Waarom ik schrijf (en andere tips)

Beste vriend,

Ik schrijf al zo lang, dat het onderdeel van mijn systeem is geworden. Een beetje zoals twee of drie keer per week sporten. Op een gegeven moment denk ik er niet meer over na of ik moet gaan of niet. Het zit in m’n routine.

Ik schrijf al zo lang, dat het echt als ademen voelt. Ik zou niet zonder kunnen.

Het gaat me ook gemakkelijk af. Ongeacht mijn emotionele toestand, lukt het me bijna altijd wel om te schrijven. Bijna dagelijks.

Vaak is het een brainwave. In een keer een A4 vullen. De weken daarna ga ik de tekst ‘finetunen’ tot ik volledig tevreden ben.

In dat opzicht voel ik me soms meer een schilder dan een schrijver. Het is het continue turen naar dezelfde tekst. Woorden weghalen. Woorden erbij doen. Beetje aanstippen met de kwast laat maar zeggen.

Soms vragen mensen me weleens of ik ‘tips’ heb over schrijven.

Nou.

Het enige inzicht dat ik heb is dat schrijven vooral een gevecht met mezelf is. Het valt of staat met discipline. Als je wil schrijven of creëren, gaat het er vooral om dat je volhoudt.

Als je het voor het applaus doet, kan je lang wachten.

Als ik het voor het applaus deed, was ik wel binnen twee jaar gestopt met psychokiller.

Als je het voor meer en meer en meer volgers doet, gaat het je nooit gelukkig maken.

Het maakt mij niet gelukkig. Het frustreert me eerder. Maar daarover misschien een andere keer meer.

Het voordeel van veel schrijven is dat je er zelf uiteindelijk veel beter in wordt. Talent of taalgevoel zou vast helpen, maar het begint vooral met volhouden. Minstens een jaar. Als dat lukt, gefeliciteerd. Dan ben je waarschijnlijk verder gekomen dan de meeste anderen.

Ik zie schrijven als een soort spel tussen de beelden en gedachtes die ik in mijn hoofd heb, om die zo goed mogelijk te vatten in woorden, op papier.

Vaak lukt het pas na weken herschrijven en turen.

Soms lukt het perfect. 22:55 uur. Net voor ik slapen ga, pak ik m’n telefoon en tik in drie minuten de beste zinnen ever. Volgende dag misschien een of twee correcties en het staat als een huis.

Om iets daarover te delen…

Charlie’s manifesto. De tekst die ook op poster is te verkrijgen, heb ik al zittend op het toilet in een kwartier uitgetikt vlak voor het avondeten. Daarna weken laten liggen, toen nog enkele correcties aangebracht en gepubliceerd.

Het is een van m’n meest succesvolle Facebook-post ever geweest.

Al is dit raar dat ik dit zeg, want al m’n andere werk voelt voor mij net zo goed en heeft minder duimpjes of iets gekregen. Waarmee ik wil zeggen dat ik daar niet te veel naar kijk. Anders word ik gek, onzeker en denk ik dat ik het allemaal niet kan.

Maar vaak ben ik de hele middag bezig en dan voelt ’t nog niet goed aan. En na een paar weken nog steeds niet.

Schrijven is ook niet per se een formule. Als je meer over plot en karakterontwikkeling wil weten, lees er een boek over. Ik kon me er weleens aardig in verliezen. Zoveel boeken over dit onderwerp. M’n werk werd er niet per se beter van. Soms wel. Vaak niet. Het leidde me eigenlijk vooral af van het niet schrijven.

Conclusie: Het is vooral doen. Elke dag weer.

De rest komt later wel.

Soms vragen mensen me of ik nog wel genoeg ideeën heb en of ik de doelgroep van psychokiller niet ontgroei.

Misschien snappen zij niet hoe een creatief brein werkt.

Ik heb altijd ideeën.

Dat gaat maar door.

Dat is mijn angst ook niet. Die machine blijft wel werken.

Het is juist het punt met welk idee ik aan de slag ga en of het me lukt om dat idee tot een goed einde te brengen.

Het lukt me heel vaak niet om dingen af te maken. Ik verlies de spirit. Of het idee is gewoon niets meer dan een aardig idee.

En soms lukt ’t wel. En dan is ’t een fijn proces. Zoals ik met veel schrijfplezier terugkijk op Digital love. De eerste episode heb ik in amper drie weken geschreven en het voelde gelijk goed en zo goed als af.

Schrijven is starten.

Falen.

Herstarten.

Falen.

Herstarten.

Slagen.

En dan opnieuw beginnen met iets anders.

En dat slagen is dan vooral m’n eigen maatstaf. De enige maatstaf die telt eigenlijk. Want als ik rekening moet houden met jouw mening – cru gezegd – dan krijg ik geen letter meer op papier. Dat voelt zo beklemmend. En tegelijkertijd heb ik je nodig. Niks voor niks heb ik m’n goals nu openbaar gegooid zodat jullie me achter mijn broek aan kunnen zitten.

Waarvoor dank.

De appjes helpen wel.

Net zoals het applaus achteraf. En een paar volgers erbij ook. Soms.

Nog even een update over roman 2. Dat boek waar ik al anderhalf jaar mee bezig ben.

Ik heb als een malle zitten schrijven afgelopen week.

Binnenkort meer info over dat.

Later,

T.D.

Koop m'n boek Vrouwen die Charlie haten
Koop m'n blogbundel Digital love
Koop poster Nooit genoeg tijd
Laten we appen

Like me op Facebook
Achtervolg me op Instagram