We lagen op onze ruggen, naakt, op haar tweepersoonsbed. Zij speelde met haar hand met het licht en de schaduw op het plafond.
Ik probeerde de figuren te raden die ze uitbeeldde. Ze had talent voor dit. Na tien minuten was ik wel klaar met dit spelletje. Yara niet.
Ze maakte wederom een olifant. Ik weigerde hiermee door te gaan.
‘Doe nou. Zeg even wat je ziet.’
‘Een tank’, zei ik.
‘Nee.’
‘Je achterwerk.’
‘Sjezus Charlie. Je kan zo vrouwonvriendelijk zijn hè?’
‘Laat me’, zei ik.
Mijn hoofd zat vol met haar. Ik wist oprecht niet waar dit naartoe ging. Onze relatie. Mijn leven.
‘Wat moet ik met jou?’, vroeg ik toen met een zucht.
‘Je kan me niet verlaten. Je hebt me nodig’, zei ze alsof ze mijn gedachten kon lezen.
‘Ik leefde altijd per dag. Sinds ik met jou ben, leef ik voor morgen. Ik stel mezelf elke avond de vraag: wil ik je morgen nog zien?’
‘Je lijkt wel een autist Charlie.’ Ze zuchtte en ging op haar zij liggen. Haar lichaam zag er nu zo mooi uit. De curves, haar borsten, haar gezicht.
‘Ik weet niet of ik aan mezelf de vraag durf te stellen: wil ik je overmorgen nog zien?’, zei ik.
‘Zolang je altijd ja zegt op morgen vind ik het wel oké hoor’, zei Yara.
‘Wat moet ik nou echt met jou?’
‘Stiekem vind je het wel leuk aan mij, dat onvoorspelbare’, zei ze.
‘Is het niet raar dat je tot nu toe geen enkele man hebt weten vast te houden?’
‘Wie zegt dat ik verlaten ben?’
‘Je beëindigt het snel met hen voor zij het kunnen beëindigen met jou.’
Ik trok mijn onderbroek aan en ging rechtop in bed zitten.
‘Je bent me aan het uitlokken, Charlie. Ik heb je wel door’, zei ze. ‘Vertel. Hoe snel schoten al je scharrels van vroeger in de verdediging? En wat vind je ervan dat ik niet in de verdediging schiet en het gewoon over me heen laat komen? Al je indirecte beschuldigingen?’
‘Zo bijzonder ben je nou ook weer niet’, zei ik met een valse glimlach.
‘Wat zou je ervan vinden als ik mijn teen in je neus stop?’ Ze probeerde haar grote teen in mijn neus te stoppen. Het lukte haar bijna.
Ik beet in haar teen en pakte tegelijkertijd haar been vast, om te voorkomen dat ze in een reflex in het gezicht zou schoppen.
‘Charlie. Laat dat! Auw.’
Ik liet haar weer los.
‘Houd je van pijn?’, vroeg ik toen.
‘Niet fysiek. Ik heb best een gevoelig lichaam, weet je wel.’
‘Maar je houdt wel van mentale pijn.’
‘Houd jij van pijn dan?’
‘Weet ik niet’, zei ik.
‘Waarom ben je nog bij mij als je niet van de pijn houdt?’
‘Je bent intens man’, zei ik.
‘Jij ook, als je me aankijkt tijdens de seks.’
‘In mijn familie wordt niemand echt oud. Zou ik dan heel gezond en fit moeten leven of juist elke dag helemaal naar de klote moeten gaan om al mijn zintuigen volledig te prikkelen en niets van het leven te missen?’
Ze negeerde mijn opmerking.
‘Heb jij veel bevestiging nodig?’, vroeg ze toen.
‘Nee. Ik heb niemands bevestiging nodig’, zei ik.
‘Wat moet jij dan een eenzaam persoon zijn zeg.’
‘Aandacht is een bodemloze put. Het is nooit genoeg. Nooit genoeg aandacht, nooit genoeg bevestiging’, zei ik.
‘Verwacht je veel van de mensen om je heen?’
‘Ik verwacht niks van ze’, zei ik.
‘Maar je hoopt het wel, dat ze er voor je zijn als je ze nodig hebt. Ja toch?’
‘Misschien’, zei ik.
‘En je voelt je toch wel een klein beetje teleurgesteld, zonder dat je het ze echt kwalijk kan nemen, als ze dat niet zijn?’, zei ze met een kinderachtige stem.
‘Misschien’, zei ik.
Ze kende me beter dan wie dan ook. Ze was zo fascinerend. Misschien had ik alle pijn die ze me gaf wel voor dit soort openbaringen over.
‘Hé Charlie’, zei ze. ‘Mag ik wat eerlijks tegen je zeggen?’
‘Vertel’, zuchtte ik.
‘Weet je. Als je gewoon je verwachtingen naar mensen toe uitspreekt, dan kunnen zij een afweging maken tussen wat je nodig hebt en wat zij jou kunnen geven. Dat is beter dan zeggen dat je niets van ze verwacht, maar dit stiekem toch verlangt.’
‘Dankjewel voor je advies’, zei ik.
Verwachtingen uitspreken...
Ik snapte haar niet.
Misschien bedoelde ze dat ik mijn verwachtingen naar haar toe moest uitspreken?
Toen zei ik: ‘Ik wil dat je van me houdt.’
‘Ik hou van je’, gaf ze als antwoord.
‘Ik wil dat je me niet meer pijn doet als jij je zo kut voelt’, zei ik.
‘Ik ga het proberen.’
‘Je gaat me heel erg teleurstellen als het je wel weer gaat doen namelijk. Heel erg.’
‘Dan ben ik maar een teleurstelling’, zei ze.
‘Vertrouw je mensen snel?’, vroeg ik toen.
‘Te snel. Zodat ze me kunnen teleurstellen. Ik wil zo graag dat jij me gaat teleurstellen Charlie.’
‘We zijn raar.’
‘We verdienen elkaar.’
‘Ik weet niet hoe lang ik de pijn aankan’, zei ik.
‘Zonder pijn geen geluk. Zonder pijn geen intense liefde.’
‘Misschien wil ik op een dag niet meer lijden door wat we elkaar aandoen’, zei ik.
‘Morgen al niet meer?’
‘Nee, morgen niet. Morgen overleef ik wel.’
‘Dan vind ik het goed.’
Ze maakte via de schaduw op de muur een rondje en ging met de vinger van haar andere hand in het rondje, op en neer.
‘Is dit een hint?’, vroeg ik.
‘Vind je echt dat ik een dikke kont heb?’
‘Sjezus Yara. Leave it alone man. Echt.’
Dit zijn twee boeken die ik heb geschreven
🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >
🌌1 november 2018 verschijnt na 2,5 jaar schrijven mijn nieuwe boek Ze volgt me niet terug. Meer weten? Laat je e-mailadres achter en ontvang wekelijks exclusieve updates over het boek.
📷 Foto via @mr_levi
Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.
Doe dit en doe het goed:
- Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
- Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
- Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.
Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.