#056 Iemand noemde me eens een oude ziel

Veel gesprekken gaan langs me heen, zoals de wind op het strand op een grijsachtige dag. Al die kleine problemen, die voor de ander zo groot lijken. Maar het is toch echt als het oppakken van wat zand. Het waait weg naar een plek waar we het nooit meer zullen vinden.

Als een zandkorrel in iemands oog. Een paar keer knipperen en het is verdwenen.

Waarom praten over de regen als het universum boven onze hoofden hangt? Al die sterren die de illusie creëren dat ze zo dichtbij zijn. Maar het licht heeft alle tijd.

Sommige sterren bestaan al lang niet meer en toch zien we ze elke dag. Golven komen en gaan. Soms woest. Vaak rustig. Ze tikken even het zand aan en trekken zich weer terug in het groter geheel.

Ik zie in de ogen van sommige mensen dat hun ziel al is uitgedoofd. Ze zijn er wel, maar hun beste tijd is al geweest. Standpunten zijn ingenomen. Een zelfbeeld is gecreëerd. Die zullen niet meer veranderen dit leven, want ze willen het niet meer echt ervaren.

Als je de nietigheid van het bestaan niet begrijpt, hoe kan je dan ooit denken dat je toegang tot mijn hart krijgt?

Ik kom op plekken waar jij nooit bent geweest schat. Ik ben als de wind. Het reizend licht.

Iemand noemde me eens een oude ziel. Maar ik ben niet oud. Ik ben pas net begonnen met ervaren.

Het opslurpen van de tijd. Van ervaringen. Van dit leven en de velen die nog zullen volgen.

Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu