#039 – Toen je van de online aardbodem verdween, vroeg ik me af of je wel echt was

Via onze schermen was het net alsof ik eindelijk vond wat ik zo lang had gezocht. Onze nachtelijke app-sessies, die we na een paar uur slaap gewoon in de ochtend weer oppakten.

Normaal gesproken ben ik niet zo'n prater... Maar wij raakten niet uitgekletst. We stuurden spraakberichten naar elkaar over ons verleden, onze opvoeding en de mislukte studies. We maakten video's van ons huis. Bespraken de politiek, een ingegroeide teennagel en wat ik kon doen aan een droge huid. Om de zoveel dagen zei jij of ik: 'we zouden tegenover elkaar moeten zitten'. Om vervolgens te zeggen: 'we hebben alle tijd.'

Jij fantaseerde over mij, in een hotel. Ik fantaseerde over jou, hier in mijn bed. Hoewel we geen foto's uitwisselden, namen we wel het geluid op van ons gezucht als we over elkaar nadachten...

'We hebben alle tijd.'

Tot je niets meer van je liet horen. Mijn berichtjes kwamen wel aan, maar het antwoord bleef uit.

Ik bleef maar continu checken of je wel online was. Ik mailde je, zocht je op via IG, maar bellen durfde ik niet. Ik wist alles van je, maar als je afgelopen nacht gestorven was, zou ik het nooit te weten zijn gekomen.

Ik wist niet eens je echte naam. Je woonplaats. Of de naam van je werkgever. Wat wist ik nou echt van je, behalve al je verlangens en geheimen? Je trauma's en overwinningen?

De trivialiteit van het leven deed er niet toe. Want we hadden alle tijd. Maar toen je verdween, vroeg ik me af of je wel echt was. Ik stond met je op, ik ging met je naar bed. Maar de stilte voelde als het eten van glas.

Je kwam weer terug. Ik dacht dat ik een hartverzakking kreeg.

Je zei: 'alles oké. Sorry. Het is ingewikkeld. Ik ben er snel weer.'

Ik wacht een jaar later nog steeds op het vervolg.

Ik heb alle tijd…

Dit zijn mijn bekentenissen. Je leest meer woorden van mij op papier. Ga naar http://store.psychokiller.eu