Als ik ergens een dopaminerush van kreeg, dan was het wel op zondagmiddag naar de bioscoop gaan. Alleen. Een escapisme waar geen enkele illegale 1080i videostream tegenop kon.

Het was dat het prijskaartje van de bioscoop langzamerhand naar een hoogte was gestegen waar ik een hele week van kon eten… Dus moest ik regelmatig mijn tijd op zondag verdoen met slechte Netflix-films.  

Yara hield ook van films. Ze vond alles wat ze zag ‘heel goed’ of ‘heel slecht’. Argumenten had ze nooit. En smaak ook niet.

Ik bedoel. In slaap vallen bij The Big Lebowski… En Breaking Bad – weliswaar een serie maar toch - ‘super gaaf vinden’ op de saaie trage dinerscenes na. Dan had ze het concept kunst totaal niet begrepen. Juist die trage scenes, zorgde voor contrast. Daardoor had de actie  nog meer impact. Toen ik dat aan haar uitlegde zei ze: 'ik blijf het saai vinden.'

Ondanks haar gebrek aan smaak, waren we toch bezig met een kleine traditie. Om de week gingen we zondagmiddag met z’n tweeën naar de bioscoop.

Het was oprecht leuker met haar te gaan, dan alleen daar in een stoel te zitten met een bak popcorn van 10 euro en een halve liter water met beetje cola erin van rond de twintig euro.

Echt waar. Nu konden we romantisch de popcorn delen.

We zaten ergens achterin in het midden van de bioscoop bij de Jaarbeurs. Zoals gewoonlijk zat de zaal nog niet eens tien procent vol.

De lampen stonden vol aan. Een PowerPoint-presentatie vol afbeeldingen van lokale restaurants en fietswinkels kwamen voorbij gezoefd.

Hoe zou deze baan heten en zou het leuk zijn om dit soort presentaties te maken?

We hadden onze popcornbak al op. Vooral Yara kon voor een vegetariër echt bunkeren. Ik moest haar bijhouden, anders bleef er niets meer over voor mij.

Haar benen hingen over die van mij heen. Ze kauwde op het rietje van de kartonnen beker cola.

‘Zou je haar doen?’ Ze knikte naar een lange slanke vrouw die met haar vriend de bioscoopzaal in kwam gewandeld en beetje onwennig om zich heen keken.

‘Te dun’, zei ik.

‘En haar?’ Een meisje, vijf rijen onder ons stond op om haar jas uit te doen en keek per toeval onze kant op.

‘Te jong’, fluisterde ik. ‘Waar zie je me voor aan joh?’

‘En haar?’ Een mollige vrouw van waarschijnlijk rond de vijftig met krullen en een strak vest om haar lichaam, dat elke vetrol zichtbaar maakte liep met een popcornbak en een tray met drie bekers drinken naar haar plek toe.

‘Zeker!’

‘Echt? Ze is vijftig jaar of zo. Het kan je moeder zijn.’

‘Ik heb een moedercomplex’, zei ik.

‘Moedercomplex?’ Yara slurpte haar beker leeg.

‘Of heet dat niet zo?’

‘Ik weet niet waar je het over hebt.’

‘Ik zou het wel eens met rijpe vrouw willen doen’, zei ik.

‘Is dat wat ik ga vinden als ik je zoekgeschiedenis op je telefoon ga bekijken?’

‘Ik kijk geen porno op mijn telefoon.’

‘Ik had het niet over porno. Ha! Betrapt.’

‘Wat voor porno-genres bekijk jij dan?’, fluisterde ik.

‘Vrouwvriendelijke.’

‘Sjezus. Je bent soms echt je eigen cliché.’

‘Wat. Wil je horen dat ik graag kijk naar video’s waarin vrouwen worden vernederd? Wil je horen dat me dat geil maakt? Wil je dat horen? Oké. Komt ‘ie: ik kijk graag naar video’s waarin vrouwen worden vernederd door de man. Dat maakt me zo uhm. Je weet wel. Vochtige streken.’

‘Jij moet niet zoveel denken voor mij.’

Ze haalde haar benen van mijn benen af.

‘Lijk ik op je moeder?’, vroeg ze toen.

‘Fuck off Yara.’

‘Wanneer krijg ik je moeder eigenlijk te zien?’

‘Nooit.’

‘What the fuck Charlie.’ Ze liet haar beker op de grond vallen.

‘Wat.’

‘Ik ga niet met scharrels naar de bioscoop. Dus zeg: wanneer.’

Ik raapte haar beker op. ‘Neuh.’

‘Oké. Ik ga naar huis hoor’, zei ze toen.

Ik liet een diepe zucht los. Ze meende haar dreigementen nooit.

‘Yara. Relax. Doe niet gelijk – zo.’

‘Zo? Wat is – zo’, zei ze.

‘Gewoon gelijk – zo. Zoals je nu doet.’

‘Zoals ik nu doe?’

‘Ik wil niet over mijn moeder praten. En ook niet over pa. Misschien over m’n broer. Die mag je wel zien. Als die sukkel weer eens in Utrecht is.’

‘Ik wil je broer niet zien. Je exen. Die wil ik wel zien. Alsjeblieft. Stel me voor aan je exen. Doe!’

‘Want?’

‘Gewoon. Om te zien wat jij in ze zag en erachter te komen wat zij in jou zagen? Ik hoef ze niet te ontmoeten. Maar gewoon. Laat me hun Facebook-profielen zien of zo.’

Ze begon te klappen in haar handen van enthousiasme.

‘Ik ga niet om met exen. Als het over is, is het over. Telefoonnummer uit mijn phone, profiel weg. Over is over. Ja toch?’

‘Ja toch?’, deed ze mij na. ‘Zo ga je ook met mij om als het over is?’

‘Waarschijnlijk.’

‘Goed om te weten. Doen we dan ook alsof we vreemden zijn als we elkaar tegenkomen?’

‘Ik hoop het.’

‘Als je mij negeert in de toekomst. Ik doe je wat aan. Zodat je me nooit meer kan negeren.’

‘Oké, oké. Relax.’

‘Het is zo onvolwassen. Je ex negeren. Echt. Het valt me van je tegen.’

De lampen gingen uit. Bombastische tonen kwamen uit de speakers.

‘De film begint’, zei ik.

‘Ik heb helemaal geen zin meer in deze film.’

‘Ssst nou.’

‘Waar gaat die eigenlijk over.’

‘Tom Cruise die de wereld redt.’

‘Tom wie?’

🚬Je leest een verhaal uit de reeks Charlie
📖 Mijn nieuwste boek is op 1 november 2018 uitgekomen:  > Ze volgt me niet terug
📗 Ik heb een boek over Charlie geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken

Volg me via 📞WhatsApp. 1 op 1. Geen groepschat. Als ik wat geschreven heb, app ik je de link.

Doe dit en doe het goed:

  1. Voeg het nummer 06-44796441 toe aan je contactpersonenlijst
  2. Stuur vervolgens 'feest is AAN' met je voornaam naar mij
  3. Verwijder dit nummer nooit en te nimmer uit je adresboek. Anders ontvang je niks.

Als je er geen zin meer in hebt, app je me met de zin: 'Het is UIT'.