Vervolg op De heimliche manoeuvre of hoe Dave bijna Jacq vermoordde, maar Stef net op tijd binnenkwam om het tafereel te filmen

Twintig minuten later zat Dave op de bank in haar studentenkamertje. Hij verwarde deze aandacht van haar met een drang naar gehoord worden. Hij lulde oneindig lang door.

Over school. Over zijn crush op haar. Over jezelf zijn en over vasthouden aan principes. Jacq werd moe van hem. Zo moe van de energie die hij van haar wegpakte.

Dave keek naar de analoge tv op een klein bijzettafeltje. ‘Kijk je echt zoveel tv? Het fuckt met je brein wist je dat? Ik kijk geen tv meer. Ik wil geen invloeden van buitenaf. Mediabedrijven proberen ons brein te controleren en te verleiden tot nog meer consumentisme. Echt. De tv wordt nog eens mijn dood’, ratelde hij aan een stuk door.

‘Je bent een energie-drainer, wist je dat? Een energieslurpende gozer. Waar kende je me ook alweer van?’

‘Ja dat ben ik’, zei Dave zuchtend, ‘daarom praat ik ook nauwelijks. Mensen begrijpen mijn gedachtes niet. Het beangstigt ze. Het lijkt wel alsof mensen zo erg hun best doen om de grote vragen van het leven weg te organiseren.

Ze willen zoveel mogelijk tijd verdoen met oppervlakkigheden. Snap je? Ik maak ze ongemakkelijk.’

‘Zeg dat wel. Zou je moeder je missen als je morgen niet meer bestaat?’ Vroeg ze.

Dave merkte dat zijn handen begonnen te trillen. Ze nam hem niet serieus. De toon waarop ze het zei. Ze nam hem niet zoals hij was.

Niet dat hij dacht dat ze hier seks zouden hebben, maar het zou een mooie bijkomstigheid zijn geweest. Dat was verkeken.

Alles was weg waar hij op had gehoopt toen hij haar een uur eerder had aangesproken. Hij wilde gewoon aandacht. Pure aandacht van haar. Zoals hij dat al jaren wilde van haar.

Dat prachtige lichaam, die mysterieuze donkere blik uit haar ogen, haar schorre stem, die maffe kunstzinnige kledingstijl van haar.

Waarom was hij niet in staat om vrouwen zoals Jacq aan te trekken? Ze leken zo op elkaar, toch? Dave voelde zoveel energie door zijn lichaam heen gaan. Het begon hem te duizelen.

Al die gevoelens: Liefde, haat, angst, eenzaamheid. Hij voelde zich zo verstompt de afgelopen jaren en nu opeens zo levend en tegelijkertijd zo dicht bij de dood.

Hij balde zijn vuisten. Jacq nam hem niet serieus. Niemand nam hem serieus. Niemand die hem zag zoals hij gezien wilde worden.

Altijd maar die honende geluiden richting hem. Dave stond op, liep naar Jacq toe en pakte haar bij de haren vast. Ze viel gillend van de stoel op de grond.

Dave ging op haar zitten en legde zijn handen om haar nek heen en kneep. Ze moest verdwijnen. Iedereen moest verdwijnen. Maar niet voor hij haar zag. Echt zag.

Met haar ogen open keek ze hem aan. Tranen, een angstige blik, rode aders, een blauw wordend gezicht. Hij wilde haar laatste adem horen. Zij moest hem als laatste zien. Dan was hij in ieder geval nog iets tot iemand geweest. Hij wist niet precies wat, maar in ieder geval iets.

Toen Dave merkte dat de kracht uit het lichaam van Jacq verdween keek hij op. Bij de deur stond een gast met een telefoon. Dave zag zichzelf opeens, fictief gezien, via het oog van de camera op de telefoon. Hier zittend bovenop zijn tiener crush.

Gefrustreerd. Boos. Onbegrepen. Als een maniak. Een moordenaar. Hij was geen moordenaar. Ondanks zijn obsessies voor seriemoordenaars en dagelijks op zo’n forum zat met nickname lastnightidreamtthatsomebodyrealyrealylovedme.

Dave liet haar keel los, bewoog naar achteren, van haar lichaam af en trok zijn knieën tegen zijn lichaam en voelde tranen over zijn wangen rollen zonder dat hij geluid maakte.

Jacq proestte, hijgde en hapte naar adem. Ze hoestte intensief en kroop weg van hem. De jongen met de telefoon in de hand bleef foto’s maken.

‘Intens man’, was het enige wat hij uit kon brengen.

‘Fucking intens.’

‘Stef’, zei Jacq, ‘Stef.’

‘Zou ik live gaan op Facebook of wat? Dit is zo intens’, zei hij. ‘Dit is wild man. Dit is echt. Geen Walking Dead-shit en weet ik veel wat. Dit is true crime en het is tegelijkertijd zo poëtisch. Zo verdomd poëtisch.’

‘Stef!’

‘Wat!’

Stef leek zich opeens te beseffen wat hier gebeurd was. Hij moest acteren. Hij moest haar hart veroveren. Met alles wat hij in zich had.

Stef liep naar Dave toe, gaf hem een harde schop in zijn gezicht met zijn schoen. Dave viel naar achteren tegen het tafeltje aan waar de klein lompe analoge tv op stond.

De tv viel naar voren, in slow motion, bovenop Dave’s gezicht. Het glas spatte uit elkaar en binnen tien seconden stroomde de vloer over van bloed. Daarna de stilte.

‘Oké’, zei Stef die opnieuw een foto nam. Toen gooide hij zijn telefoon op de bank en knielde bij Jacq en sloot haar in zijn armen en kuste haar voorhoofd.

‘Ik denk dat ik je verkrachter heb vermoord.’

‘Hij wilde mij vermoorden’, snikte ze. ‘Mij.’

‘Bij mij ben je veilig. Echt veilig.’

‘Ik voel me, voor het eerst, echt veilig’, zei ze. ‘En opgelucht.’

‘Ik ook. Ik voel me – bijna – levend. Gewoon fucking levend’, zei Stef. ‘We moeten 112 bellen.’

‘Zo meteen. Houd me nog even vast, oké? Alsof het de laatste minuut op aarde is. Doe het alsjeblieft. Fake het desnoods.’

‘Ik hoef niet te faken.’

Ze knuffelden elkaar zo intens dat ze elkaars hartslag voelden en elkaars adem. Het was alsof de tijd stil stond. Voor even.

Einde

foto via @jerf.k