Vrouwen die met je naar bed willen gaan

‘Iedereen is zo cynisch tegenwoordig’, zei Ria. Ze zat tegenover me aan een tafel in café Het Hart in Utrecht. Ze hees om de vier seconden haar zwarte hemd omhoog, om haar grand canyon-decolleté te verbergen. We waren een van de weinigen op deze doordeweekse dag.

Ik had een verzetje nodig. Gedachtes over afstuderen en een groot Psycho killer-feest organiseren bezorgden me hoofdpijn.

Ik wilde niet denken aan mijn studie, aan Psycho killer of aan het moment dat ik een uitzendbureau in moest lopen. Ik wilde het leven dat ik nu had, hier, zittend met een vrouw, tot in de eeuwigheid verlengen. Yes please.

Ik staarde naar mijn halflege bierglas en dacht eraan hoelang het nog zou duren voor ik in haar bed lag. Ik moest haar hebben vannacht. Ria was zo verdomd sexy. De manier waarop haar lippen bewogen als ze sprak. De manier waarop ze naar me keek. Ria wist dat ze een goddelijk lichaam had. Zij kon elke gast mee naar huis nemen. Nu wilde ze mij. Ik kende dit soort types wel. Ze waren selectief. Ze leefden voort om bevredigd te worden. Continu.

Ze lulde al bijna een uur aan één stuk door. Als een veredeld voorspel. Een manier om haar hoofd leeg te maken. Ze praatte tegen me alsof we elkaar jaarlijks tegenkwamen op dezelfde camping in Zuid-Frankrijk. Ik kon haar verhalen nauwelijks volgen. Haar wereld was niet mijn wereld. Ik verstond haar woorden maar half, want ze gaf niet het signaal door dat ze een bevestiging wilde dat ik het had gehoord.

Ik luisterde bijna met mijn ogen dicht naar het ritme van haar stem. Haar hoge tonen. Al die woorden die in een sneltreinvaart haar mond verlieten. Alsof ik me overgaf aan het geluid van de stofzuiger. En dat geluid begon te missen als de stofzuiger weer uitging.

‘Elke vorm van optimisme wordt maar begroet met cynisch gebrabbel’, zei ze. ‘Blablablabla. Alsof zij iets aan het leven op aarde hebben toegevoegd, behalve dan hun eindeloos gezeik. Want dat is het. Mannelijk gezeik wel te verstaan. Op je hurken je kut spreiden om urine er langs te laten lopen en hopen dat het niet op je schoen valt, is veel te ingewikkeld voor ze. Het is gewoon je rits open doen, je geslacht naar buiten hangen en tegen een willekeurig hoopje stenen aan pissen. Negatief zijn is een keuze Charlie. Een fucking keuze. En ik zit niet meer op dat soort mensen te wachten. No way.’

Stilte. Ik keek op om te zien of ze iets van mij verwachtte. Ze leek in zichzelf gekeerd te staren naar haar glas. Ze trok haar wenkbrauwen samen en keek me serieus aan.

‘Hoe snel zwemt jouw sperma eigenlijk.’

‘Wat?’ Ik ontwaakte uit mijn roes.

‘Je zaad.’

‘Mijn zaad?’

‘Hoe snel zwemt jouw sperma?’

‘Hoe meet ik zoiets.’

‘Misschien moet je me zwanger maken’, zei ze al zuchtend.

‘Wat?’

‘Want dat doet iedereen toch tegenwoordig? Als hun leven zinloos voelt nemen ze een kind. Net klaar met de studie, net samen gehokt in een troosteloos huurappartement van Mitros in Oog in Al en dan zwanger raken. Fucking hell. Mensen zijn echt te cynisch tegenwoordig. Zoals Feike.’

‘Feike?’

‘Een schrijver. En mijn ex. Hij liet me zijn debutantenmanuscript lezen. Een triest verhaal over een schrijver die op zoek ging naar een muze in Amsterdam. Wat is dat toch tegenwoordig met schrijvers die schrijven over een eenzame schrijver zijn. Wees origineel. Laat jezelf lekker buiten het verhaal. Schrijf eens een spannend verhaal over een bouwvakker of iemand die orders loopt in het distributiecentrum van Albert Heijn. Echt. Feike heeft me dus een brief gestuurd getiteld: Een ode aan Ria. 1500 cynische woorden. Wat denkt hij wel niet. Mislukte schrijver. Het erge is ook nog dat hij een uitgever heeft gevonden die zijn manuscript wil uitbrengen. Stel je eens voor, dan zie ik opeens zijn boek overal liggen. Wat een nachtmerrie. Wat wil jij eigenlijk worden?’

Ik probeerde haar spraakwaterval te verwerken. Vroeg ze nou echt of ik zaaddonor wilde worden?

Ik zei: ‘Ik wil wel orderpicker bij de Albert Heijn worden.’ Ze lachte voor het eerst deze avond en pakte toen met haar warme handen mijn arm vast.

‘Sorry dat ik zo raaskal. Ik ben al maanden met mijn scriptie bezig. Dat is echt funest voor mijn social life. Ik hoopte ‘m voor de zomer af te hebben, maar het wordt toch doorwerken de komende twee maanden. Fijn dat je mijn vrouwelijk gezeik aan wilt horen’, zei ze. ‘Wat ga jij met de zomer doen?’

‘Weinig. Ik heb geen geld. Iedereen gaat de stad uit. Mijn studie heb ik zo goed als verkloot dit jaar. Dus. Ik zou wel in een auto kunnen stappen, maar ik ben bang dat ik weer rechtsomkeert moet maken bij de Franse grens. Snap je? Te weinig motivatie, te weinig geld om ten volle te kunnen genieten van het zijn in het buitenland.’

‘En de liefde? Gaat het daarmee wel goed?’ vroeg ze terwijl ze haar shirt weer omhoog trok.

‘Ik ben niet zo van de vastigheid.’

‘Moet je eens proberen. Echt. Dat geeft rust. Voor een tijdje. Dat helpt je beter te focussen op je studie en op je toekomst. We staan er niet bij stil, maar wij vrijgezellen zijn continu bezig met onze omgeving. We voelen continu die onrust van binnen. Die drang naar een ander lichaam. Hoewel Feike waardeloos schreef, was het echt een fijne periode. Voor mezelf dan. De seks was waardeloos. Zo’n liefdevolle missionaris-vrijpartij. Echt, gaap. Maar een relatie geeft echt rust. Serieus. Ik gun jou die rust, Charlie. Het zal je goed doen. Vergeet de ware. Neem gewoon even een periode een vriendin.’

Ik gleed met mijn vinger langs de rand van het glas. Ik wist niet zo goed wat ik van haar betoog moest vinden. De rust kon ik zeker gebruiken. Als ik niet oppaste, vond ik helemaal geen reden meer om op te staan. Niet dat ik dat wilde. In zekere zin beviel mijn leven me wel. Bovendien bleef het geld toch wel binnen komen. Niet dat het veel was. Het was genoeg. Meer dan genoeg om een sober leven in stand te houden. Ik zag geen reden om extra mijn best te doen voor de samenleving. Iemand moest me echt met een pistool op mijn slaap dwingen om die studie eens een keer te gaan halen. Maar een vriendin nemen was het laatste waar ik nu behoefte aan had.

Wacht…

Als Ria maar niet bedoelde dat zij degene was met wie ik een relatie zou moeten beginnen. Ria was me veel te energiek en te direct. Zo’n vrouw moest niet het idee krijgen dat ik iets van haar wilde. Die zou me alle hoeken van de kamer laten zien. Die zou me stalken tot ze haar zin kreeg. Ik moest oppassen voor dit soort vrouwen. Ik kon ze beter ontlopen. Ik moest ze niet het idee geven dat ze iets konden halen bij mij. Dat liep nooit goed af.

‘Dus’, zei Ria toen en keek naar de tijd op haar Samsung-telefoon. ‘Zullen we naar mijn kamer gaan en neuken?’

Dit is een voorpublicatie van het boek Vrouwen die Charlie haten

Het eerste Psycho killer boek: Vrouwen die Charlie haten. De paperback is verkrijgbaar via webshop Psycho killer