog even een slok van zijn Coca-Cola Zero neemt, terwijl iemand zijn neusbotje naar de klote laat gaan.

Net zoals er bij actiefilms met rondvliegende kogels en ontploffende auto’s niet ‘echt’ iets in mij gebeurt.

Prima, honderden doden in 90 minuten. Ik voel er niets bij.

Het is echt meer vermaak dan catharsis voor mij.

Terwijl ik bij een goede oorlogsfilm, waar de kogels je ook om de oren vliegen en granaten ontploffen, fysiek helemaal meeleef. Ik zweet, ik trek mijn schouders op en soms sluit ik mijn ogen als het te intens wordt.

De fysieke reactie op oorlog

Ik voel me dan even een soldaat.

Misschien is dit de culturele blauwdruk: als je land in oorlog gaat, worden de mannen gestuurd. Dat zit op een of andere manier toch sinds jongs af aan in mijn ‘systeem’. Die angst.

Ik kreeg zelfs nota bene op mijn 17de verjaardag zo’n brief van het ministerie over het feit dat de dienstplicht nog steeds bestaat.

(Ik lees ondertussen dat vanaf 2020 ook vrouwen die brief krijgen op hun 17de.) ​https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/defensiepersoneel/vraag-en-antwoord/waarom-ontvang-ik-een-brief-over-de-dienstplicht​

Goed.

Ik heb een film gezien waarin het zelfdestructieve gedrag van de hoofdpersoon wel een fysieke reactie bij mij opriep.

De film heet The Whale uit 2022.

Ken je die?

George uit George of the Jungle is niet meer heel gespierd, maar juist heel erg fors. Bijna 300 kilo fors.

Brendan Fraser heet die acteur.

Het is een beetje vaag waarom hij zo fors is geworden, maar hij is duidelijk verdrietig om wat er met hem is gebeurd.

Hij heeft zijn vrouw verlaten voor een man en mocht daardoor zijn dochter niet meer zien. Die man is een paar jaar later op een tragische manier overleden.

Nu leeft hij alleen in huis en geeft hij online schrijfles, met de webcam uit.

Eens per dag komt de zus van zijn overleden vriend langs om voor hem te zorgen.

Hij kijkt de hele tijd heel aandoenlijk uit zijn ogen. En hij praat ook op een heel zachte manier met de mensen die in zijn huis verschijnen.

Onder andere zijn dochter duikt weer op. Zij walgt van hem. Niet eens om hoe hij eruitziet, maar omdat hij haar en haar moeder heeft verlaten voor een andere man.

Maar goed, die lieve blik is verwarrend of zo.

De film voelt sowieso voyeuristisch aan. Kijken naar hoe een man van 300 kilo opstaat om naar de wc te gaan of een boek uit de kast pakt, is ongemakkelijk om te zien.

Maar wat echt naar is, is zijn zelfdestructieve gedrag.

Zelfdestructie via eten

Uiteraard, met eten. Bingen.

De zus geeft hem wat kip en loopt daarna al pratend naar de keuken om iets te doen.

Hij vreet die kip naar binnen, zonder echt te kauwen.

Dus wat denk je? Hij stikt in die fucking kip.

Gelukkig ziet die zus het op tijd en slaat hem flink op de rug om het stukje uit zijn strot te krijgen.

Daarna die ogen van Brendan Fraser. Vol schuld, zachtheid en schaamte.

Intens wel.

Nou ja.

Hij kan dus niet normaal eten.

Maar wat hij ook doet: als hij emotioneel geraakt wordt, dan gaat hij, zodra hij alleen is, vreten. Niet stoppen.

Doorgaan, doorgaan, doorgaan.

Een hele pizza erin. Nog een pizza. Saus eroverheen. Ander potje met saus.

Het is zo pijnlijk om te zien.

Dit heb ik dus nooit met cokesnuivende maffiabazen op tv. Maar wel met hem.

Dat ik het heel naar vond. Niet walgelijk, maar echt naar.

Als in: medelijden met zijn pijn.

En dan kotst hij de prullenbak onder. Vervolgens komt er weer iemand bij hem langs in dat huis en ik denk alleen maar: ruik je dan niet de lucht van eten, kots en zweet daar? Waarom zet niemand een raam open, verdomme? Geef die ruimte wat lucht!

Goed.

Het is gewoon heel pijnlijk, die zelfdestructie via eten.

Ik heb ook weleens als een gek een zak chips naar binnen gewerkt en dan voel ik me na afloop niet per se een fijner mens. En mijn darmen voelen zich ook niet echt heel comfortabel.

Maar dat is natuurlijk niets vergeleken met mensen die hun pijn onderdrukken met vreetbuien. Elke keer weer.

De film is van Darren Aronofsky.

Ik heb ooit eens gelezen dat hij als tiener een aantal films had bedacht die hij wilde maken en dat hij dat nu dus in zijn volwassen leven uitvoert.

Zoals een worstelfilm, wat The Wrestler (2008) is geworden. En een film over de ark van Noach, wat Noah (2011) is geworden. En Black Swan (2010) is ook van hem.

De eerste film die ik van hem zag, was Requiem for a Dream. Over een drugs- en eetverslaving.

Man.

Wat een kunstwerk.

Ik durf niet meer naar die film te kijken. Omdat die me echt heel donker laat voelen na afloop.

Ik vind Darren Aronofsky enorm inspirerend. Hij maakt echt ‘thema’-films, die me enorm ongemakkelijk maken. En dat is een goed teken. Aangezien bijna alle films me apathisch laten voelen, zoals actiefilms.

Ik heb Mother! (2017) van hem nog niet gekeken overigens. Ik durf niet. Het is een horror. Moet ik die kijken, denk je?

Liefs,

Tomson