#10.18 Hij viel op oudere vrouwen

Nathan danste als een sukkel. Zijn armen bewogen veel te slap mee met zijn heupen. Zijn bewegende voeten en benen waren ver uit de maat. Toch kreeg hij het voor elkaar om met de blondine in haar leren rok een pirouetje mee te draaien op de maat van de muziek. Hij mocht zelfs even haar heupen vasthouden. Onder toeziend oog van haar man. Die rustig aan de bar bier zat weg te tanken. Hij droeg enorme ringen om zijn vingers. Hij deed me denken aan Jabba The Hutt uit Star wars. Wat die blondine in hem zag.

Mr. President en La Bouche knalde uit de speakers van deze kroeg.

De andere stamgasten dronken zwijgend hun zoveelste pils op zonder onder de indruk te zijn van Nathan’s moves.

Ik zat alleen aan een tafel. Me te bezatten. Het idee dat hij straks bij me bleef slapen op mijn bank boezemde me enigszins angst in. Ik wilde dat de nacht snel voorbij ging. Een goed aantal biertjes achter de kiezen hielp me altijd de nacht snel te laten verdwijnen.

Ik wilde hem niet terug in mijn leven. Ik was blij hoe onze relatie was geëvolueerd nadat hij mam’s huis had verlaten. We zagen elkaar met Kerst en met moeders verjaardag. Niet meer, niet minder.

Toch.

Ik had een zwak voor familie. Een nacht samen zijn kon nog meer broederlijke gevoelens los brengen bij mij. Ik kende mijn zwakte. Ik was een gast die moeilijk nee kon zeggen. Als een vrouw mij vroeg om haar te beffen, zonder dat ze eerst gedoucht had, deed ik het gewoon. Al was het niet helemaal mijn ding. Als mijn broer me ging smeken of hij nog een nacht mocht blijven, wie was ik om het te weigeren?

Ik wilde niet dat hij nog een nacht bleef. Ik had hem niet moeten uitnodigen om überhaupt een nacht te blijven. Al die blauwe plekken uit mijn verleden. Al dat getreiter van hem. Ik wilde hem niet terug in mijn leven. Al klonk dat vrij poëtisch. Terug in mijn leven komen. Alsof ik invloed had op de mensen om me heen. Alsof er een moment was gekomen dat ik en een persoon recht tegen elkaar in het gezicht zeiden: ‘Ik wil je in mijn leven’. Het was geen huwelijk of zo.

Nathan drong zich gewoon op in mijn wereld. Door voor mijn deur te verschijnen met zo’n zielig gezicht. Met een verhaal dat zijn chick hem het huis had uitgezet.

Zoals alle andere mensen in mijn leven zich op de een of andere manier hadden opgedrongen aan mij. Ik had niet gevraagd om ze te ontmoeten. Het waren de omstandigheden die hadden bepaald wie ik waar en op welk moment tegen kwam en mee in gesprek raakte.

De omstandigheden. Al die keuzes. Oorzaak, gevolg. Ik was overgeleverd aan dit stomme toeval dat wij op planeet aarde als mensen tot leven waren gekomen. Elke stap die mijn voorouders hadden genomen. Elke sekspartij die zij voor hun plezier hadden uitgevoerd, ik was er het resultaat van. Elke oorlog die was voorkomen of juist was ontstaan, had invloed op al die mensen om ons heen. In ieder geval op het lot dat ik uit mijn moeder was gekomen.

Mijn opa was de enige van zijn familie die het bombardement van Rotterdam had overleefd. Het had niet veel gescheeld of hij was ook onder het puin van een instortend gebouw geraakt.

Mijn bestaan was stom toeval. Door dat iemand ooit had bepaald dat op die plek een gebouw moest komen. Doordat een architect had bepaald hoe hoog het gebouw moest worden.

Omdat Hitler vond dat Rotterdam van de aardbodem moest verdwijnen.

Nathan was stom toeval.

Ik was stom toeval.

En nu ik hier toch was, moest ik opeens iets maken van al die relaties die ik had met mensen. Zoals familierelaties. Ik wilde geen band met mijn broer. Het was het bloed dat ons bond. Dat oergevoel dat we bij elkaar hoorden. Ook al hield ik niet van hem. We hoorden bij elkaar omdat mam ons alleen had opgevoed. Tegelijkertijd voelde ik 0,0 bij hem. Niets. Geen warm gevoel.

Ik was moe. Ik wilde naar bed. Ik raakte niet uit dit gedachtenpatroon. Als ik nog een biertje nam, stond ik zo ook met hem en dat lekkere wijf te dansen. Dan leek het net alsof we vrienden waren.

Nathan had de smaak aardig te pakken. Hij kreeg van een oude vent met grijs piek haar aan een tafeltje zijn derde biertje aangeboden. Blijkbaar amuseerde die gast zich wel met zijn gekke dansmoves op Dr. Alban.

Met het biertje aan zijn mond bleef Nathan bewegen met zijn heupen. Het bier gutste langs zijn kin op zijn shirt en de grond. Het boeide hem niets. De blondine ging achter hem staan en liet zijn heupen nog verder heen en weer bewegen. Ze moest midden veertig jaar zijn. Het was oprecht een lekker wijf, als je zelf ook veertig jaar, bezopen en vrijgezel was.

Nathan hield dus echt van oudere vrouwen. Dat had ik nooit gedacht. Ik kon me nauwelijks iets bij voorstellen waarom een oudere vrouw iets in hem kon zien. Hij had geen goddelijk lichaam. Hij had weinig intellectueels. Hij kon slecht voor zichzelf zorgen. Hij had geen geld. Dan bleef een ding over. Het kon waar zijn. Ik had het ook. En we waren tenslotte familie.

De grootte van zijn piemel.

Bij deze gedachte stond ik op en trok mijn jas aan. Dit was genoeg. Dit was een dieptepunt van deze avond: Fantaseren over de grootte van de piemel van mijn broer en of zijn geslacht leek op die van mij.

Ik liep naar Nathan toe en tikte op zijn bezweette schouders. Ik zei in zijn oor: ‘Ik ga alvast naar huis. Je slaapt op de bank. Ik zal wat dekens voor je klaarleggen.’

Hij draaide zich om en sloeg een arm om mij heen. ‘Bedankt bro!’

Ik rook de smerige alcohollucht uit zijn maag komen. Bovendien stonk hij naar uitgaanszweet.

‘Als je achterom komt laat ik de achterdeur open’, zei ik.

‘Ik kom binnen een halfuurtje. Oké?’

Ik knikte. Nathan stak twee handen in de lucht toen SNAP! te horen was. ‘Yeah!’ brulde hij erachteraan.

De blondine zette haar glas witte wijn op de bar neer en kwam ook met twee handen in de lucht naar hem toegelopen. Ze knuffelden elkaar innig.

Ik verliet de kroeg zonder om te kijken.

Volg Psycho killer op Facebook en Instagram

Photo credit: Dennis Auburn