Send nudes

Send nudes

Al die mensen.
Al hun ogen.
Al hun walging, nieuwsgierigheid en hitsigheid, geprojecteerd op mijn lichaam.

Iets wat alleen voor mijn spiegel bestemd was.
Iets wat ik wilde bewaren voor al mijn toekomstige geliefden.

Mijn lichaam. Waar ik me zo vaak voor schaamde.
Waar ik me soms zo vertrouwd en sterk en aantrekkelijk in voelde.

Was nu iets van de massa geworden.
Ik kon het ze niet kwalijk nemen.
Dat ze keken.
Er iets bij voelden.

Het was toch out in the open.
Een klik verwijderd van iedereens telefoon.
Waarom zou iemand het laten om het niet te gaan bekijken?

Het zweefde toch rond. Als een satelliet die ons zonnestelsel had verlaten. Voor altijd.

Pixels. Van mijn tepels en kut. Van mijn tong en zwoele blik.

Ik geloofde hem zo toen hij zei: ‘ik vertrouw je’, waarmee ik dacht: ik kan jou dan toch ook vertrouwen?

Nu was ik een één minuut durende snack geworden in ontelbare levens op ontelbare schermen.

Omdat het 'echt' was? Echter dan al die terabyte aan porno dat op het web stond?

Echter dan al die mensen op YouTube en Snapchat en Instagram die deden alsof ze onze beste vriend waren?

Nu konden ze zich op mij aftrekken in plaats van een filmpje op xvideos.com. Nu konden mensen over me praten, als een trending topic, de hele dag door.

Het maakte me misselijk.
Het hield me wakker.

Wat zou m'n toekomstige vriend hiervan vinden? Zou die nog wel van me kunnen houden?

Wat moesten m’n toekomstige kinderen wel niet denken?

Ik kon de persoon die zei: "we hebben allemaal een naakt lichaam, dus waar maak je je nou druk om?”, wel naar zijn keel grijpen.

Ik had geen traan meer over om te laten.
Ik voelde me zo leeg en vernederd vanbinnen.
Leger en emotielozer dan een zombie uit The Walking Dead.

Met het enige verschil dat die zombie nog haat en woede in zich had.

Ik wou dat ik haat en woede in me had.
Dat ik agressie voelde.
En het lef, om naar zijn huis toe gaan en hem aan te vallen met mijn scherpe nagels en vuisten. Om zijn trommelvliezen kapot te schreeuwen met mijn stem.

Maar ik had geen kracht meer in mijn lichaam.
Ik zou niet weten welke woorden dit nog goed konden praten.
Ik kon beter verhuizen.
Naar een andere planeet.
Of het wegslapen.
Tot mensen dit zouden vergeten.
Vergeten dat ik bestond.


📖 Koop m'n eerste boek Vrouwen die Charlie haten >
📗 Koop m'n blogs, gebundeld in een boek Digital love >
📜 Koop poster Nooit genoeg tijd >
📞 Laten we appen >


Like me op Facebook
Achtervolg me op Instagram