#8.6. Toen Hein wilde weglopen

#8.6.	Toen Hein wilde weglopen

Hein sprak me op de gang aan. Toen ik net besloot naar huis te gaan.

‘Alles goed?’ Vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op en trok toen mijn jas aan.

Wekenlang had hij mijn gedachtes nauwelijks verlaten. Ik had een aantal keren hardop in de spiegel gezegd dat ik me niet zo gek moest laten maken door hem. Feitelijk gezien was er niets gebeurd.

Maar de manier waarop hij me had behandeld. En toen hij ook nog met een man in bed dook. Fucking hell.

Mijn schaamte was een virus. Daar was geen enkel medicijn tegen opgewassen. Ik schaamde me dat hij met een man in bed was gedoken. Wat eigenlijk nergens op sloeg, maar in mijn hoofd was hij hetero en had hij een vriendin. Dit kon gewoon niet. Het gaf me een naar duister gevoel. Dat we leefden in een schijnwereld van rozegeur en manenschijn. Dat we elkaar voor de gek hielden in het theater dat het leven heette. Maar onder het podium gebeurde onverklaarbare dingen die eigenlijk niemand echt wilde zien.

Ik wilde het niet zien.

‘Waar is je vriendin?’ Vroeg ik hem.

‘Ik weet waarom je zo tegen me doet,’ zei hij toen. ‘Ik vind dat niet erg. Er zal een moment komen dat je het begrijpt.’ Hij trok ook zijn jas aan. ‘Ik blijf hopen dat je mijn vriendschap weer eens een keer accepteert.’

Ik had zijn vriendschap niet nodig. Mensen die mij behandelde als tweederangsburger verdiende mijn vriendschap niet.

Toen kwam Nik de gang ingelopen.

‘Gaan jullie al? Blijf voor het eten. Alsjeblieft. Kom mannen. Gezellig pannenkoeken eten.’

‘Pannenkoeken?’ Ik trok mijn jas weer uit en hing het terug op de kapstok. Ik was een sucker voor pannenkoeken.

Hein gaf Nik een hand en vertrok.

‘Waar was zijn vriendin PJ?’ Vroeg ik in de woonkamer.

‘Heb je het niet gehoord? Ze heeft hem gedumpt.’

‘Ik dacht dat hij onbeperkt was.’

‘Wat?’

‘Niets.’

*Foto van Nate Walton


Mis niets. Ontvang het volgende verhaal direct in je mailbox

< Vorig bericht Volgend bericht >