#1.4 Het is niet dat ik hem mis, ik sterf gewoon van binnen zonder hem
Toch had ik het kunnen volhouden, als dat kon. Wachtend tot hij eruit was in zijn hoofd. Het was echt alsof we elkaar beter begrepen die nacht. Waarom hij dit wilde, wat hij van ons verwachtte. Zijn blik. Zijn aanrakingen. Zijn woorden dat alles weer door zou gaan als hij terug zou komen.
‘Hij was niet thuis’, zei ik.
‘Yort?’, vroeg Naomi met zo’n verveelde nasale stem, die ze bijna altijd opzette als ze me aan de lijn had.
‘Hij is al een tijdje niet op z’n kamer geweest, vertelde Joris tegen me. Dat is toch raar? Zou hij dan toch iemand zien? Ach. Wat boeit het.’
‘Waarom ben je nou gegaan dan Juul?’ Wat hoopte je? Een sorry? Een: "alles komt goed schatje?". Seks?’
‘Waar zou hij zijn dan?’
‘Stel je nu echt die vraag? Na al dat gezeik van afgelopen weken?’
‘Vast bij die trut Jackie’, zei ik.
Alleen de naam al gaf me neigingen om mijn eten uit te kotsen in het toilet.
‘Ik kan me niemand anders bedenken. Jarenlang liep hij achter haar aan hè… Net toen Yort en ik begonnen te daten, begon ze Yort interessant te vinden. Kutwijf. Ze heeft altijd contact gehouden met hem en ik liet het gewoon toe. Ik liet het gewoon toe!’
‘Schat’, zei Naomi met haar nasale verveelde stem. ‘Juul. Sorry hoor. Ik sta altijd klaar voor je. Dat weet je. Maar je maakt je nu druk om dingen waar je niet druk om hoeft te maken. Kunnen we het even ergens anders over hebben dan?’
‘Naomi?’
‘Ja.’
‘Ik had tegen Yort gezegd dat ik best voor altijd wilde wachten. Je weet wel - eeuwig. Voor hij vertrok. Was dat raar van me om te zeggen?’
Stilte. Volgens mij had ze me op mute gezet om te zuchten of om me heel hard uit te lachen. Om mijn naïviteit.
‘Weet je wat langer duurt dan eeuwig?’ Vroeg ze.
‘Nee?’
‘Wachten op iets wat er nooit meer komt.’
Ze had gelijk. Naomi had altijd gelijk.
‘Toch had ik het kunnen volhouden’, zei ik, ‘als dat kon. Wachtend tot hij eruit was in zijn hoofd. Het klonk allemaal zo logisch net voor hij op reis ging. We hadden de hele nacht gepraat. Tot de zon opkwam. Het was echt alsof we elkaar beter begrepen die nacht. Waarom hij dit wilde, wat hij van ons verwachtte. Het was zo... Ik kan me elke minuut herinneren. Zijn blik. Zijn aanrakingen. Zijn woorden dat alles weer door zou gaan als hij terug zou komen. Alles was waar en goed uit zijn mond. Dat weet ik voor zeker. Hij meende echt elk woord.’
Hij meende elk woord. Ik zag het in zijn ogen. Na zes jaar kon niemand liegen voor de ander. Of het was zes jaar lang een grote leugen.
Fake people. Fake love.
Ik kreeg een knoop in mijn maag.
Mijn leven was geen leugen.
Yort was geen leugen.
Naomi zuchtte. Nu zonder op mute te zetten, blijkbaar. ‘Die woorden waren niks waard meid. Helemaal niks. Je kan maar terug blijven denken aan dat moment, maar het zijn gewoon weggestorven trillingen in de lucht, schat. Hij heeft zich er geen moment naar gedragen. Zijn beloftes.’
Life is full of fake people.
‘Ik weet het’, zei ik.
‘Kom. Slik je tranen weg.’
Ik drukte op mute. Haalde met veel geluid mijn neus op, slikte m’n snot weg en pinkte mijn tranen van m’n gezicht.
Weer een gevoel van braken kwam op: Jackie.
Ze popte zomaar weer op in mijn hoofd. Yort, nu bij Jackie, misschien.
Het maakte me echt misselijk.
En boos.
Zo boos.
Ik wilde al mijn woede en haat in mijn lichaam op haar projecteren.
Ik was al mijn woede en haat op haar aan het projecteren.
Dit sloeg nergens op. Dit was waardeloze self pity-drama.
Wat kon zij hier aan doen.
Bovendien.
Hij was niet bij Jackie.
People are so fake.
‘Jackie draagt geen bh’s,’ zei ik, ‘want ze laat zich niet voorschrijven door de maatschappij wat ze moet dragen. Echt. Dat is toch onzin? Zij is onzin.’
‘Klinkt goedkoop. Geen bh’s meer aanschaffen’, zei Naomi verveeld, met een nasale stem.
‘Naomi!’
‘Wat?’
‘Niks. Je hebt gelijk’, zei ik.
‘Het is over tussen jou en Yort. Waar maak je eigenlijk druk om waar en bij wie hij is?’
‘Dat bedoel ik. Je hebt gelijk.’
Naomi had altijd gelijk.
‘Heeft ze mooie tepels?’ vroeg Naomi.
‘Wie.’
‘Jackie.’
‘Jackie? Best wel. Wat ik kan zien dan door het katoen heen.’
Ze had mooie tepels. Van die ronde knoppen die altijd uit haar shirts staken. Mee te kijken naar de wereld.
Ik wou dat ik haar tepels had.
Mijn telefoon trilde tegen mijn oor.
‘Word je nou geappt?’
‘Oh sorry. Even kijken hoor.’
Ik keek. Joris.
Ik zette mijn telefoon op luidspreker.
‘Joris appt me. Ze zijn klaar met eten en zijn nu naar de stad toe. ‘
‘Wat?’
‘Tim is jarig. Studiegenoot. Ik heb weleens over hem verteld toch?’
‘Die lange knappe blonde jongen?’
‘Ik weet niet wat ik van hem moet vinden. Ik had je toch verteld over die speeddate-avond voor het goede doel? Hij had het georganiseerd met wat anderen. Hij is zo sociaal en tegelijkertijd zo arrogant en self-centred. En hij had nare dingen over me verteld tegen zijn vrienden. Dat ik fuckable was omdat ik een emotioneel wrak ben.’
‘Echt? Wat een lul.’
‘Ja hè?’
‘Wat vraagt Joris?’
‘Of ik nog langs kom. Ze zitten in de buurt van Mariaplaats. Kom je ook? Het is voor jou maar tien minuten fietsen.’
‘Nee. Denk het niet.’
‘Jammer. Ik vind Tim wel wat voor jou.’
‘Hij klinkt als een lul. Waarom wil je me altijd aan lullo’s koppelen?’
‘Wil ik dat?’
‘Ja.’
‘Sorry?’
‘Maar jij moet gaan. Zou je goed doen. Even eruit zijn.’
‘Ga mee.’
‘Ik ben elke avond of bij je of we bellen minstens anderhalf uur, sinds mister "ik heb het avontuur nodig maar wacht je wel op me?" even vergat dat hij iemand op zich heeft laten wachten. Ga gewoon. Je kunt wel even zonder me.’
‘Hm. Kom gewoon mee. Is gezellig toch?’
‘Juul.’
‘Naomi toe. Ik kan niet zonder jou de deur uit. Please. Naomi. Kom mee dan. Doe een drankje.’
‘Juul. Het is oké. Ga zelf.’
‘Oké.’
Dit zijn twee boeken die ik heb geschreven:
7️⃣ Je leest een verhaal uit de reeks Zeven
📖 Ik heb een boek geschreven: > Vrouwen die Charlie haten
📗 Ik heb enkele blogs gebundeld in een boek: > Digital love
📜 Bezoek m'n store met posters en boeken
📞 Laten we appen (en ontvang een appje bij het volgende verhaaltje) >