Als je iemand mist die je niet wilt missen
Het blijft rondzingen, als een droom die je met niemand in woorden kan delen.
Blijven denken aan een ex-geliefde duidt op het niet-geleefde leven met die persoon.
Dat het nog zoveel kanten op kon gaan. Dat er nog zoveel beleefd kon worden. Al die scenario’s.
Maar het is ook een vorm van nostalgie. En van zelfmarteling. Dat ook.
We maken dingen mooier dan ze zijn.
Feit is: het is niet voor niets gestopt.
Toch?
Leven gaat soms te snel
Niet veel relaties zijn gemaakt om tientallen jaren te duren. Niet veel relaties zijn gemaakt om langer dan drie jaar te duren. Of drie maanden.
We veranderen. De ander verandert. De context verandert. Onze behoeften. Onze dromen. Onze verschillen.
Als het leven ons één ding leert, is het dat verandering een feit is.
Het doet me denken aan de woorden van schrijfster Joan Didion, die ze opschreef nadat haar man John plotseling overleed. Een hartstilstand aan de keukentafel.
Drie dagen later schreef ze:
Life changes fast. Life changes in the instant. You sit down to dinner and life as you know it ends. The question of self-pity.Didion, Joan. The Year of Magical Thinking (p. 3).
Het is de opening van haar boek The Year of Magical Thinking, een fantastisch, hartverscheurend persoonlijk verslag van rouw om haar geliefde.
Ze wist dat hij dood was. Ze was er zelf bij toen hij stierf. Net zoals ze de artsen tot dezelfde conclusie zag komen. Maar er was ook een gedeelte in haar hoofd dat hele jaar dat dacht dat hij nog leefde. Dat hij elk moment door de deur kon binnenkomen.
Dus waarom zijn kleren weggooien als hij elk moment terug kon komen?
Dat is waar de titel naar verwijst. The Year of Magical Thinking.
Dat is wat we doen als we blijven dagdromen over een ‘toevallige’ ontmoeting. Of een scenario waarin alles toch nog goed komt.
Magisch denken.
Het is een vorm van rouw.
Ik ben er niet om te zeggen dat je daarmee moet stoppen. Was het maar zo simpel. Dat een commando gedachten laat verdwijnen.
Maar wees je ervan bewust of je aan het fantaseren bent, of dat het echt realistisch is.
Nog een passage uit Didions boek:
I used to tell John my dreams, not to understand them but to get rid of them, clear my mind for the day. “Don’t tell me your dream,” he would say when I woke in the morning, but in the end he would listen. When he died I stopped having dreams.Didion, Joan. The Year of Magical Thinking (p. 159).
Om daarna te schrijven dat haar dromen in de zomer weer terugkeerden.
Ditmaal bleef ze erover nadenken. Omdat ze het niet meer met John kon delen.
Dat is wat het ‘niet-geleefde’ leven doet.
Het blijft rondzingen, als een droom die je met niemand in woorden kan delen.
Liefs,
Tomson