De heimliche manoeuvre of hoe Dave bijna Jacq vermoordde, maar Stef net op tijd binnenkwam om het tafereel te filmen Part III

De heimliche manoeuvre of hoe Dave bijna Jacq vermoordde, maar Stef net op tijd binnenkwam om het tafereel te filmen Part III

JACQ

De weken die volgden waren Stef en Jacq altijd samen. Ze hield van Stef, omdat hij zo eerlijk en schattig was.

Hij drong zich op, maar niet zoals al die mannen. Hij keek echt verder dan het lichaam. Hij wilde echt haar ziel zien.

Niet dat ze echt gevoelens voor hem kreeg. Hij was maagd. Hij gedroeg zich zo jong en wereldvreemd. Maar tegelijkertijd leek hij zo wijs.

Hij was zo’n fijn luisterend oor. Hij snapte haar zo goed, dat ze soms wel eens behoefte had om zijn lichaam aan te raken. Elke keer als ze een poging deed, sloot hij zijn ogen en liet hij een zucht los.

Hij hield zo graag van haar aanraking. Ze durfde niet verder met haar handen te gaan. Ze durfde niet naar zijn intieme plekken te schuiven. Te bang dat hij direct met een oerkreet klaarkwam. Hij was zo kwetsbaar en onschuldig als ze hem aanraakte. Ze wilde zo graag in hem verdwenen.

DAVE

Het lichaam van Dave was al een geruime tijd aan het evolueren naar dat van een man. Zijn ziel leek eindelijk ook mee te komen.

Dat blije onschuldige lompe bijna kinderachtig gedoe van hem, veranderde in een sombere in zichzelf gekeerde jongen. Zelfs zijn moeder viel het op waarom hij zo weinig sprak, van die veel te agressieve muziek met gitaren en schreeuwende zangers luisterde en hij steeds minder in het huishouden deed. Dave zelf begon zich steeds meer op te winden over de oppervlakkigheid om hem heen en de ongelijkheid in de wereld.

Toen hij aan zijn hbo-studie begon, gingen de meeste vrienden en kennissen van hem op kamers wonen in de grote steden van het land. Dave bleef thuis. Omdat zijn moeder dat zo graag wilde. De eerste maanden kwamen Don en andere gasten nog elk weekend terug naar dit dorp. Maar rond Kerst was dit ook voorbij.

Dave sloot zich op achter zijn pc en deed shooters, mmo's en rpg's. Doordeweeks reisde hij met de trein, met een muts op zijn hoofd en een sjaaltje om zijn nek richting de campus.

Zijn studiegenoten waren te veel met elkaar bezig en zaten achter hun handen verstopt te lachen en te fluisteren als hij voorbij kwam. Hij kreeg het gevoel dat hij hier niet thuis hoorde.

Dat niemand hem echt wilde ontmoeten...

Shagrokend op een bankje op het plein voor gebouw A, tijdens een tussenuur, sprak Jacq hem aan. Dave kwam direct onder stroom te staan. Ze was nog steeds oogverblindend mooi.

Zij herkende hem niet. Uiteraard niet. Ze vroeg hem de weg naar het hoofdgebouw. 'Ik ken jou', zei Dave en noemde het dorp waar ze beiden waren opgegroeid.

'Je hoeft niet zo nors te doen', zei Jacq. En voor het eerst sinds tijden begreep Dave zijn moeder, de starende blikken van zijn studiegenoten en de buschauffeur laatst toen hij met koptelefoon op binnenkwam gewandeld. 'Euh sorry', mompelde Dave.

'Volgens mij hebben we elkaar nooit ontmoet.'

'Wat doe je vanavond', zei Dave voor hij er erg in had.

'Wat wil je dat ik vanavond doe?', vroeg Jacq in verwarring. Hij kwam zo vaag en afwezig over.

'Ik sprak je eens een keer aan in Club Poison Ivy en je zag me niet eens. Je moet dat goed maken. Ik bedoel. Dat kan niet zomaar ongepast voorbij gaan.'

'Oké. Ik moet verder. Sorry man.' Net toen Jacq zich om had gedraaid, zei Dave: 'Je wilt graag gezien worden.’

‘Ik wil met rust gelaten worden.’

‘Oké’, zei Dave monotoon en keek bijna hypnotiserend naar de grond.

Jacq bleef naar hem kijken en zag in die tien seconden zoveel van zichzelf in hem. De worsteling met jezelf in deze wereld, dat uiterlijk om afstand te creëren en tegelijkertijd te laten zien dat je ergens voor stond waar anderen niet voor stonden.

Het was alsof Jacq begreep wie Dave was.

Part IV zondag 29 januari online

Foto via Christina Altieri