Het probleem van een continu afgaande telefoon

Het probleem van een continu afgaande telefoon

Ik was een zwakkeling, een sukkel, een psychopaat met te veel stoornissen. Het begon ermee dat ik de wekker om 9.00 uur ‘s ochtends negeerde. Elke 9 minuten ging die af en na elke 9 minuten zei ik tegen mezelf ‘nu even niet’. Om 11.00 uur stopte het uit zichzelf met kabaal maken. Om 14.00 uur was ik bij bewustzijn en had ik genoeg energie gevonden om de gordijnen open te doen, een bak koffie te zetten en uit mijn raam een halve sigaret te roken.

Toen dook ik mijn bed weer in met mijn telefoon en bekeek 45 minuten lang grappige gifjes en bizarre video’s, om vervolgens te verdwalen op Wikipedia over de werking van het peristaltisch darmsysteem. Daarna zat ik twintig minuten op de wc met een verzamelde omnibus van Peanuts van een huisgenoot van me. Na een uitgebreide douche inclusief zitbeurt op de grond zat ik om 16.15 uur fris en fruitig achter mijn laptop.

Na het tikken van één alinea raakte ik verzeild in een chatgesprek op mijn telefoon met een oude kennis van me die me uitnodigde voor een feestje in een park in de wijk Lombok. Ik zou het kunnen combineren met het bierfestival op Ledig Erf, bedacht ik me.

Om 17.15 uur besefte ik dat ik niet eens had ontbeten. Ik fietste naar de supermarkt, haalde een half brood, een magnetronmaaltijd, een zak chips en een sixpack Heineken. Thuis lag ik languit op de bank het nieuws te kijken met een biertje en mijn avondmaaltijd. Om 20.00 uur dook ik weer achter mijn laptop, om rond 21.15 uur te concluderen dat vandaag niet de dag was dat ik een verschil ging maken.

Ik zette rond 21.45 uur een gedownloade film op via mijn laptop die ik aan mijn tv had gekoppeld. Om 23.00 uur viel ik op de bank in slaap. Om 23.40 uur sleepte ik me duf mijn hoogslaper in en besefte dat ik vandaag niet eens mijn tanden had gepoetst. Ik zette de wekker om 9.30 uur en beloofde plechtig dat morgen de dag was dat ik het stuk ging afmaken. Voor Volk en Vaderland. Voor Guido, Johan en Anne. Voor mevrouw Jenny, voor mijn moeder en voor mijn afgestudeerde vriend Nik met zijn vriendin Liselotte. Voor Kurt. Voor de staat, voor mijn generatie en voor mezelf. Maar vooral voor Ria. Ik kon haar maar niet vergeten.

Dit is een voorpublicatie van het boek Vrouwen die Charlie haten

Het eerste Psycho killer boek: Vrouwen die Charlie haten. De paperback is verkrijgbaar via webshop Psycho killer