#9.1. Dat troosteloze gevoel dat je hier niet hoort te zijn
Het overviel me.
Dat verstikkende gevoel.
Dat het allemaal voor niets was.
Ik probeerde het te maskeren door met mijn ogen dicht te dansen.
Door gewoon te blijven bewegen en vragen elegant te negeren, door naar mijn oor te wijzen en dan naar de geluidsboxen.
Ik danste swingend met mijn hoofd en mijn schouders. Ik was geen Michael Jackson.
Ik was Charlie.
Alle woorden die in me opkwamen als ik aan Psycho killer dacht, waren onwaar in deze loods.
Dit was Psycho killer geworden.
Een donkere loods. Met te veel geile mannen. Die obsessief naar de minderheid aan vrouwen keken.
Jochies zonder schaamhaar in Led Zeppelin-shirts en mannen in overhemden met dikke bierbuikjes en hangende onderkinnen en te vette haren.
Ik deed mijn gele zonnebril met donkere glazen op. Dan leek het nog wat deze nacht.
Mijn piemel brandde van geilheid. Mijn hart pompte onafgebroken snel.
Mijn vrienden waren verzeild geraakt in een XTC-rush.
Dit was Psycho killer.
Een troosteloos feest op een troosteloze plek met troosteloze mensen.
Ik wilde hier niet zijn, op mijn eigen georganiseerde illegale feest. Waarom waren al deze mensen hier?
Zo was het niet bedoeld.
Zo mocht het niet zijn.
Psycho killer was de plek om geen remmingen te voelen. De plek waar we echt vrij konden zijn. Zonder anderen te veroordelen met onze ogen.
Als dat het niet was, dan was het een plek zoals alle andere plekken in Utrecht. De plekken waar ik me nooit echt thuis voelde. Te uitzichtloos. Te goed bedoeld, maar nooit echt helemaal 100 procent raak.
Te veel groepjes.
Te veel vooroordelen.
Te weinig vrouwen.
Te dure drank.
Te slechte muziek.
Te weinig vrijheid.
Te veel licht.
Te veel agressie.
Het overviel me. Dat verstikkende gevoel. Dat dit Psycho killer was geworden. En ik kon hier niets aan veranderen.
Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox